Co? W jakiej chatce? O czym plecie ta dziewka?
Nie ważne. Była najwyraźniej niezbyt zdrowa na umyśle, dlatego stwierdziłem, że nie ma co z nią dyskutować.
- Idź w cholerę! - warknąłem. - Idź, jeśli ci życie miłe. Masz szczęście, daruję ci życie. Biegnij!
Następnie przestałem na nią zwracać uwagi. Pochyliłem się nad ciałem martwego mężczyzny i począłem przeszukiwać jego kieszenie. Niestety, nie znalazłem nic cennego.
- Jeszcze tu jesteś? - Spojrzałem na dziewkę. - SPIEPRZAJ.

Zniknęłaś.
I otworzyłaś oczy.
Leżałaś w swoim namiocie, który przydzielił ci Bornan, podczas gdy on zajął drugi, razem z woźnicą. Przez ściany namiotu wpadało trochę wstającego słońca, świtało.
Podniosłaś się i spojrzałaś na swoje ciało. Byłaś w swym ubraniu, w tym samym, w którym położyłaś się spać poprzedniego wieczoru. Miałaś dziwny sen. Sen, który opowiadał o tym, że zostałaś zgwałcona, a następnie poniżona przez mężczyznę, którego [chyba*] kochałaś. Wygramoliłaś się z namiotu.
Świeże powietrze. Ech, jak dobrze było odetchnąć świeżym powietrzem. Przeciągnęłaś się i rozejrzałaś. Z namiotu Bornana dochodziło chrapanie.
Ptaki śpiewały, świat budził się ze snu. Na twej twarzy zagościł uśmiech.

* dopisek prowadzącego

Wątek zakończony.

Z przeciwnej strony nadjechało dziesięciu jeźdźców. Byli to lekkozbrojni armii Króla, poznałaś bo narodowych barwach na zbroi i powiewających na wietrze pelerynach. Wydało ci się, że na twój widok jeden z nich uśmiechnął się szyderczo - jednak byli wówczas jeszcze dosyć daleko, więc wzrok mógł cię omylić.
- Stać, w imię Króla! - zawołał jeden z nich, jadący na czele, gdy byli już w odległości pięćdziesięciu metrów od ciebie. Był to żołnierz o sumiastych wąsach i małych, świńskich oczkach. Posłusznie zatrzymałaś się więc, a jeźdźcy otoczyli cię.
- Gdzie się wybieramy i co wieziemy? - zapytał ostro wąsaty, dziesiętnik.

- Buteleczkę alkoholu? - zainteresował się dziesiętnik, lecz jego wzrok nie był skierowany na twojej twarzy, tylko nieco niżej. Rozejrzałaś się po reszcie żołnierzy. Większość bezczelnie gapiła się na twoje piersi. - A... Jakim prawem przemyca obywatelka alkohol za granicę? Co jeśli... Jeśli upije się obywatelka i spadnie z konia? Co wtedy? Niestety - dodał wąsacz, choć jego mina świadczyła o tym, że stety, stety - musimy zarekwirować buteleczkę. Właściwie, to nie wiem, po co jeszcze tracę czas na rozmowę z tobą, dziewką. Chłopaki, teraz!
Usłyszałaś świst dziesięciu mieczy wyciąganych z pochw. Koń zarżał niespokojnie, gdy lekkozbrojni jeźdźcy Króla ruszyli na ciebie w zamiarze poćwiartowania cię. Musiałaś działać błyskawicznie.

Zapadła ciemność, zalewając obszar wokół was, usłyszałaś krzyki przestraszonych i zaskoczonych żołnierzy, rżenie koni, także twojego. Wtedy ktoś coś krzyknął i nagle, ku twojemu zdumieniu, mrok rozwiał się, nastało światło. Rozejrzałaś się gorączkowo w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie. Znajdowałaś się jakieś pięć metrów od najbliższego żołnierza. Jeźdźcy zbili się w kupę, co chwila wpadając na siebie nawzajem, zupełnie zdezorientowani. Jeden tylko wyglądał na opanowanego i pewnego siebie - dziesiętnik. Trzymał on wyciągniętą rękę, zupełnie tak, jakby rzucał czar. I wtedy zrozumiałaś.
- Chłopaki, brać ją! - ryknął, a wciąż nieco oszołomieni żołnierze ruszyli w twoją stronę po paru sekundach, gdy zrozumieli już, co się stało.

Co jakiś czas słyszałaś krzyki i jęki za swoimi plecami, gdy energetyczne kule powalały goniących cię jeźdźców. Wydawało ci się, że zwycięstwo masz w garści, tym bardziej, kiedy ponownie zapadła ciemność, wywołana twoją magią.
- Oskerth, my tak dłużej nie możemy!
- Zamknąć się tam! Panuję nad sytuacją!
Usłyszałaś zaklęcie rozpraszające ciemność i znów nastało światło. Wrzasnęłaś, gdy spostrzegłaś, że cwałujesz prosto na drzewo. W ostatniej chwili udało ci się zakręcić, unikając zderzenia.
- Dessa! - ryknął dziesiętnik.
Wielka magiczna kula przemknęła tuż obok twojej głowy. Wstrzymałaś oddech, z przerażeniem wyobrażając sobie, co stałoby się z tobą, gdyby pocisk trafił. Odwróciłaś się błyskawicznie i cisnęłaś jeszcze jedną kulą w dziesiętnika, ten zaś własną magią zniszczył ją. Przyszło ci na myśl, że tak na dłuższą metę się nie da, że w końcu i tak któryś jego pocisk w ciebie trafi, nie można bez przerwy uciekać. Z drugiej strony granica była bardzo blisko...

Potężna magiczna kula roztrzaskała się na drobne energetyczne kawałeczki, gdy uderzyła o ziemię tuż przed kopytami cwałujących koni. Usłyszałaś głośne rżenie, zdezorientowane konie przewracały się, biegły we wszystkie strony, wpadając na drzewa, skały, na siebie nawzajem lub po prostu przewracały się na ziemię. Jeźdźcy padali pod dziesiątkami końskich kopyt, miażdżeni przez ciężar ogierów. Krew lała się na boki.
Tych, którzy przeżyli, dobijałaś magicznymi kulami. W końcu ziemia wokół usłana była rozszarpanymi ludzkimi częściami, drgającymi w kałużach krwi. Tylko jedna osoba wciąż odbijała, niszczyła i omijała energetyczne kule, uśmiechając się szyderczo od ucha do ucha - wąsaty dziesiętnik.
- Ze mną nie jest tak prosto, plugawa dziewko - warknął. - Znaj to!
Błyskawicznym ruchem wyprostował ku tobie prawą rękę, krzycząc jakieś nieznane ci zaklęcie. Po chwili z jego palców wystrzelił lśniący, elektryzujący powietrze wokół piorun i pomknął ku tobie. Złośliwy, przerażający śmiech obijał ci się o uszy.
Jednak i tobie nie można było odmówić refleksu.