Sid - Ciąg Dalszy:

Powóz podskakiwał, jadąc przez pełną wyboi drogę, pnącą się w górę wśród wysokich wzniesień. Obudziły cię wstrząsy towarzyszące przejeżdżaniu przez dziury w <s>polskich drogach</s> drodze. Podniosłeś się i rozejrzałeś dookoła.
Znajdowałeś się w sporej furze wysłanej sianem. Oprócz ciebie znajdował się w niej również mężczyzna, dzierżący wodze koni, odwrócony do ciebie plecami. Gdy usłyszał, że wstałeś, zerknął na ciebie, a wtedy go poznałeś - był to jeden ze zbójców, którzy przetrzymywali cię w grocie. Jednak teraz wyglądał inaczej - sam nie wiedziałeś, czemu. Uśmiechnął się cierpko i mruknął coś pod nosem. Następnie krzyknął do innego zbójcy, który jechał jedną z trzech pozostałych fur wam towarzyszących:
- Vern, wstał!
Podążyłeś za jego wzrokiem i... Peupha, kierującego wozem jadącym na lewo od was. Znajdował się w niej również... martwy Thad.
Poczułeś, jak serce skacze ci do gardła, a na dno żołądka opada bryła lodu. On nie powinien umierać.
Po chwili obserwacji stwierdziłeś, że widzisz wszystkich bandytów, którzy przetrzymywali cię w grocie, jadących pozostałymi furami - wszystkich, prócz Emera. Ale nie, zaraz! Emer też jest. Nie dostrzegłeś go, gdyż jechał wozem będącym najdalej w tyle, a do tego był nieprzytomny. O co tu chodzi? Bandyci nie byli odziani w swe zwykłe zbójeckie szaty, założyli za to stroje najemników. To dlatego wydawało ci się, że kierujący furmanką mężczyzna wygląda inaczej - zaspany umysł nie zarejestrował tego od razu.
- Oso tuchozi...? - wymamrotałeś, powoli nabierając przytomności umysłu. - Dźja jestem?
- Spokojnie - rzekł mężczyzna. - Jesteś już bezpieczny. A my osiągnęliśmy swój cel.
A chędoż się, pomyślałeś. Chciałeś wyjaśnień tu i teraz, wcale nie miałeś ochoty na to, by zbywał cię jakimiś tajemniczymi słowami. Gadaj, co i jak, mam prawo wiedzieć, co się ze mną dzieje.
Ale zaraz, oni mogą być niebezpieczni. To przecież bandyci. Ale już tak nie wyglądają... O co chodzi?

Mężczyzna odwrócił się ku tobie i uśmiechnął przyjaźnie.
- Naszym celem było uratowanie ciebie - rzekł ciepło. - Jesteś już bezpieczny.
Ledwo wypowiedział te słowa i dostrzegłeś strzałę przebijającą na wylot jego pierś. Wzrok mężczyzny zamglił się, usta otwarły w niemym przerażeniu. Zacharczał, zakaszlał, splunął krwią i spadł z wozu.
- To jest napad! - ryknęło naraz kilka gardzieli. Głosy dobiegały z każdej strony, byliście otoczeni.
Usłyszałeś rżenie koni, kilka strzał przeszyło powietrze, po czym bezbłędnie trafiło w pozostałych członków karawany. Mężczyźni bezwładnie osuwali się na ziemię. Konie prowadzące twój wóz niemal równocześnie wydały z siebie okropny dźwięk, gdy strzały wbiły się w ich boki. Wóz zatrząsł i przewrócił się na bok.
Straciłeś przytomność.

O mało nie upuściłem swojego dziennika, gdy płomień spowił zapisaną stronnicę. Zamrugałem oczyma i na moment zamarłem z dziennikiem w ręku, nie będąc pewnym, czy widziałem to co widziałem, czy też może to mój umysł zaczął płatać mi figle. Część mnie zbagatelizowała sprawę, mówiąc sobie wprost:
"Omam, przewidzenie. Pewnie to przez ten straszny guz!"
Lecz druga część mojego jestestwa zainteresowała się tym runicznym zapisem, oraz dziwnym zjawiskiem wokół niego. Choć powstrzymałem pojawiające się w głowie pytania, oraz kłębiące się niepewnie myśli - nie mogłem pozbyć się z głowy jednego jedynego hasła:
- Piórolis, piórolis... - powtórzyłem raz po raz na głos i zamykając dziennik, schowałem go do swej torby.
Było mi zimno. Niewiele mogłem na to poradzić. Postanowiłem otulić się swoim płaszczem, jak tylko najcieplej
się dało. Dodatkowo postanowiłem wysłużyć się częścią zapasowych ubrań: nałożyłem dodatkową koszulę pod płaszcz, oraz zrobiłem swojską wykładzinę z bardziej zużytej tuniki i spodni, która to wykładzina odizolowałaby mnie od podłoża zimnej skały.
Wcisnąwszy się głębiej w grotę, skuliłem się w sobie i sięgnąłem po porcję prowiantu.
"Trzeba to będzie racjonalnie podzielić."
Wziąłem dwa kęsy jedzenia, które zacząłem długo przeżuwać w jamie ustnej. Resztę odłożyłem do torby, na przyszłość. Jak nigdy wcześniej chciałem się delektować tą chwilą, przy okazji mając nadzieję, że uda mi się jakoś oszukać własny organizm i zaspokoić na jakiś czas głód.
Skończywszy (w rekordowo długim czasie) przeżuwanie niewielkiej ilości jedzenia, próbuję się zdrzemnąć, chociaż na trochę, mimo niekorzystnych warunków. Mimo burzących spokój myśli o przeżyciach świeżo co minionych dni.
Nigdy w życiu nie widziałem tyle krwi. Ani nigdy w życiu nie byłem zmuszony do takiej gry aktorskiej w sytuacji zagrożenia życia. A teraz tkwię na jakiejś półce skalnej, zagubiony pośród gór i albo dzieje się coś niezwykłego, albo postradałem już od tego wszystkiego rozum.
Zamykam oczy, wtulając głowę w kolana, mając nadzieję, że sen mimo wszystko nadejdzie.

