Zamrugałem, pokręciłem obolałą głową i z zaskoczeniem słuchałem woźnicy.
Spojrzałem na niego sceptycznie unosząc brew i wykrzywiając twarz w grymasie niezadowolenia:
- Czy gdybym był rzekomym zdrajcą to siedziałbym tutaj obok? Razem z tobą, w tych przeklętych pętach? - zapytałem z dobitną ironią w głosie, czując narastającą frustrację.
Rozejrzałem się wokół, chciałem się zorientować co mam przy sobie, a co mi odebrano.
Zaczął ogarniać mnie rosnący niepokój. "Jak ja się stąd wydostanę...?"
- Cholera jasna... Gdzie my jesteśmy?! I kim są ci zbójcy?!
Poruszyłem się napinając do maksimum linę, sprawdzając, jak mocno jestem związany i czy jest szansa by temu jakoś zaradzić. Jeśli była tylko taka możliwość to wstałem na równe nogi.
- Przydałby się teraz jakiś ukryty nóż, albo sztylet. - burknąłem sobie pod nosem żałując, że takowego nie posiadam.
- Albo chociaż coś co poluzowałoby te więzy, choć trochę bardziej... - mruknąłem jeszcze ciszej, czując jak narasta strach we mnie, przed tym co może mnie czekać.

Ostatnio edytowany przez Sid Grennevell (25-05-11 21:25:01)

Zamrugałem tylko gdy porywacz przeciął więzy. O mało nie powiedziałem: "To chyba jakaś pomyłka...", ale zdałem sobie sprawę, że mogłoby to się dla mnie źle skończyć.
Otrzepałem się z kurzu, spoglądając ukradkiem na woźnicę na poły przepraszającym wzrokiem, na poły zaskoczonym. Moje usta bezgłośnie powiedziały: "za kogo oni mnie mają?"

*  *  *

Dreszcz obaw i niepewności przeszedł przeze mnie, gdy spojrzałem na zgromadzenie. Zaraz miałem stanąć przed decyzją jak zginie ten woźnica, który zaufał mi, a teraz z winy nieubłaganego Losu miał mnie za jedną z tych szumowin.
"Zachowaj zimną krew Sid..." pomyślałem sobie i postąpiłem kilka kroków w stronę woźnicy. Byłem przerażony, czułem jak serce zaczyna bić mi coraz szybciej i mocniej. Myśli plątały się cały czas w głowie, ale starałem się już ich nie słuchać - grunt to spontaniczność w trudnej sytuacji.
W tym momencie starałem się patrzeć bezdusznym i bezwzględnym wzrokiem, mierząc woźnicę swoim spojrzeniem. Odruchowo, bardzo energicznie zacząłem szarpać swoją kozią bródkę, jakbym się strasznie zastanawiał.
- Niech się pochyli! - zakomenderowałem, żeby olbrzymi woźnica stanął twarzą w twarz ze mną.
Przybliżyłem się ku woźnicy jeszcze bliżej, mając nadzieję, że nie zrobi czasem nic głupiego.
Z nieco bezczelnym rozluźnieniem spojrzałem mu w oczy, teatralnie wyciągając ręce.
- On dowie się pierwszy... - powiedziałem z zawiścią, która przyszła mi zaskakująco łatwo. Czyżby to dlatego, że ten woźnica zaczął mnie tak szkalować po tym jak zabrali nas zbójcy?
Chwilę patrzyłem mu w oczy, tym razem szukając nici porozumienia. Chciałem odegrać spektakl, na koszt tych łotrów.
Zdjąłem swój kapelusz i wyciągając nieco szyję przybliżyłem usta do jego ucha.
- Udaj pomału rosnące przerażenie, inaczej żadne z nas tego nie przetrwa... To co mówiłem jest prawdą, nie mam zielonego pojęcia za kogo mnie mają ci ludzie... - szepnąłem szybko błagalnie i cicho, twarzą starając się nie zdradzić zdenerwowania.
Zacząłem mamrotać coś niezrozumiale groźnym i ponurym tonem, aż w końcu szepnąłem jeszcze tylko:
- Błagam, upadaj szybko...
Po czym odsunąłem się i założyłem kapelusz na głowę. Spojrzałem na efekt swoich próśb i dobyłem szybkim ruchem ręki rapiera. Proste pchnięcie, ale szybkie pchnięcie wycelowane pod pachę i szybkie wycofanie broni.
Jeśli tylko woźnica zastosował się do moich próśb i upadł, odwracam się w stronę rozbójników i zdejmując po raz kolejny kapelusz, kłaniam się moim "towarzyszom" z iście dworską manierą. Następnie zakładam kapelusz i uśmiecham się - ze szczerą ulgą, ale i zafałszowaną radością.
Jeśli zaś coś w wykonywanej akcji poszło nie tak, dostosuję się do tego po odpowiedzi z Twojej strony, mości Dartonie ;)

