Prychnąłem.
- Brak ci odwagi, by mnie zabić? - zadrwiłem. - Nie boję się śmierci. Zmieniaj sobie zdanie wedle swojego kaprysu. - Umilkłem na chwilę. - Lecz nie jestem głupcem, by, będąc uwolnionym, czekać na śmierć. Żegnaj, i obym więcej cię nie spotkał.
Ruszyłem powolnym krokiem przed siebie, przechodząc obok niej. Jednak mijając ją, błyskawicznie wyrwałem jej katanę z rąk i wbiłem jej w plecy.
- Nie używam przemocy wobec kobiet - wychrypiałem. - Lecz wyjątki stanowią uwodzicielsko piękne czarownice uzbrojone w katanę, uprawiające miłość w celu zdobycia jednej monety.
Po tych słowach wyjąłem katanę i usłyszałem głuchy łomot upadającego ciała. Następnie podniosłem z ziemi sakiewkę i wyjąłem z niej jedną, błyszczącą monetę.

// Ej no Sophie, ja też chcę być nieśmiertelny :< nie ma tak :p

Tym razem naprawdę się przestraszyłem. Jak... jak ona mogła to przeżyć?! Wytrzeszczyłem oczy i straciłem swą pewność siebie. Spojrzałem z przerażeniem na wystającą kość, a następnie na mą rękę, leżącą na ziemi. Z trudem powstrzymałem wrzask.
- Ty... - spojrzałem na nią. Mimo całego zdarzenia, wciąż miała w sobie coś, co sprawiało, że miałem ochotę prychnąć z pogardą. Brak zdecydowania, brak odwagi, by zadać cios. Ale to nie to, uświadomiłem sobie nagle. Ona celowo mnie nie zabija, bo woli, bym cierpiał, wykrwawiając się powoli, niż zginął niemal bezboleśnie, w ułamku sekundy. - Chętnie zagrałbym w kości, lecz brakuje mi partnera do gry. - Spojrzałem znacząco na jej prawe ramię, jakbym chciał odciąć je wzrokiem. - Odcięłaś mi rękę. Zdaję sobie sprawę z tego, że jeśli nie powstrzymam krwawienia, za parę minut umrę. I wiem też, że mogłabyś z łatwością uleczyć me rany, gdybyś tylko chciała. Mimo wszystko nie mam zamiaru się przed tobą ukorzyć. Wolę umrzeć, niż żyć ze świadomością, że musiałem wybłagać u ciebie możliwość dalszego życia.
Syknąłem z bólu, łzy napłynęły mi do oczu. Uniosłem wzrok ku księżycu, który wydał się odległy, zamknięty, jakby odmawiając mi pomocy.

- Zabiłem?! - niemal wykrzyknąłem. - Nieżywi ludzie nie odcinają rąk swym zabójcom!
Spojrzałem na nią i nie wiedziałem, co o niej myśleć.
- A czy tobie nie wstyd kochać się z przypadkowo napotkanym mężczyzną, następnie przykładać mu ostrze do gardła i okradać? A co do drugiego pytania. - Zmierzyłem ją od stop do głów. - Podnoszę rękę tylko na te dziewki, które okradają spotkanych przypadkowo mężczyzn, tuż po tym, jak uprawiają z nimi miłość, a następnie przeżywają śmiertelny cios kataną i odrąbują mi rękę bez użycia jakiegokolwiek ostrza, czy choćby kończyn. Na inne nie.
Zmrużyłem oczy i westchnąłem, po czym usiadłem na ziemi, jakbym znalazł się w zwyczajnej, codziennej sytuacji.
- Precz, demonie, nieczysta mocy. Czy patrzenie, jak się powoli wykrwawiam, sprawia ci przyjemność?
Po tych słowach położyłem się na plecy. Nie czułem nawet wdzięczności za zmniejszenie bólu.

Ostatnio edytowany przez Darton (29-01-11 20:43:59)

Z odrazą odrzuciłem jej rękę i omal nie splunąłem jej pod nogi.
- Precz - powtórzyłem.
Wstałem i spojrzałem na jej twarz. Piękna jest, pomyślałem. Jednak nie wszystko złoto, co się błyszczy.
- Ocaliłaś mi życie, bo jesteś tylko kobietą - rzekłem. - Demonem, czarownicą, o potężnej mocy, niemal niepokonaną, lecz nadal boisz się zabić. Nie mam zamiaru obrazić tu płci pięknej, gdyż jej towarzystwie lubię szczególnie. Ale nie twoje. Obym nigdy więcej cię nie spotkał.
Po tych słowach zamilkłem na chwilę i pozostałem w miejscu, sprawdzając, czy w ostatniej chwili nie pozbawi mnie głowy - może nawet bym się ucieszył - a następnie odszedłem w las. Odszedłem od najpiękniejszej i najbardziej znienawidzonej kobiety mojego życia.

