-Pokręciło Ci się w tej Twojej łepetynie?! -krzyknął. -Nie jestem tak głupi, żeby tracić moje pieniądze na bzdety! - pokręcił głową, a następnie chwycił kamień i rzucił nim w stronę Nilkera. -Co się tak gapisz? - powiedział zażenowany. -Tylko ja tutaj jestem od myślenia? A może Nieustraszonego Wojownika od myślenia głowa boli? Tylko mi teraz nie uciekaj, bo jeśli teraz pójdziesz spać, a ja nie znajdę się w tym pokoju jeszcze tej nocy, odszukam Cię i tym... - wskazał palcem na czubek buta, unosząc lekko nogę. -...oto czubkiem buciora kopnę Cię w Twą wielką, rycerską rzyć! Oto, co zrobię! - chwycił kolejny kamień i zrobił z nim to samo, co z poprzednim. -Dalej! Przeszukaj pokój, czy nie ma w środku jakichś tajemnych wejść, podkopów, ostrych przedmiotów, którymi można by wyłamać te cholerne kraty, czy czegokolwiek, co może nam się jeszcze dzisiaj przydać. Z życiem! Myk myk! - zaklaskał w dłonie, dając Nilkerowi do zrozumienia, by ten ruszał się, a nie obijał.

-Jasne. - powiedział z ironią. -A co powiem, gdy karczmarz mnie zapyta dokąd idę, albo gdy zrobi to tamten kurdupel? Nieee... Nieeee... Zbyt duże ryzyko wykrycia. - wzruszył ramionami, a po chwili spuścił głowę, próbując coś wymyślić. Nagle wpadł na pewien głupi, brawurowy pomysł. -Mam! A gdybyśmy wszczęli burdę? Wtedy karczmarz byłby zajęty, a z kolei Ty zająłbyś czymś tego dzieciaka! To się może udać! Co o tym sądzisz? Wiem wiem. Jestem genialny, przebiegły i inteligentny, ale darujmy już sobie komplementy na mój temat. - uśmiechnął się do Nilkera. Coś jednak nie dało mu spokoju. -Tylko... Jakby to zrobić...? - rzucił niby do siebie, niby do przyjaciela. -Złaź na dół, to wszystko Ci opowiem. - rzekł, a następnie udał się do środka karczmy.

Wszedł do karczmy, a następnie rozejrzał się w poszukiwaniu kompana. Przysiadł się do niego, a następnie pochylił się lekko.
-Plan jest taki... - urwał na dłuższą chwilę, próbując wpaść na jakikolwiek pomysł. Zapadło między nimi milczenie. Wreszcie chłopak coś wymyślił. -O! -szepnął. -Plan jest prosty. Ty podejdziesz do tego gówniarza i powiesz mu, że na korytarzu na piętrze coś się rozlało. Gdy on pójdzie, Ty zagadasz karczmarza, a ja w tym czasie znajdę sposób, by w lokalu wszcząć jakąś bójkę. Coś, by tylko odwrócić uwagę barmana. Gdy on będzie zajęty patrzeniem na to i próbą załagodzenia sporu, my przemkniemy się, za jego plecami na piętro, Ty zagadasz młodego, a ja wślizgnę się do komnaty. Ty wejdziesz po mnie i już! - jego plan wydawał się banalny nawet jemu samemu, ale nie mógł nagle wymyślić dobrego planu, który również można by było błyskawicznie wykonać. -Ruszaj! - powiedział, wstając z krzesła. Podszedł do innego stołu i stanął obok niego, próbując ocenić poziom upojenia, by znaleźć łatwy cel. Co jakiś czas zerkał na Nilkera, by zobaczyć, jak ten sobie radzi.

Karczmarz uśmiechnął się do Ciebie, po czym kiwnął głową na znak, że za chwilkę podejdzie. O dziwo, gospodarz nie pofatygował się, by obsłużyć Cię samemu. Widać, że miał dużo pracy...
   Przed Tobą stanęła najprawdopodobniej żona karczmarza. Niska jasnowłosa kobieta w średnim wieku o przyjaznym wyrazie twarzy o dość obfitych kształtach uśmiechnęła się do Ciebie.
- W czym mogę pomóc, kochaneczku? - zapytała się, puszczając Ci oczko i biorąc się pod boki.

Karczmarz uśmiechnął się do Ciebie, podając Ci lampkę wina. Oparł się o blat lady i westchnął ciężko.
- Do zwiedzenia? Ciekawego? - zamyślił się. - W mieście to nic. Same obdarte budynki. Dzielnica Urzędowa... Wojsko tam przesiaduje, lepiej się im nie kręcić pod nogami. Wiem jednak, że gdzieś w lesie są ruiny zamku. Podobno jest tam przepięknie, zwłaszcza o tej porze. Radziłbym właśnie tam się wybrać... - powiedział i zabrał się za wycieranie blatu.

- Ruiny powiadasz... hmm... W sumie można by zobaczyć te ruiny. Powiedz mi zatem jak się tam dostać.
Zaczął się rozglądać po karczmie popijając wino. Zastanawiał się też czy te ruiny będą się nadawały jako miejsce do nauczania.

- Ano, za bramami miasta na lewo i ścieżką cały czas. Powinien Pan trafić.- uśmiechnął się i przybliżył się bardziej do Algiriona. Pokiwał głową nieco zniechęcony.
- Panie, u nas barda od miesiąca nie było... - powiedział wyraźnie zmęczony. - Jakoś omijają nas szerokim łukiem czy co... - zabrał się do wycierania perfekcyjnie czystego blatu.

   W tym samym czasie mały chłopiec z kuflem piwa podszedł wesoły do Nilkera i uśmiechnął się przyjaźnie.
- Czy Pan chciał ze mną rozmawiać? - spojrzał na mężczyznę z podziwem.

- Ale moja matka ginęła pięć lat temu, ty oszuście! - krzyknął za Sarionem mężczyzna, grożąc mu pięścią. A jegomość, który został oblany piwem, spał sobie smacznie, dopóki coś mu się nie przyśniło. Machnął ręką i wylał na siebie pozostałości piwa ze swojego kufla.
- Cholera! Znowu to samo!- powiedział rozgniewany sam na siebie. - Kolejne zmarnowane piwo!