Usłyszałeś miarowy stukot rozlegający się za twoimi plecami i powoli wzmagający się z każdą chwilą. Rozpoznałeś od razu tętent końskich kopyt. Po chwili też stwierdziłeś, że rumaków jest więcej, niż jeden. Odwróciłeś się.
Zza zakrętu stępa "gęsiego" wyjechały trzy konie, wzbijając w powietrze tuman kurzu, piachu pokrywającego stary trakt. Wierzchowców dosiadali trzej mężczyźni, odziani w dosyć podobny sposób. Od razu poznałeś, że są to kupcy. Jadący na czele, niesiony przez okazałego gniadosza, był niski i chudy, i miał już swoje lata. Starannie przystrzyżona, czarna bródka w wielu miejscach błyszczała już siwizną. Drugi, środkowy, był dla odmiany wysokim młodzieńcem, acz mizernym, podobnie jak jadący przed nim starzec. Mężczyzna posiadał krótko przystrzyżone włosy i wydatny nos oraz małe, rozbiegane oczy. Dopiero jadący z tyłu budził respekt - szeroki w barach, krzepki, umięśniony, odziany w coś na kształt prostej skórzanej zbroi. Był to posiadacz sumiastych wąsów, koło trzydziestki, dosiadający karego wierzchowca.
Kupcy zdawali się nie zwracać na ciebie uwagi. Ty zaś przeciwnie - karawana zainteresowała cię.

// Pamiętaj, że nie możesz mówić, co zrobiły NPC-ty (stworzenia które opisuje gm nie będące graczami), bestie, co się stało itp. Dlatego nie możesz powiedzieć, że kupcy się zatrzymali, ani że mieli sporo towaru. Tym razem jeszcze uznam, że twój opis jest zgodny z tym jak wyglądają, ale proszę cię, stosuj się. //

Jadący na czele starzec spojrzał w twą stronę, zmierzył cię od stóp do głów i ręką dał znak pozostałym, by się zatrzymali. Na kilka sekund zapadła dziwnie nienaturalna cisza.
- Nie wyglądasz na niewinnego wędrowcę - rzekł mężczyzna donośnym głosem, kontrastującym z jego mizernym wyglądem - najemniku - dodał po chwili lustrowania cię wzrokiem. Usłyszałeś w tym nutkę pytania.
Są pewni siebie, stwierdziłeś w duchu. Zbyt pewni jak na tak nieliczną grupkę kupców. Gdyby napadła ich szajka bandytów, już po nich. Przecież jeden wojownik, ten z tyłu, nie wystarczy, by pokonać całą bandę.
- Tym bardziej nabieram podejrzliwości, że pytasz o nasz towar - dodał starzec. Już miał dać znak, by znów ruszyć, gdy naraz coś sobie przypomniał. - A wracając do kwestii "spragnionego wędrowca" - wiedz, że nie ma nic za darmo - rzekł, patrząc znacząco na twą sakiewkę.

// Hm, niekoniecznie. Mogliby zignorować cię, zaatakować cię, albo np. mogliby zostać zastrzeleni przez jakichś ukrytych łuczników... dużo jest możliwości :p //
Starzec zaśmiał się drwiąco, krótko.
- Sto denarów? - prychnął. - Za usługi jednego najemnika? Proszę, nie rozbawiaj mnie. Może przyjąłbym propozycję, gdybyś wyglądał trochę bardziej... - zlustrował cię wzrokiem z pogardą. - Mocarniej.
Napotkałeś spojrzenie jadącego na końcu wojownika. Unosił wysoko głowę, widocznie chcąc pokazać swą przewagę. Wezbrał w tobie gniew.

// Podpowiedź - wykorzystaj własne umiejętności do postawienia na swoim. //

// Rzucam kością...
*zastraszenie nieudane* //

- Tak się składa, że Harren również jest najemnikiem - rzekł starzec ze stoickim spokojem. - Prezentującym do tego wysoką klasę.
- Ty zaś, głupcze - wtrącił jadący z tyłu. Widać było, że dotąd spokojny, teraz rozzłościł się - nie lekceważ nigdy umiejętności innego wojownika. Bo to również może poprowadzić cię do zguby - Umilkł, wciąż jednak przeszywając cię wzrokiem.
- Targuj się - rzucił nagle dotąd siedzący cicho kupiec jadący pośrodku. - Pięćdziesiąt sztuk złota za towarzyszenie nam w drodze do Nerdii oraz podczas pobytu w niej samej. Mamy w planach pozostanie tam na jedną noc, a następnie kontynuowanie podróży drogą na zachód, jutro, przed zmierzchem. Twoje zdanie?

