- Zależy jak na to patrzeć. Na pewno jest rajem dla ludzi spokojnych, chcących przeżyć swoje, ale dla ludzi, którzy lubią awantury, bijatyki i rozróby nie jest to raj. Rajem też nie jest dla łowców nagród, skoro powiadasz, że mała jest tu przestępczość. Nie będzie to miasto też rajem dla mnie... Jednak dla Ciebie, czy też jakiegoś maga jest to miejsce idealne. A twoje córki? Nie mają może ochoty opuścić tego miasta i udać się w świat, przeżyć przygodę? Poznać nowe kraje i kultury?

Milczał przez chwilę wpatrując się w karczmarza, po chwili jednak przemówił.
- Cóż... powiedzmy, że ludzie o mojej profesji potrzebują czasami udać się do miejsca, gdzie będą mogli uporządkować swoje myśli. Kto wie może przypadkiem znajdę tutaj pracę dla siebie, chociaż zazwyczaj wykonuję polecenia moich mistrzów. A teraz posłuchaj uważnie... Jesteś dobrym człowiekiem i nic ci z mojej strony nie grozi, twojej rodzinie zresztą też, ale nie radzę ci kierować gróźb w moją stronę
Wziął łyk kompotu i czekał na odpowiedź ze strony karczmarza.

Calerian spokojnym wzrokiem poprowadził po gmachu i wkroczył zdecydowanym krokiem. Zimna, stalowa fala opanowania gościła w jego grymasie, lecz oczy zdradzały fascynację, ciekawość i radość, która udzieliła mu się, gdy tylko ujrzał Velmerię, Złote Miasto, raj dla magów i artystów - ktoś rzekłby, że idealne dla niego, ale nie, to nie jest miejsce dla niego. To tylko przystanek w wiecznej drodze, zawsze żył przystankami. Tutaj ma zacząć się jego przygoda jako maga, który przeszedł inicjację adepta, poza Alabastrową Wieżą... Cóż... On pragnął przygody, którą żył jakiś czas temu, śpiewu i lutni barda, okrążonego magią potajemnie.

Dłoń nacisnęła klamkę a przedramię pociągnęło ciałem ku otwarciu drzwi owego przybytku... Okropny skrzyp przerdzewiałych, żelaznych zawiasów... Nie, cisza, spokojna, niewyjaśniona cisza, gdy drzwi otworzyły się przy lekkim szmerze. Zdobył się w końcu na kolejny, z licznych uśmiechów, rozglądając się po wnętrzu - tutaj nie powinni mnie przeganiać zawistni mężowie uwiedzionych żon, czy kochankowie kochanek, ale także nikt nie nabierze się na tanią pijacką szantę, trzeba wykorzystać swoje najlepsze utwory, wymyślić i dopracować w gospodzie nową balladę lub posłużyć się dziełami mistrza Zeala z Thamos lub Belzagora "Białego kruka", wybielałego z tęsknoty.

Wkroczył do wnętrza i skierował się lekko chwiejnym krokiem zataczając barkami podczas chodu w kierunku baru, ze stoickim spokojem stając przy jednym ze stolików, po czym uśmiechnął się i podniesionym głosem zapowiedział - Mości gospodarzu! Prosić by rad było o strawę ciepłą, najlepiej jakieś danie, co lekkie jest. Może ziemniaczki z rybką smażoną? Do tego butelka jakiegoś średniej jakości wina... - półelf odrzucił płaszcz do tyłu i usiadł przy jednym z centralnych, postawnych stołów, lutnię, którą miał na plecach opierając pod swoimi nogami o nogę stołu i zapierając się niekulturalnie w skupieniu łokciami na stole złączył ze sobą dłonie, opierając je o czoło, próbując przypomnieć sobie jak najlepszy zestaw ballad, po czym dodał prędko do monologu o zamówieniu - ... oraz dwa kielichy do wina, na wszelki wypadek... - odrzucił miecz z pochwą na bok, po czym zerwał się myślowo i dodał spoglądając w stronę baru - Mam też konia, stoi przed lokalem, nie ruszy się stamtąd, ale czy można go wprowadzić do stajni, lub jakiejś szopy, lub chociaż gdzieś na podwórze, jeśli takie się znajdzie?

