Wychodząc z Drewnianej Chatki wiedziała od razu, w którą stronę pójdzie. Początkowo kierowała się jedynie pamięcią, następnie dała się jednak ciągnąć energii. Idąc przez gęsty i ciemny las wiedziała, że gdzieś ponad koronami drzew zerka na nią blade oblicze księżyca.
   Gdy zbliżyła się do polany, jeszcze zanim uniosła twarz, wiedziała, co zrobi księżyc. Najpierw pocałuje delikatnie mglistym światłem jej skórę, następnie zerknie na rany na przedramieniu i tym swoim wszystkowiedzącym wzrokiem pełnym wyrzutów spojrzy jej w oczy. A ona będzie stała bez słowa, z nieśmiało uniesioną głową.
   Po paru minutach nieruchomego stania w świetle księżyca, weszła między kamienie. Instynktownie wybrała ten, który ciągnął ją do siebie najbardziej. Uklęknęła przed nim i położyła dłonie na magicznych znakach. Zamknęła oczy i uspokoiła oddech. Teraz musiała tylko o niczym nie myśleć, a wiedza przyjdzie sama.
   Znała pewną technikę, którą nazywała "Strumieniem".Trzeba w głowie przerzucać różne obrazy nie kojarzące się ze sobą, a następnie brutalnie przerwać ten natłok myśli, pozostawiając umysł czysty i niezmącony.
   Drzewo. Kot. Wiadro. Piasek. Wino. Drewno. Pisanie. Miecz. Fiolka. Łóżko. Mikstura. Płatek śniegu. Przyprawy. Koń... Sza! Zapadłą tama na strumieniu myśli i zastygła w tym stanie, pozwalając swojej duszy opuścić ciało i rozejść się.

O mały włos, a nie wypadła z transu przez intruza w jej głowie. Poczuła lekkie zafalowanie energii, szybko jednak ją ustabilizowała i poszukała w sobie Głosu. Wyraźnie kontakt był jeszcze za słaby, gdyż nie widziała nikogo. Albo ten ktoś się dokładnie ukrywał. A szkoda, bo ten głos doprowadzał ją do... przyjemnego odczuwania przez zmysł słuchu.
- Witam. - powiedziała grzecznie wewnątrz siebie. - Jak już wdarłeś się do mojej podświadomości, to czemu nie? - dodała. - Zapewne będziesz mnie teraz zmuszać do myślenia, co? Wszyscy tak macie... - westchnęła.

Na jej usta mimowolnie wkradł się zalotny uśmiech, a do oczu kokieteryjny błysk. Cóż, takich mężczyzn w świecie materialnym nie ma. I to jest jeden z plusów bycia magiem - po śmierci trafiasz właśnie do takiego świata i przebierasz w idealnych samcach.
- Medytuję. Rozwijam swoje umiejętności. Czasami się upiję i kogoś wykorzystam, ale to dla rozrywki. Nie szukam miłości, najpierw muszę zdobyć wiedzę. Ale dla Ciebie chętnie zmieniłabym zdanie... - jej pewność siebie imponowała, a i wielu zapewne mogła by zawstydzić.

- Ale ja robię to, co chcę... - powiedziała cicho czując, że atmosfera wokół nich wyraźnie gęstnieje, a ona sama rozpalona jest do czerwoności. Postawiła krok w stronę mężczyzny i przełknęła ślinę.
- Magia sprawia mi przyjemność, a świadomość, że dzięki niej będę mogła znaleźć się w świecie duchowym po śmierci, napawa mnie szczęściem. - mówiła, oddychając przy tym głośno. Postawiła kolejny krok, i następny, aż w końcu znalazła się przy mężczyźnie. Położyła mu dłoń na torsie i spojrzała w oczy spod lekko przymkniętych powiek.
- A miłość fizyczna... w świecie duchowym też istnieje... - dodała, nie wiedząc, czy nieznajomy domyśla się, że chciałaby spotkać go po śmierci i z nim być.

Nie spuszczała wzroku z oczu mężczyzny. Jej oddech przyspieszył i już wiedziała, dlaczego uczy się magii.
- W tej chwili pragnę... - powiedziała cicho, właściwie szepcząc. - ... pocałować Cię i kochać się z Tobą. - zakończyła i pocałowała delikatnie szyję nieznajomego i przenosząc z każdym pocałunkiem wargi w stronę jego ust. Przeniosła dłoń na jego barki i przybliżyła się do mężczyzny. Gdy jej usta już miały pocałować wargi nieznajomego, uniosła wzrok i spojrzała w jego przepiękne oczy, nie wiedząc, co czynić dalej.

Zapomniała o wszystkim. O tym, po co tutaj przyszła, co ma jutro zrobić a nawet to, kim jest. Obojętne jej było, jak się nazywa, byle by nieznajomy szeptał jej imię. Jej dłonie powędrowały do koszuli mężczyzny, chcąc ją zdjąć szybciej, niż robił to on sam. Chciała go mieć tu i teraz, nie chciała czekać. Pozwalała całować swoją szyję, sama od czasu do czasu przygryzła płatek jego ucha.
- Dlaczego pojawiasz się dopiero teraz? - zapytała szeptem, nie myśląc wiele na temat swojego pytania. Wyrwało się, ot tak sobie. Teraz nic się nie liczyło, tylko oni.

Chciała umrzeć. Gdyby teraz zabrakło jej ciała, jej dusza mogłaby przenieść się w świat duchowy i już nie opuszczać owego mężczyzny. Wiedziała jednak, że musi nauczyć się więcej, by być silniejszą. Zapragnęła wiedzieć wszystko, znać każdą dziedzinę magii i nie tylko.
   Czuła, że jej ciało zaczyna lekko drzeć pod namiętnością, jaka na nią spadła. Oddała się całkowicie w jej wir, przyjmując każdy pocałunek jak błogosławieństwo.