Ostatnio edytowany przez Sid Grennevell (27-05-11 06:11:04)

// Sid Grennevell = agnostyk ;) Znowu ponowię formułkę w stylu: jeśli coś w wykonywanej przez moją postać akcji poszło nie tak, dostosuję się po odpowiedzi z Twojej strony, mości Dartonie ;)

Sapnąłem ciężko i poprawiłem kapelusz na głowie, przedłużając niebezpieczną ciszę w zaistniałej sytuacji.
W głowie miałem coraz większy mętlik. Rozbieżne myśli kołatały utrudniając coraz bardziej w skupieniu się i ocenieniu sytuacji.
"Zimna krew. Sid, zimna krew..."
Spróbowałem przyjąć spokojny wyraz twarzy, wręcz trochę rozbawiony. Spojrzałem po zebranych wokół mnie rozbójnikach, chciałem wyczuć atmosferę kwitnącą w powietrzu. W tłumie odnotowałem sobie położenie rudowąsego zbója, który wykazał się spostrzegawczością, oraz Emera, który przyczynił się do mojego bólu głowy.
"Może da się to jakoś rozładować...?"
Parsknąłem takim paskudnym śmiechem, na jaki tylko było mnie stać.
- Nie tak ostro, co? Dobiłbym go gdyby było trzeba... - wykrzywiłem usta w niesympatycznym uśmiechu, unosząc nie co wyżej brodę, by spojrzeć na herszta bandytów z wyższością. Potem zwróciłem spojrzenie i palec wskazujący na jegomościa z wąsami.
- Dzisiaj pijemy jego zdrowie! Zorientował się co jest nie tak... Reszta z was była na tyle ślepa, że nie dostrzegła mojego cholernego blefu. Psiakrew, gdzie wy macie oczy, co?!
Zachichotałem i zwróciłem się do Emera:
- Emerze, chyba jednak przywaliłeś nieco za mocno. Chyba nie wszystko mi się dobrze poukładało we łbie. Nie wiem co mnie podkusiło na aż taką piekielną próbę.
Stanąłem niby rozluźniony, choć wewnątrz byłem cały spięty. Oczekiwałem wszystkiego, byłem gotów zginąć choćby tu i teraz w z góry przegranej walce, a zarazem byłem gotów na ciągnięcie tej marnej sytuacji posiadania tożsamości niejakiego Rocka.

Ostatnio edytowany przez Sid Grennevell (27-05-11 21:45:06)

Przez głowę przechodziły mi różne myśli, między innymi byłem bardzo zainteresowany postacią Rocka, za którego uznali mnie bandyci.
"Czyżbym był aż tak do niego podobny? Kim on jest, że herszt ceni go sobie tak bardzo?"
Podniosłem się, rozglądając uważnie po pokoju. Musiało coś być co mi mogło pomóc. Coś co mogło mi choć trochę pomóc w nakreśleniu swojej sytuacji. Parsknąłem z ironią cicho.
"Przecież wiesz jaka jest twoja sytuacja - tragiczna..."
Zacząłem szukać jakichś skrytek, rzeczy prywatnych, lub czegokolwiek, co mogłoby mi pomóc w określeniu kim jest Rock.
W pewnym sensie sam mogłem sobie odpowiedzieć na to pytanie. Rock musiał robić za swojski wabik, który uspokajał czujność podróżnika i pakował go w pułapkę.
"Ale czy tylko...?"
Jeśli cokolwiek pomocnego znajduję, poświęcam temu swą uwagę.
Ponadto krążyły mi po głowie jeszcze inne myśli, nie powiązane z Rockiem, ale z dobrem własnym (ale o tym po Twoim poście Dart ;d ).

