Tirvatar spojrzał na mapę.
- Zdaję się, że tu - postukał palcem w kartę - czyli Przełęcz Passo Morto. Już niedaleko. Teraz musimy uważać na wszystko, nie wiadomo co ci cholerni pomyleńcy mogą zrobić.  Dobrze, że przynajmniej jedziemy w dobrą stronę. Przekroczyliśmy już granice Hirminii, toteż nie jesteśmy tu prawem. Musimy wszystko załatwić szybko...

Chłopak zastanawiał się przez chwilę rozważając wszystkie za i przeciw.
W razie ucieczki, bądź innej wyjątkowej sytuacji przydałby się szybki koń, ale zmęczony rumak na nic się zda. Cóż, mały zwiad niczemu nie wadzi - stwierdził ostatecznie gryząc się ze zdrowym rozsądkiem, który rozkazywał mu przeczekać tutaj i dać wypocząć zmęczonym wierzchowcom.
- Świetny pomysł - pochwalił Tirvatar i zaczął odciążać dodatkowe konie, kładąc bagaże na ziemi. Nim dotknął kolejny raz siodła dzisiejszego dnia, rozwinął szmaciany pakuneczek zakupiony jeszcze w Nerdii w którym można był zauważyć pęki ziół i innych składników alchemicznych.
- To nasza broń specjalna - wyjaśnił rozniecając dwa małe ogniska na których zawiesił kociołki. Poczekał aż woda zacznie wrzeć a następnie wyjął wymięty skrawek pergaminu i postępował według instrukcji.
- Może i nasz pobyt między bibliotecznymi regałami nie był taki zły - uśmiechnął się niepewnie.

                                                 ***
Gdy wodnista ciecz  Dekoktu Toruviel Złotej została przyrządzona, Tirvatar przelał ją do dwóch oddzielnych fiolek i wrzucił ostatnie składniki alchemicznej. Oko Barghesta i mózg skolodnedromorfa nadały miksturom odmiennych właściwości. Zatkał oba naczynia i wręczył jedno z nich chłopcu. Nie chciał narażać Niro na niepotrzebną śmierć, toteż dał mu napój wyostrzający zmysły. Uliczne walki są mniej brutalne od tego, co będziemy musieli zrobić - pomyślał ze smutkiem.
- Gdyby doszło do walki, wypij to, mam nadzieje, że podniesie to szanse naszego sukcesu.
Wstał i sięgnnął do podręcznej sakwy by wyciągnąć amulet zdobyty dwa lata temu. Przejechał palcem po kunsztownych zdobieniach i założył go na szyję.
Poprawił pokrowiec na łuk, oraz kołczan ze strzałami, chwycił włócznię do ręki i skinął na chłopaka. Wskoczył na konia i ruszył stępa, który po paru minutach przerodził się w kłus. Wiatr świszczał mu w uszach, a wulkan z każdym końskim krokiem i oddechem Tirvatara był bez wątpienia coraz bliżej.

Zaklął szpetnie. Znów jakaś przeszkoda, znów nadmierny wysiłek. Przygryzł wargę i przez moment namyślał się.
- Zawracamy - rzucił krótko.
Gdy dotarł na miejsce zsiadł z siodła i rzucił opończę na ziemię. Sięgnął do juków i wyjął z nich suchary i wodę. Rozdzielił racje na dwie osoby i usiadł na płaszczu. Zjadłszy skromny posiłek, wyciągnął fajkę i nabił ją tytoniem dobrej jakości. Wciągnął dym do płuc i zasępił się patrząc się przed siebie.
A może - pomyślał - będziemy udawać pątników podróżujących z daleka? Niee, to idiotyczne. A może...

                                                                    ***

- Czekamy do zmroku - oznajmił wybrawszy jedną z lepszych możliwości, które rozważał, a które według niego i tak wszystkie były do niczego. Lepsze to niż nic - pomyślał.
- Gdy się ściemni łatwiej będzie podróżować niezauważonym. Małe pochodnie będą zaledwie iskierką pośród wielkich skał, a w razie czego, zawsze możemy je zgasić.

