Nieznajoma poruszyła ustami szepcąc coś niewyraźnie, po czym poczułeś dość mocny ból w okolicach prawego ramienia. Nasilał się on coraz bardziej, tak samo jak uśmiech kobiety.
- Ból powinien zagłuszyć swędzenie...- powiedziała i odsunęła się od Ciebie, siadając przy Twoich rzeczach. Zaczęła je przeszukiwać, a gdy znalazła sakiewkę, zważyła ją w dłoni.
- Bingo! - powiedziała z tajemniczym uśmieszkiem. - Pokażę Ci coś... - dodała i sięgnęła do swojego płaszcza. Wyciągnęła z ukrytej kieszeni sporych rozmiarów czarną sakiewkę. Podeszła przed Ciebie i wysypała jej zawartość. Monet było naprawdę sporo...
- Każda z tych monet należała do mężczyzny, który był w tej samej sytuacji, co Ty... - uśmiechnęła się niewinnie i uroczo. Z Twojej sakiewki wyciągnęła jedną monetę i dorzuciła do swoich, pozbierała pieniądze i schowała do swojej sakiewki. odrzucając ją na bok, do reszty swoich rzeczy.
- Większość z nich została uśmiercona, kilkunastu spacyfikowanych, kilku uwolniłam... - usiadła na ziemi. Gdyby nie jej zamiary, byłaby najpiękniejszą kobietą na całym świecie, zwłaszcza, gdy nagusieńka leżała na zielonej trawie.
- Jeśli powiesz mi, dlaczego mam Cię wypuścić, to może się nad tym zastanowię...

Kobieta nawet nie spojrzała na Ciebie, gdy to wygłaszałeś swoją wzruszającą mowę, która jej w ogóle nie poruszyła.
- Cóż... Nie znam ich, więc jakoś tak... - zastanowiła się. -...nie, nie rusza mnie to... - westchnęła.
- Poczekam więc tutaj na Twoich przyjaciół, może oni zdołają Cię uwolnić... - uśmiechnęła się wesoło. - A tym czasem, poznajmy się lepiej. Widzisz, urodziłam się daleko stąd, w okolicach wulkanu. Byłam pięknym dzieckiem, lecz nieostrożnym. Któregoś dnia o mało co nie utopiłam się w lawie... Uratował mnie pewien Styg. Zaprzyjaźniłam się z tym zwierzątkiem, które, jak się później okazało, nie było zwykłą jaszczurką, tylko Demonem. Ile ja miałam wtedy? 18? Tak! 18 lat... Zakochaliśmy się w sobie i dalej kochamy się nad życie. Dał mi siłę i magię. Któregoś dnia, było to w zeszłym stuleciu, założyliśmy się o to, kto więcej uwiedzie kochanków. Mamy zbierać po jednej monecie od każdego, a potem robimy z nimi, co chcemy. A mnie pociąga krew... - mówiła z pasją, patrząc Ci prosto w oczy, odsłaniając piękne kobiece piersi. - Twoje dzieciństwo także zapewne było spokojne i pełne miłości... Podzielisz się opowieścią? - uśmiechnęła się jak mała dziewczynka, prosząca o łyżkę miodu.

Spacerowałem akurat w lesie, gdy nagle usłyszałem dziwne odgłosy. Jakieś krzyki i jęki... jęki rozkoszy. Potem nagle ustały i rozległo się wołanie, nie rozumiałem słów. Zaciekawiło mnie to i niby przypadkiem skręciłem w stronę miejsca, skąd dochodziły. Dotarłem do niewielkiej polany.
To, co ujrzałem, wprawiło mnie w osłupienie.
Stała tam zupełnie naga, piękna dziewczyna o długich, czarnych włosach i zgrabnym ciele. Ją spostrzegłem najpierw; nic dziwnego, nagich piękności nie oglądało się na co dzień. Siedziała na trawie, obok niej leżała katana. Dopiero potem spostrzegłem sparaliżowanego mężczyznę, będącego w połowie kroku, którego nie mógł wykonać. Niczym posąg. Lecz mówił.
Chwilę słuchałem ich rozmowy. Z majaczenia mężczyzny wyczytałem udawaną pewność siebie i głęboko skrywany strach. Udawał, że wszystko idzie po jego myśli, lecz tak naprawdę był bliski błagania o litość. Przynajmniej tak mi się zdawało.
Po chwili wydedukowałem, że mężczyzna jest więźniem dziewczyny, która zastanawia się właśnie, czy go zabić. Zareagowałem dość szybko.
Podkradłem się od tyłu do dziewczyny i przyłożyłem swój miecz do jej gardła.
- Co tu się dzieje? - spytałem spokojnie.