Emer jeszcze raz uśmiechnął się obrzydliwie i otworzył usta, by coś powiedzieć, lecz nagle przerwał mu głos dochodzący z ujścia tunelu prowadzącego do pomieszczenia.
- Co tu się dzieje?
Obaj spojrzeliście w tamtą stronę. Stał tam herszt bandytów. W jednej ręce trzymał nóż, w drugiej świecę. Wyglądał na niezbyt zadowolonego z tego, iż ktoś go obudził.
- Thad - zaczął Emer, pusząc się niczym paw. - Ten koleszka to wcale nie...
- Milcz! - uciął Thad, po czym zwrócił się do ciebie. - Rock, co on wygaduje? I czemu, do jasnej cholery, on stoi nad tobą z nożem? Co to ma znaczyć?
Aha, więc zdanie Rocka liczy się bardziej niż tego Emera, pomyślałeś z satysfakcją. Z trudem powstrzymałeś złośliwy uśmieszek i już otworzyłeś usta, by zacząć się tłumaczyć, gdy znów odezwał się Emer.
- Thad, nie słuchaj go! To nie jest Rock! On się pod...
- Powiedziałem, milcz, głupcze! - ryknął zbójca, lecz w następnej chwili zmarszczył brwi. - Co? Co ty powiedziałeś? Jak to nie...?
Herszt bandytów rzucił ci pytające spojrzenie, a ty straciłeś pewność siebie. Musiałeś teraz starannie dobierać słowa, gdyż każde z nich mogło zaważyć na twoim dalszym losie.

Thad swoim zwyczajem przez chwilę, gdy zamilkłeś, przyglądał ci się z ukosa. Wtem wyszedł na chwilę, dając ostrzeżenie Emerowi, że gdy tylko cię ruszy, zginie. Wrócił po minucie, miast świecy, niosąc teraz w ręce pochodnię, którą zawiesił na pustym miejscu w ścianie pomieszczenia, w którym się znajdowaliście. Ognisty blask oświetlał wasze twarze - nieco zdumioną, pełną nienawiści i lekko rozgniewaną. Wtedy Thad podszedł do ciebie, nóż odrzucił na ziemię. Złapał cię brutalnie za rękę i z coraz to rosnącym zdziwieniem obejrzał miejsce, gdzie miała znajdować się szrama.
- Jak to usunąłeś, Rock? W jaki, do kurwy nędzy, sposób, to usunąłeś, co?!
Gwałtownym ruchem odrzucił twą rękę, spoglądając ci czujnie w twarz. O mało nie upadłeś.
- To nie możliwe, Thad! To nie on! Rock zapewne nie ży...
- A może to ty łgasz, Emerze? - Thad ruszył teraz w stronę zbójcy. - Śmiesz twierdzić, iż Rock - Rock! - nie żyje, i to w jego obecności?! Chędoż się!
Uderzył go w twarz, a tamten upadł. Gdy leżał na ziemi, ujrzałeś nienawiść odbijającą się na jego twarzy. Wtem do pomieszczenia wkroczyła reszta zaspanych zbójców, najwyraźniej głęboko zdumionych - no cóż, trudno, żeby się jeszcze nie obudzili.
- Csiedzieje, Thad...?
I nagle Emer, korzystając z nieuwagi herszta, chwycił leżący na ziemi nóż i wbił go w nogę Thada. Tamten wrzasnął z bólu i osunął się na ziemię. Emer wstał, po czym wykrzyknął, nie pozwalając reszcie uczynić czegokolwiek:
- To był zdrajca! To nie był Thad! Razem z tym drugim, zasranym pseudo-Rockiem, który podszywał się za naszego przyjaciela! Uratowałem nas od śmierci!
Kopnął leżącego na ziemi, jęczącego Thada, napawając się chwilą.
- Sami zobaczcie! Ta suka nie ma szramy, to nie jest Rock!
Wtedy zbójcy spojrzeli na twą rękę i aż podskoczyli, nie widząc tam pamiątki po dawnym starciu Rocka. Emer uśmiechnął się, widząc ich reakcję. Po chwili milczenia inny zbójca, również zapewne jeden z ważniejszych w grupie, wyciągnął nóż i ruszył powoli w twoją stronę. Widziałeś jego zmrużone oczy, spojrzenie przeszywające cię na wylot, szyderczy uśmiech na zakrwawionej twarzy Emera, grymas bólu na twarzy leżącego Thada, jego przeraźliwe jęki, a także własne bicie serca gdzieś z wnętrza...