Czas płynął. Tirvatar zdawał sobie z tego doskonale sprawę, lecz z każdą godziną jego lęk coraz intensywniej napędzał go w dziwny trans. Trans, który był mieszaniną podniecenia, strachu i opanowania.
   Strzepnął pozostałości po niedawnym posiłku z koszuli. Wstał i rzucił ciekawskie spojrzenie, które było jednak nadto wymowne. Powąchał malinową maź i pokręcił głową w
- Wierzę bardziej we własne umiejętności, niż w eliksiry. Niemniej dobrze, że mamy dodatkowe bronie.
Nieśmiały, sztuczny uśmiech wylał się na twarz młodego żołnierza. Przed nadchodzącym zadaniem chciał dodać przyjacielowi odwagi. Wzdrygnął się, gdy zimny dreszcz przeszedł mu przez całe ciało.
Nachodzi zimno.
- Ruszajmy, niedługo się ściemni.

Ostatni uśmiech, ostatnie przygotowania. Przycupnął, zmienił cieciwę na nową, naciągnął parę razy na próbę. Wydawała się w porządku.
Uzupełniony kolczan strzał prezentował się wcale ładnie. Ostrożnie i w skupieniu, by nie doszło do kontaktu ze skóra zanurzył groty strzał w zielonej mazi.
Oathuo - pomyślał - ulżyj w cierpieniu tym, którzy dziś polegną. Od momentu wydania decyzji o wymarszu Tirvatar odzywał się zdawkowo trwając w zasępieniu. Dręczyły go prawdziwe bitwy sumienia. Zastanawiał się czy to co robi jest słuszne, potrzebne. Czy ryzyko którego się podjął jest warte zachodu?
- Na koń - zarządził twardo. Chuchnął w złożone dłonie.
- Zimno - stwierdził kolejny raz tego dziwnego dnia.
Wskoczył na konia i ruszył powoli. Wszystko było gotowe.
Jechał intuicyjnie, lecz wciąż pod górę.
Dopiero gdy jego oczy nie rozróżniały kształtów, zapalił pochodnie.

- Cholera - zaklął cicho próbując przedostać się przez szczelinę.
Próbował przecisnąć się przez rozstęp, lecz wiedział, że musi pozbyć się balastu. Próbował wciągać brzuch, pchać się na siłę, lecz bez skutku.
- Zostawiamy minimum rzeczy. Tylko tyle byśmy zdołali wejść środka. W jego głosie słychać było rozdrażnienie, którego nie potrafił zamaskować mimo chęci. Mam walczyć gołymi pięściami, sztyletem i miksturami? - pomyślał ze złością.
Ze smutkiem popatrzył na miecz. Obrócił klingę w dłoni, patrzył przez chwilę na sfatygowany kawał żelaza. Tyle dla niego znaczył, tyle z nim przeżył... Ten wyszczerbiony, poraniony wiatrami i rdzą kawał stali pozbawił życia niejedną istotę.
Sentyment walczył z rozsądkiem, lecz ostatecznie wygrał ten drugi.
Nie jestem całkowicie bezbronny - stwierdził w myśli, próbując się pocieszyć.

- Niegłupie - pochwalił z entuzjazmem i poklepał chłopaka po ramieniu. Podszedł bliżej do szczeliny i poświecił pochodnią. Chciał znaleźć choćby znikome ślady bytności kogokolwiek.
Ile jeszcze mamy czasu? Wiele, mało?
Stracił rachubę. Nie wiedział kiedy skończy się rytuał, nie wiedział ta wyprawa warta jest zachodu.
Jednak mimo wszelkich wątpliwości - starał się.
- Mam nadzieję, że się zmieścisz, oraz, że prędko wrócisz. Uważaj na siebie, niech Oathua ma nad tobą pieczę!