Rzucam kością...

*zastraszenie udane*

Z satysfakcją stwierdziłeś, że starzec nieco spuścił z tonu, zniknął błysk pewności siebie w jego oczach. Również Harren przygasł, chciał coś powiedzieć, jednak zrezygnował, zmrużył tylko oczy, jego ręka zacisnęła się na rękojeści przypasanego miecza.
Jadący pośrodku stracił wszelką chęć do targowania się, bez słowa spojrzał na starca, czekając na jego zdanie. Z pewnością dowodził.
- Dobrze więc - odezwał się kupiec. - Niech będzie 75 denarów. Pozostaje tylko kwestia wierzchowca. Jesteś pewien, że dorównasz nam kroku biegnąc?

- Przez godzinę? Słabyś - wyrwało się starcowi. Przez chwilę milczał, rozważając twoją propozycję. - Dobrze. Przez jedną godzinę będziesz biegł, następną jedną jechał konno, następnie znów zsiądziesz i użyjesz własnych odnóży. Sprawa załatwiona.
Kupcy mówili do ciebie z niechęcią, chłodno i twardo. Jednak nie zwracałeś na to uwagi. Ty sam cieszyłeś się. W końcu zarobisz.
Starzec sięgnął do juku, który również niósł jego wierzchowiec, po czym wręczył ci dwadzieścia pięć monet.
- Zaliczka - rzucił.
Następnie zerknął na młodego.
- Ug, daj najemnikowi się napoić.
Po chwili młokos wręczył ci z niechęcią bukłak. Pociągnąłeś łyk. Gdy zgasiłeś pragnienie, poczułeś, że jesteś gotowy do drogi. Starzec również nie zamierzał tracić czasu.
- Ruszamy - zakomenderował, po czym smagnął swego konia, który natychmiast ruszył, a zanim pozostali dwaj. Szybko wybiegłeś nieco naprzód, by biec mniej więcej równo z najstarszym kupcem, dowodzącym karawaną.

Minęło kilka godzin. Jechaliście niespieszno, z częstymi postojami. Kupcy niezbyt chętnie z tobą rozmawiali. Czułeś się trochę traktowany jak powietrze, przez co wzbierał w tobie gniew. Ale wiedziałeś, że warto oszczędzić tych zarozumialców - przynajmniej do czasu - gdyż na końcu zapłacą ci za robotę. Nie spodziewałeś się żadnego zagrożenia, byłeś pewien, że dostaniesz złoto za praktycznie nic.
Byliście już blisko Nerdii. Słońce wisiało coraz niżej, zalewając niebo szkarłatnymi promieniami. Zatrzymaliście się na postój na niewielkiej łączce w pobliżu traktu, z trzech stron otoczonej drzewami.
Usłyszałeś nienaturalny szmer, coś poruszało się między konarami drzew. Zwierzyna, pomyślałbyś, gdyby nie to, że szmer dochodził ze wszystkich stron, coś was otoczyło. Ktoś was otoczył.
Z cienia wyszło kilka postaci, odzianych w krucze, zwiewne płaszcze, z narzuconymi na twarz kapturami.  Wysokie, czarne buty, napierśniki, wszyscy dzierżyli w rękach długie miecze, o cienkich i lekko zakrzywionych ostrzach. Najemnicy.
Konie zarżały. Kupcy spojrzeli na stojących wokół mężczyzn z niejakim zaskoczeniem i ledwo wykrywalnym strachem.
- Edhaien Aersig, Terenius Aersig oraz Ighor Nevaed - przemówił grubym basem jeden z mężczyzn. Zdjął kaptur. Był on czarnoskóry i całkiem łysy, o władczym spojrzeniu. - W imię Jego Wysokości Króla Hirminii, jesteście aresztowani pod zarzutem seryjnych oszustw i rozbojów.
Dostrzegł ciebie. Zlustrował cię w milczeniu od stóp do głów, po czym dodał, mniej formalnym tonem:
- Ty też, jako ich współpracownik. Poddajcie się bez walki, a obejdzie się bez specjalnych metod.