// E tam ^^

Ale zmierzający w twoją stronę zbójca nie zatrzymał się. Szedł dalej, z tą samą kamienną twarzą i zmrużonymi oczami, z wyciągniętym przed siebie nożem. Najwyraźniej twoje wrzaski nie zrobiły na nim najmniejszego wrażenia. Za to Emer aż kipiał z wściekłości.
- Widzicie? On jeszcze ma czelność mnie wyzywać, poniżać, kiedy to sam jest ścierwem, pomiotem kurwy, która chędożyła się z orkiem! Padaj na twarz i całuj me buty, szmato, jeśli chcesz uniknąć poćwiartowania! Może okażę łaskę... Rozmyśliłem się, takie... - Splunął ci pod nogi. - Rezultaty dziwek puszczających się z orkami nie zasługują na to, by oglądać nasz piękny świat. Dalej, zabij go, Peuph, rozpruj go na strzępy! Dalej!
I wtedy zbójca, który do ciebie podszedł - najprawdopodobniej imieniem Peuph, zamachnął się, po czym wymierzył cios nożem w twoją głowę. Wiedziałeś, że to koniec, Emer wygrał, a ostatnie, co usłyszałeś przed własną śmiercią, były najgorsze przekleństwa wymierzone ci w twarz. No cóż, taki los. Umrzeć, opluty przez łgarskie ścierwo.
...
Wszystko było jak w zwolnionym tempie.
Ciach.
Plum.
Sszszsz.
Łubudubu.
Ostrze wbiło się w twój mózg, fala krwi zalała podłoże. Nie zdążyłeś zauważyć, że zginąłeś, gdyż od razu twój mózg, przeszyty ostrzem noża, przestał działać, rozerwany, zniszczony, zgładzony z rozkazu ścierwa Emera. Sid Grennevell padł...
Wawawawawait, co?!...
Nie, wcale nie. Nie wyobrażaj sobie za dużo.
Wcale nie trafił w twoją głowę, tylko tuż obok, centymetr od twojego ucha. Ostrze przecięło powietrze, nie robiąc ci krzywdy. Zaskoczony, spojrzałeś w twarz Peuphowi i nie dostrzegłeś tam tej zimnej obojętności... Na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu. Błyskawicznie jednak zbójca obrócił się, chowając nóż do pochwy, podbiegł do Emera i wymierzył mi kilka ciosów w brzuch i twarz. Gdy ten osunął się bezwładnie na ziemię, uczyniłeś to również ty. Dla ciebie było już za wiele. Wykończony, padłeś na kolana, oczy miałeś zasnute mgłą.
Po pewnym czasie ktoś podniósł twą głowę i spojrzałeś w oczy Peuphowi, uśmiechającemu się zbójcy - oczywiste było dla ciebie, iż wiedział, że wcale nie jesteś Rockiem. To wcale nie ty. Czemu więc się uśmiechał? Co się stało...? Co się... stało?...
Wyciągnął dłoń w twoim kierunku i zagrzmiał:
- Dobra robota. Chodź z nami, nieznajomy, jeśli nie chcesz zgnić w tej norze razem ze szczątkami woźnicy i innych nieszczęśników, którzy padli ofiarą tego plugawca.
O co... chodzi...? Nie, to nie było najlepsze pytanie teraz. Wiedziałeś już, co zrobisz, to było oczywiste...

*** Kontynuacja przygody będzie w wątku Góry Mogline, jeżeli oczywiście chcesz. Wybór należy do ciebie :) Jak już odpowiesz na moje pytanie i jeśli będzie to odpowiedź twierdząca, zabiorę się za pisanie postu w Górach ***