Chłopak uśmiechnął się do ciebie przyjaźnie, po czym westchnął ciężko. Zamyślił się na chwilę, po czym kącik jego ust unioł się chytrze.
- Widzisz, mam pewną znajomą, która... ma doś dziwne możliwości umysłowe. Jeśli ktoś, to tylko ona... - powiedział i spojrzał na ciebie wyczekująco. - Jednak nie robi nic za darmo. Zawsze bierze coś w zamian. I nigdy nie wiadomo, co wymyśli... - końcówkę mówił prawie szeptem.

Bibliotekarz, z lekkim ociąganiem, zaczął otwierać drzwi tak samo jak poprzednio. W dodatku Quuit idący za nim, miał idealne miejsce do ukrycia się, bowiem jeden z posągów stał w półcieniu, pozwalając na obserwację czynów staruszka.
   Gdy ciężkie drzwi ustąpiły, staruszek odchrząknął cicho, mając nadzieję, że wojskowy nie usnął między regałami...

- No, w końcu - zaczął rozdrażniony łowca, ale umilkł momentalnie, bo wydawało mu się, że przez moment widział coś co przemknęło mu przed oczami. Zamrugał gwałtownie i potrząsnął głową. To pewnie przez zmęczenie... - pomyślał odruchowo i wrócił do rozmowy.
- Rad jestem, dziadku, żeście użyczyli nam swoich zbiorów, pomogły wojsku niemało. Tuszę, żeście oczytani i w księgach obyci tak więc rady zaciągnąć chciałem. Poczytałbym dłużej, lecz zarówno obowiązki jak i czas nie pozwalają mi na ten luksus. Ciekawią mnie trzy sprawy.
Tirvatar spojrzał przenikliwie staruszkowi w oczy, wyciągnął amulet oraz strzałę z czarną brzechwą i pomachał ją przed jego twarzą
- Ten amulet, mówił pan o jakichś magicznych właściwościach. Niewiele jednak zrozumiałem, tak więc chciałbym się o nim więcej dowiedzieć. Co się tyczy strzały, może w zwojach opisane jest kto takich używa i... - żołnierz wyjątkowo starał się, by jego głos brzmiał beznamiętnie; neutralnie - powiedzcie co wiecie o szamanach.

Chłopak wzdrygnął się słysząc o właściwościach amuletu i niemal z nabożnym lękiem schował ostrożnie do sakwy. Mruknął  słowa podzięki i kiwnął głową na towarzysza.
- Niech Oathua darzy was swymi łaskami, dziadku - powiedział na odchodnym i wyszedł zamykając powoli drzwi.
Na zewnątrz zaciągnął się powietrzem wolnym od kurzu i odwrócił się do chłopaka.
- Prowadź.

Mag odprowadził wzrokiem zmęczoną sylwetkę starca, wyczuł w nim niepokój, przeszywało go dziwne uczucie - martwił się. To uczucie było mu całkiem obce, nie dlatego, że na nikim mu nie zależało, lecz o kogo miał się martwić, przecież nie miał nikogo bliskiego... Kiedy staruszek, odszedł Quuit jeszcze raz sprawdził czy drzwi są zamknięte ani drgną - pomyślał. Przez pewien czas przyszedł mu nawet do głowy pomysł podpalenia blokady broniącej dostęp do pomieszczenia, ale szybko z tego zrezygnował. Może wrócić - kolejny głupi pomysł tlił się w jego głowie. Po głębszym zastanowieniu, postanowił rozejrzeć po korytarzu, jeśli nie znalazłby czegoś ciekawego, wróci do staruszka.

Ostatnio edytowany przez Quuit (11-05-11 23:23:33)