Ostatnio edytowany przez Darton (28-01-11 20:08:15)

Byłem rozwścieczony. Ci Magowie i ich czary-mary. To nie jest wcale sprawiedliwe, że mogą zrobić ze mną, co chcą, nawet, gdy trzymam ostrze przy ich gardłach.
- A co zrobisz ze mną? - zapytałem drwiącym tonem. - Mnie też namiętnie pocałujesz, pogrozisz trochę, pobawisz się mną? - zaśmiałem się gorzko. - Udajesz kogoś, kto może wszystko, udajesz królową mężczyzn, których obwiązujesz sobie wokół palca, którzy spełniają twe rozkazy. Ha! - Zmrużyłem oczy. - Najlepiej zabij mnie od razu, bo na pewno nie ukorzę się przed tobą, nie będę twoim szczeniakiem, wiernie wypełniającym rozkazy. Jestem przygotowany na śmierć i nie boje się jej. Szkoda mi tylko, że mam zginąć z ręki kogoś... takiego. - Wykrzywiłem usta w odrazie.

Ostatnio edytowany przez Darton (28-01-11 20:48:46)

Kobieta nawet nie spojrzała na szczekającego coś mężczyznę, próbującego ją obrazić, co było bezskuteczne. Podeszła ona do Sariona i uśmiechnęła się, o dziwo, naprawdę przyjaźnie.
- Szkoda, że się tak skończyło. Mogło być całkiem przyjemnie... - westchnęła ciężko i wypowiedziała kilka słów, po czym Twoje ciało było już w pełni kontrolowane przez Ciebie, czułeś jednak coś obcego w swoich żyłach. Zupełnie, jakby zostawiła kilka kropel swojej magii dla pewności, że nie wykonasz żadnego złego ruchu.
- Mam nadzieję jednak, że którejś nocy spotkamy się i przeżyjemy ze sobą wspaniałe chwile. Szkoda by było nie skosztować takiego przystojnego mężczyzny jak Ty... - mówiła patrząc Ci w oczy ze szczerym uśmiechem. W międzyczasie unieruchomiony mężczyzna poczuł bolesny skurcz łydek...

Gdy wreszcie odzyskał władzę w własnym ciele, lekko rozruszał ręce i nogi, by przyzwyczaić się do ruchu. Wreszcie uśmiechnął się lekko do kobiety, a następnie podszedł do mężczyzny, by położyć mu rękę na ramieniu i uśmiechnąć się tylko kpiąco. -Wybacz. Nie mogę nic zrobić. - zaśmiał się cicho, a następnie ruszył po swoje rzeczy. Założył koszulę, przywdział zbroję, płaszcz. Następnie przypiął do pasa sakwę i dokładnie związał dwoma paskami, coby jej nie zgubić. Chwycił łuk, kołczan i zarzucił je na plecy. Miecze przytwierdził po bokach. Chwycił również książkę z ziołami i wsadził ją do małej kieszonki, wewnątrz płaszcza. Założył kaptur na głowę i był już gotowy do drogi. Tylko... Coś nie dawało mu spokoju. Podszedł do kobiety, po czym zbliżył swoją twarz, do jej twarzy. -Gdzie będę mógł Cię znaleźć, w przyszłości? Mam wiele pytań, na które chciałbym poznać odpowiedzi. Przyznam, że zaintrygowałaś mnie, Lilianno. - szepnął, by tylko ona mogła to usłyszeć.

-Więc pozostaje mi tylko czekać. Będę uważnie wypatrywał. Tymczasem... Bądź dla niego miła. I nie zapomnij, o monecie. - przypomniał, a po chwili odwrócił się na pięcie i wyruszył w stronę lasu. Dobrze pamiętał drogę do domu. W końcu chodzenie, po lasach nie było mu obce. Spojrzał jeszcze raz na nagą kobietę. Jego oczy mówiły "Do zobaczenia niebawem." On sam rozłożył bezradnie ręce, przenosząc wzrok na mężczyznę. Miał nadzieję, że ten nie będzie szukać zemsty, za to, że Sarion nie zareagował. Co miał zrobić? Na jego miejscu każdy postąpiłby tak samo. Mężczyzna skierował się do Nerdii, by tam odnaleźć Nilkera. Pewnie ten wpadł w jakieś kłopoty, albo zanudził się na śmierć, oczekując go. Młody zniknął za krzakiem, pozostawiając dwójkę samych sobie.

- A wiesz co, kochaneczku? - kobieta spojrzała na Ciebie obojętnym wzrokiem i zaczęła się ubierać. - Jakoś odechciało mnie się zabaw dzisiejszej nocy... Masz szczęście, uwolnię Cię... - powiedziała to i w tym samym momencie odzyskałeś władzę w ciele, oczywiście, niepełną. Mimo, że Ty kontrolowałeś ciało, czułeś w nim coś obcego.
- No! Sio albo zmienię zdanie! - westchnęła podnosząc katanę i przeglądając się w jej ostrzu.