Tchnięty wewnętrznym ogniem zadrżałem na całym ciele. To uczucie było mi znajome, wręcz bliskie i spoglądając we wspomnienia z dzieciństwa... Naturalne? Zanim wstałem wyciągnąłem ręce do przodu, zdały mi się nagle ciepłe, mimo panującego chłodu.
Podniosłem się, widziałem już swoją drogę, wiedziałem, że nie będzie lekko, a runiczny zapis tylko mnie w tym przekonaniu utwierdzał. Zebrałem swoje rzeczy do kupy i wyciągnąłem kapelusz czarodzieja z szerokim rondem, który był podarunkiem (wraz z umagicznioną torbą) od Kardela C'eathala.
"Ruszaj przez środek zła, jak szaleniec." powtórzyłem w głowie słowa z porwanej przez wicher kartki.
Obrałem kurs drogą północno-wschodnią. Tak podpowiedziało mi serce i tego się trzymam.

"Ciekawe kto tutaj się rozbił?"
Pochylony nad zwęglonym paleniskiem chwyciłem garść popiołu i rozsypałem ją na wietrze, przy okazji czując nietypową satysfakcję z ciepłego dotyku ciemnego prochu, który był wynikiem spalania.
Otrzepałem ręce i poprawiłem kapelusz na głowie, przystając przy palenisku. Moja dłoń wyszukała rękojeści rapiera. Upewniłem się, że broń jest na miejscu. Rozejrzałem się podejrzliwie wkoło.
"Ktokolwiek tu koczował, musiał być w mniejszym lub większym stopniu przystosowany do panujących tu warunków." pomyślałem i zadrżałem: "Pewnie stykał się z większymi zwierzętami niż ja się zetknąłem..."

Jeśli kogoś, lub coś, zastaję w okolicy, dobywam rapiera, oceniając swoje szanse w bezpośredniej walce. Bądź też zastanawiając się, czy istnieje szansa na pokojowe rozwiązanie sprawy. Szybka ocena sytuacja, chłodna kalkulacja o ile tylko taka jest możliwa, przy mojej niepewnej sytuacji.

Jeśli nikogo, oraz niczego wokół nie wypatrzyłem i upewniłem się, że jestem tu sam i mam spokój, odetchnąłem.
Wyciągnąłem prawą dłoń przed siebie, spoglądając nań w zamyśle.
"Jeśli mam się bronić, muszę znać swoje możliwości..."
Zamknąłem oczy i spróbowałem wywołać część swojej energii, tak by wydobyła się z koniuszków moich palców, kumulując się w płomień nad dłonią. Przy okazji chciałem wczuć się w płomień, który został we mnie przebudzony, nie znałem zbyt dobrze jego natury. Otwarłem oczy, chcąc zobaczyć efekt.

Ostatnio edytowany przez Sid Grennevell (31-07-11 10:17:56)

Nikogo nie spotkałeś, jednak na wciąż prostej drodze zauważyłeś ślady butów sprzed kilku godzin. Gdy usiadłeś przy zwęglonych drwach, nie mogłeś się skupić. Dopiero po rozluźnieniu mięśni i wejściu w stan podobny do transu z twoich palców wystrzelił jęzor ognia. Twoje serce zabiło mocniej, a kontrola nad żywiołem ustała. Zacząłeś eksperymentować. Próbowałeś coraz to innych sposobów, aż odkryłeś, że do panowania nad ogniem potrzebne jest niezwykłe skupienie, sprecyzowane myśli, a każde niepożądane uczucia, jak lęk czy nadmierne szczęście zniekształcają cały twój wysiłek. Aby poznać arkany sztuki magicznej potrzebne są lata ćwiczeń - pomyślałeś z podziwem. Aby kontrolować ogień. myśli nie mogą być chaotyczne, ani pchane zwierzęcymi instynktami. Codzienna medytacja przy ogniu! Tak, ona powinna pomóc uporządkować myśli i uczucia!
Płomień znów zgasł. Euforia targająca twoim umysłem przerwała przepływ mocy.
Spojrzałeś na niebo i ujrzałeś złotą kulę słońca wskazującą na późny poranek. Droga milcząco zachęcała do wędrówki. Co postanowisz zrobić? Dokąd pójdziesz?

Sięgnąłeś do torby by sprawdzić dziennik, lecz ten wciąż był pusty. Ruszyłeś przed siebie pochylając się lekko do przodu by nadać tempa krokom. Kapelusz doskonale chronił przed słońcem, chociaż w dodatkowych ubraniach było Ci już za ciepło. Po skromnym posiłku twoje morale wzrosły nieznacznie, chociaż wciąż czułeś się niepewnie. Krajobraz zmienił się diametralnie ze średnio spokojnego w ostry. Teraz podróżowałeś wzdłuż okrytego mgłą kanionu pośród ostrych skał i rzadkiego żwiru. Usłyszałeś dziki wizg, to wielki drapieżny ptak, którego widziałeś na początku swej wędrówki leciał w twoją stroną. Jego ogromne ciało rosło z każdą chwilą, a Ty sparaliżowany strachem przez moment nie wiedziałeś co robić.