- Co do diabła?! - warknęła wściekle sama do siebie. Podniosła się z ziemi i otrzepała spódnicę. Spojrzała w niebo... Musiało minąć kilka godzin, odkąd tutaj przyszła. Czas płynie inaczej w transie.
- Niech Was wicher porwie i na ostatni poziom zdmuchnie, przeklęte zjawy! - krzyknęła w ciszę ciemności, wiedząc, że to i tak nic nie da. Poczuła się wykorzystana. Nigdy nie zastanawiała się, jakie to uczucie, gdy zostawia mężczyznę samego. Nie przejmowała się tym. Nie ma takiego bólu u innych, którego nie mogłaby znieść. Rozmyślając o wielu sprawach ruszyła w stronę chatki. Niedługo zacznie świtać, a musi zacząć wcześnie przygotowywać Dartona do próby wychwycenia energii.

Zimno. Czułeś tylko przenikliwe zimno, które parzyło Cię w policzki. Serce biło powoli, jakby zaraz miało zamarznąć, a gdy otwierałeś powieki słyszałeś trzask pękającego lodu. Obraz rozmywał Ci się przed oczyma, dwa kolory, które dominowały, były nieprzyjemnie nieobecne. Czerń nocy oddzielała się od zacienionej przez las bieli śniegu, tylko tyle zdołałeś zobaczyć.
Leżałeś w puszystym śniegu po środku nieprzyjaznego zimna i twardej jak stal ciszy. Spokój i chłód ogarniał Cię coraz bardziej, a po chwili zmieniał się delikatnie w przyjemnie ogarniające ciepło. Nie chciałeś się podnosić, pragnąłeś tylko, by zamknąć oczy i rozpłynąć się w bieli.
Nagle przed Twoimi oczyma zatańczył biały płatek śniegu. Opadał zgrabnie na Twoją dłoń, a gdy tylko jej dotknął, roztopił się.
Byłeś na niego zły. Przerwał Ci sen, wyrwał z ciepłej bryzy i ponownie zmusił do odczuwania zimna. Miałeś ochotę z nim walczyć, jednak jego już nie było.
-Co to jest? Co to jest? Co to jest? - usłyszałeś cichuteńkie szepty dochodzące z każdej strony. Rozpływały się w powietrzu. Trudno było je wychwycić. Śmiechy, pytania i zdziwienia tych głosików doprowadzały Cię do szału. Bardziej, niż płatki śniegu.
Gdy podniosłeś nieco wzrok, z przerażająco czarno-białej scenerii błysnął pomarańcz. Ten pomarańcz, który widać z okien w zimowe noce, zapowiadający ciepło kominka i zapach gorącej czekolady...

Gdy tylko zacząłeś nasłuchiwać, głosy ucichły. Sam nie wiedziałeś, co było gorsze - zimno czy cisza. W każdym bądź razie, jakby nie było, dosięgały one obie aż do szpiku kości. Śnieg przestał padać, co zwiększyło nieco możność i tak już poprawionego zaklęciem wzroku.
Przed sobą ujrzałeś chatkę. Drewnianą, niewielką. I choć jasne światło z okna mogło sugerować, że w środku pali się ogień, to z komina nie unosił się najmniejszy kłębek dymu. Wytężyłeś wzrok i starałeś się dojrzeć chociażby mały szczegół mogący Ci pomóc...
Przed oczami z ogromną prędkością śmignęło coś niezidentyfikowanego. Określiłeś tylko, że to coś było zielone i narobiło dużo hałasu. Za plecami usłyszałeś cichy śmiech, który przypominał śmiech dziecięcy, wydobywający się z kilkunastu maleńkich usteczek.
Fruuuuu! tym razem to coś przeleciało z drugiej strony, zostawiając za sobą zielonkawą błyszczącą i migocącą smugę. I kolejne śmiechy. Coraz śmielsze i wyraźniejsze.
Zauważyłeś kątek oka, że światło z okna mignęło na chwilę i zmieniło kolor na bardziej czerwony. Trwało to kilka sekund, lecz dało się zauważyć.
Fruuuuuuuu! I kolejna smuga, tym razem prowadząca w stronę chaty. I kolejna, ciągnąca się w drugą stronę.

Gdy doszedłeś do drzwi chatki, mogłeś usłyszeć dochodzące ze środka głosy, podobne do tych, które dokuczały Ci przez całą drogę. Zamilkły jednak, gdy tylko zapukałeś do drzwi. Światło zgasło, a dom wydawał Ci się na dawno nie zamieszkany.
Lecz gdy dotknąłeś klamki, drzwi zadziwiająco łatwo, bez żadnych pisków czy skrzypnięć otworzyły się. Poczułeś przyjemne ciepło dochodzące ze środka, zapraszające i otulające mocno szerokimi zbawiennymi ramionami. Wydawało Ci się, że widzisz zieloną smugę pod sufitem...
trzeba jak najszybciej wejść by zimno nie dostało się do środka! W dodatku, stojący w kącie fotel z grubym kocem tak błagalnie prosił, by ktoś na nim usiadł...

Trzask drewna w kominku przyjemnie pieścił ucho,a  ciepło stopniowo rozchodziło się po pomieszczeniu. Niemalże usnąłeś, lecz z tego stanu wyrwały cię ciche śmiechy i westchnienia zdziwienia. Musiałeś bardzo się skupić by usłyszeć, o czym owe głosy rozmawiają.

- Widziałeś, rozpalił ogień!
- Haha, zmarzluch!
- Ale ma dziwne uszy!
- A jaki wielki! Dziwoląg!

Tyle i jeszcze wiele innych słów zdołałeś usłyszeć. Dokładnie nad sobą, gdzie były nieliczne, ale grube belki.

Gdy tylko stanąłeś na fotelu, głosy momentalnie ucichły. Słyszałeś tylko swój głos przeplatający się z trzaskiem ognia. Już miałeś cofnąć dłoń, gdy to nagle wydało ci się, że coś się poruszyło. Czekałeś chwilę w napięciu, aż nagle...
Łup! Coś spadło na podłogę. Co dziwne, zostawiło po sobie zielonkawą smugę, która powoli rozpłynęła się w powietrzu. Gdy tylko spojrzałeś na podłogę, zobaczyłeś na niej poruszającą się maleńką postać.
- Ałłłaaaa... - cichutki męski głosik wydobył się z miniaturowej buzi. - Dość, że brzydki, to jeszcze tępy! - krzyknął, wygrażając Ci piąstkami. Wstał, otrzepał ubranie i przybrał pozycję obronną, z dłońmi wyciągniętymi przed siebie, zapraszając cię do walki.
- Takiś cwany, wielkoludzie, he? - krzyczał. - Chodź na solo, grubasie!
   Gdzieś nad tobą rozległy się śmiechy. Poczułeś, jak coś uderza cię delikatnie w głowę.
- Idioto! Zabiłbyś mnie!
- Zamilcz, kobieto! Mężczyźni będą walczyć! - krzyknął podciągający rękawy zielony człowieczek.
Coś pociągnęło cię za włosy. Przed oczami pojawiła ci się kolejna zielona postać. Wisiała nad twoim nosem trzymając się twoich włosów. Zauważyłeś, że ma duże brązowe oczy i włosy tego samego koloru, reszta jej ciała była zaś cała zielona. Dziewczynka miała długie szpiczaste uszy i i maleńki nosek.
- Jaaaaaki jest pan wielki, prsze paaaaaaaanaaaa! - powiedziała, szeroko otwierając buzię i patrząc na ciebie błyszczącymi ciekawskimi oczyma.