Imię: Algirion Tas an'Dar
Przydomek:
Rasa: Człowiek
Profesja: Najemnik
Wiek: 24
Sakiewka: 150
Umiejętności:
- Mobilność,
- Parowanie ciosów,
- Pisanie i czytanie,
- Walka mieczem,
- Podstawy rzemieślnictwa.
Przedmioty:
- Mocna, zakurzona, niegdyś piękna kolczuga z zewnątrz obszyta skórą. Surowiec, z którego została wykonana, czyni ją dosyć mobilną, by bez trudu robić uniki przed zwykłymi atakami.
- Skórzane spodnie, które niejedno już widziały. Kilka łat świadczy o wieku, ale i o liczbie walk właściciela.
- Wysokie buty mocno spięte stalową sprzączką.
- Pełny komplet naręczaków wykonany ze specjalnego stopu. W komplet wchodzą naramienniki, opachy, nałokcice, zarękawia oraz rękawice.
- Poszczerbiony, mocno świecący błękitnym światłem miecz półtoraręczny. Rękojeść owinięta zielono barwioną skórą jest zakończona wspaniałą głownią z symbolem jaskółki. Garda odznacza się miłymi dla oka symbolami gór, morza i lasów. Dziwacznie wykręcona stanowi doskonałą ochronę dla ręki. Ostrze jest wykute według tradycyjnego wzoru i posiada cholernie ostre krawędzie. Wyryte na nim runy znaczą: "Przed zabiciem zapoznaj się z treścią życia uśmiercanego, bądź skonsultuj się z najbliższymi mieszkańcami lub kapłanem."
- Krótki płaszcz. Niegdyś musiał być wcale długi, lecz przydatność materiału podczas tamowania krwi skutecznie go skróciła.
Opis Postaci: Średniego wzrostu, szczupła i wąska postać, która skrywa więcej siły niż na początku widać. Krok posiada pewny, a sylwetkę wyprostowaną. Posiada twarz śniadą, pomarszczoną od wiatru oraz słońca i lekko zarośniętą. Podczas gniewu na jego twarzy zjawia się słaby, jakby nieśmiały uśmiech, w oczach zaś zapala mu się gwałtowny ogień. W chwilach radości zdarza mu się nucić skoczne melodie. Ciemnowłosy, a jego granatowe oczy przeszywają na wskroś obserwowany obiekt. Widać w nich, że właściciel owych oczu jest osobą zdolną do wszystkiego i odważną. Jest również wierny i skryty, a jego czyny zdradzają porywczość. Lęk przed ciemnością i miłość do butelki często bardzo utrudniały mu życie. Lubi się napić, jednak ma jedną zasadę: nie może pić sam. Nie znosi nieładnych i puszystych kobiet. Zawsze pragnie bohaterskich czynów i epickich wypraw. A jeśli chodzi o wiarę, to Algirion jest ateistą, ponieważ "Świat nie potwierdza istnienia jakieiś wyższej istoty, która siedzi NieWiadomoGdzie i snuje swe plany dotyczące śmiertelnych." Wierzy hardo w siebie, dobro i nadzieję. Traktuje każdego tak samo. Sądzi, że to czyny decydują o wartości innych. Obecność maga mu nie wadzi, jeśli nie ma ów czarodziej zamiaru go unicestwić lub wykorzystać.
Historia:

Ciemność ogarnęła Nerdię na dobre. Algirion wyjrzał za okno małej karczmy. Jak zawsze poczuł się bardzo nieswojo, gdy zaglądał w czerń nocy. Cieszył się, że trafił do Nerdii, a nie do zapadłej wiochy. Nigdy nie potrafił pojąć, jak ludzie mogą żyć daleko od cywilizacji. Jego wioska leżała przynajmniej niedaleko Nerdii. Spróbował zignorować uczucie strachu i znów zaczął rozmyślać nad celem swej wędrówki.

8 lat wcześniej

Wiał lekki wiatr znad bagien. Słaba dwójka, jak przypuszczam... - pomyślał kowal. Znał się na wietrze, jak nikt inny, gdyż niegdyś w wielu rejsach uczestniczył. Jeszcze chwilę rozkoszował się orzeźwiającym wiatrem, po czym wrócił do pracy. Ostrze miało być skończone rankiem, lecz nawał roboty zmusił kowala do odłożenia na później mniej ważnych zleceń. Aktualnie kończył zdobienia rękojeści, gdy przy byłym żeglarzu pojawił się szczupły, może szesnastoletni chłopak.
- Kupiec Herl zapłacił nieco więcej niż przypuszczałeś tato. - stwierdził, po czym pokazał sporych rozmiarów mieszek. Szeroki uśmiech zagościł na twarzy kowala, gdy ten zrozumiał, co to oznacza. Uderzył czule chłopaka w ramię i wykrzyknął:
- Algirion! Ty to masz łeb do handlu! Gdyby mama była z nami, byłaby z ciebie dumna.
Chłopak zasmucił się nieco na wspomnienie o matce, lecz po chwili zaśmiał się kręcąc głową.
- Nic bym nie zdziałał, gdybym nie widział, jak Herl próbuje poderwać jakieś małolaty. Przecież każdy wie, że jego małżonka jest bardziej zazdrosna o swego męża, niż on jest skąpy. - powiedział wciąż chichocząc. Jednak kowal zbladł. Dobrze zdawał sobie sprawę z zasięgu kontaktów kupca Herla i wielce się zaniepokoił o los swego syna. Jednak nie chciał przerywać radości Algiriona i przybrał na twarz zadowoloną minę. Obiecał sobie porozmawiać wieczorem ze swym potomkiem o możliwych konsekwencjach jego czynu.
Jednakże wieczór dla kowala nie nadszedł. Algirion po obiedzie znalazł swego tatę z głową roztrzaskaną przez jego własny młot. Coś w chłopaku pękło. Zabrał niedokończony miecz półtoraręczny, pieniądze i zbroję ojca, po czym wyjechał bez żadnego słowa z wioski.

I po ośmiu latach dotarłem tutaj... - pomyślał dwudziestoczteroletni Algirion. W międzyczasie dokonałem pomsty na mordercy Herlu i odkryłem, że ojciec użył dziwnego stopu do wykucia swego ostatniego miecza. Jestem ostatnim z rodziny Tas an'Dar... Westchnął i odszedł od okna dopijając resztki bimbru z dna butelki.

Zmiany:
Plecak z liną, łopatą, śpiworem, bukłakiem, hubką i krzesiwem, który otrzymałem na placu w Nerdii.
Zwykła gorzała kupiona w karczmie.
Odjęto 50 monet za ww alkohol, noc w gospodzie i śniadanie.

Ostatnio edytowany przez Algirion (23-04-11 10:17:11)