Ostatnio edytowany przez Darton (29-01-11 20:59:01)

Przyszedł na polanę w nadziei na spokój. Jeśli nie mógł ćwiczyć swoich umiejętności szermierczych, przyszedł czas na magię. Znał jedną sztuczkę z mrokiem ogarniającym otoczenie, ale to za mało by przydać się w walce, może najwyżej w ucieczce.
Tak więc znalazł sobie dogodne miejsce pod drzewem, które dawało cień na tyle duży, by dać Nilkerowi trochę ochłody w ten słoneczny i upalny dzień. Usiadł i oparł się wygodnie o konar. Wyjął z pochwy mieczy i przyjrzał mu się uważnie. Tak piękny... położył go sobie na kolanach. Czuł się bezpieczniej, a poza tym łatwiej mu będzie się skupić ze swoim starym znajomym pod ręką. Próbował oczyścić swój umysł i skupić się na swoim celu... 2 merionie czarnej magii.

I co ja takiego do kur*y nędzy zrobiłem, że się tu znalazłem? - Głowa strasznie go bolała. - Czy ja w ogóle dzisiaj coś piłem?
Rozejrzał się jeszcze raz po okolicy. Ten fioletowy kamień go interesował - Po co ktoś miałby zostawiać coś takiego na pastwę losu. I emanuje to takim... taką... niezwykłą siłą. - zaczął się zbliżać do cokołu. Popatrzył dookoła jeszcze czy nikogo nie ma. Choć kto by mógł tu być. W takim nierealnym świecie. - Choć do taty. - wyciągnął ręce po kamień. Choć coś odciągało go od kamienia. Zdrowy rozsądek, który w tym świecie, chyba zaniknął.

Ostatnio edytowany przez Nilker (23-02-11 22:48:59)

mój klejnot... taki błyszczący... lśniący... magiczny... I spadł. - Miał go na wyciągnięcie ręki. Jeden chwyt, jeden zacisk palców. Aż prawie łezka zakręciła mu się w oku. Prawie. - Co on narobił. Ten, ten plugawy przedstawiciel tego nierealnego i nierzeczywistego świata! - Może to był tylko sen, ale ileż by zarobił na tym klejnocie.
Wstał strzepnął ręce i otrzepał nogi z kurzu, który osadził się na jego stroju podczas upadku.
Kim żeś jest gadaj zaraz! - krzyknął w stronę nieznajomego i wyciągnął szybkim ruchem miecz z pochwy, który zawsze był u pasa.

Sonja przechadzała się po lesie. Było jeszcze wcześnie i cała natura dopiero się rozbudzała. W reku trzymała łuk z naciągniętą już cięciwą gotowa w każdej chwili urządzić sobie polowanie. Po pewnym czasie dotarła na polane. Było tutaj pięknie. Tak cicho i spokojnie, unosił się nad nią wspaniały zapach kwiatów i słychać było delikatne śpiewy ptaków. Usiadła na trawie i wsłuchiwała się w nie. Leciutki wiatr lekko poruszał wierzchołkami drzew. Właśnie dlatego tak uwielbiała przebywać w lesie. To był jej żywioł i jakby tylko mogła to nie wychodziła by z niego wogule. Zdjęła cięciwę z łuku. Nie chciała psuć takiej chwili przelewem krwi jakiegoś niewinnego zwierzęcia. Położyła się i słuchała. Czas przestał dla niej istnieć. Nie wiedziała jak długo tak leżała. Gdy nagle, usłyszała usłyszała trzask łamanych gałęzi. Jednak to nie mogła być zwykła łania, było to coś większego. I to o wiele. Zerwała się na równe nogi. Pożałowała, że zdjęła cięciwę z łuku. Szybko z powrotem ją założyła i wyjęła z kołczana kilka miedzianych strzał. "To coś"- bo nie wiedziała jak to nazwać- wciąż powstawało w ukryciu. Miała wrażenie, że ją obserwuje. Jednak po chwili w pomiędzy drzew pojawiła się głowa węża a zaraz po niej kolejna. Obydwie były olbrzymie. Odruchowo wycelowała w jedna z nich ale, gdy wąż przeraźliwie zasyczał, znieruchomiała. Wiedziała, że z łukiem z dużo nie zwojuje. Nie wiedziała, jak szybka może być amfisbena, ale szybka jest na pewno. Więc było pewne, że za daleko jej ie ucieknie. W najgorszym wypadku wąż ją ukąsi a potem pożre. Jednak nie miała zamiaru tak skończyć. Próbowała jak najszybciej coś wymyślić jednak była zbyt bardzo przerażona i jej myśli krążył tylko po jej głowie bez opamiętania. Wiedziała, że jest już stracona. Jednak, puki się nie ruszy, wąż jej nie zaatakuje. Pozostało jej tylko jedno: stać tak w nie ruchu z nadzieją, że go głowy wpadnie jej jakiś plan, który uratuje jej życie.