Ostatnio edytowany przez Calerian (10-08-11 23:10:37)

- A butelka wina i mój koń?!  Przecieeżżeehhh... - zakrzyknął z chwilowego zamyślenia, po czym machnął ręką wzdychając z miną lekkiej rezygnacji, ale na twarz znów zawitał wesoły, młodzieńczy uśmiech. Nie jadł prawie od czterech dni, odkąd wyruszył galopem od Północnej Grani ku Gwiazdozbiorze Kozła w stronę Velmerską po leśnym gościńcu, zwanym w tych stronach "Drogą Miodną" z powodu na liczne, opustoszałe gospodarstwa zajmujące się hodowlą pszczół i produkcją miodu oraz na pomniejsze wsie i folwarki w których większość uli przekształcono w rynny na paszę lub zbijano z nich chlewy czy pomniejsze stodoły, spichlerze. Nie dane mu było spróbować nawet czubka palca z kapką miodu z tych uli, w których gdzieniegdzie jeszcze buszowały gniewnie pszczoły. Przecież po piętach dreptali mu najemni jeźdźcy z Akademii Magicznej i Alabastrowej Wieży, którzy ścigali go od tygodnia.

Nagle Caleriana ogarnęły lekkie wątpliwości czy aby ucieczka przed ogólnymi egzaminami była właściwa. Przecież mógł zostać obiecującym i utalentowanym magiem - z jego ambicjami i umiejętnościami było to możliwe.

Ale zakurzony zaduch marmurowych i kamiennych sal z dębowymi i cisowymi ławami, o magicznych okiennicach nigdy nie dających się otworzyć. A główne korytarze spiralne? To było coś, nie to co te smutne i zatęchłe, pachnące ziołami i spalenizną sale ćwiczebne i naukowe. Obszerne korytarze o kolumnach z wymyślnymi kapitelami przy suficie pokrytym malowidłami, z trzonami paskowanymi, gdzie u spodu całość przytrzymywały dwimerytowe, magiczne figury działające jako sieć obronna Alabastrowej Wieży... Gdzie po obu stronach wzbijały się przepuszczające światło i rześkie powietrze wysokie witraże o fioletowych motywach. Ahh... Dlaczego kazali mu iść do tej dennej i jakże nudzącej Akademii Magicznej.

Po chwili zaczął zajadać zręcznie (widelczykiem ?) złotą jak najczystsze rudy górskich kopalni pochodzenia Dwemerskiej roboty, czyli najlepszej roboty. Calerian chciałby wyruszyć ku dawnym siedzibom Dwemerskich klanów, lub chociaż Dunmerskich... Szkoda tylko, że to, co z obu cywilizacji zostało to starożytne artefakty, machiny - młody półelf mógłby wymieniać w nieskończoność, bo przecież wykładał to jako swój pierwszy i jedyny układ podając się w sekcji dla adeptów za nowego profesora. Doprawdy, było to zabawne i pouczające, a Calerian zyskał na jeszcze większej sławie wśród młodych magików - a uderzeń kijem po plecach Vandergahasta nie zapomni nigdy. Rozmyślając tak prędko zauważył, że nie ma już prawie ryby i połowy warzyw, więc chwycił za jeden z kielichów i delikatnie spił z niego trzy małe łyczki na spróbowanie, ostatni trzymając przed połknięciem długo w ustach i lawirując wśród czerwonego wina językiem. Zgarnął jeszcze na widelec parę warzyw które starannie dobrał dla równowagi i ostatni kawałek ryby. Jadł dosyć szybko i łapczywie, chociaż próbował swoimi manierami stłamsić wilczy głód.

Po chwili wycierając ręce w chustkę w kieszeni swojego płaszcza poprawił kołnierz i położył na kolanach lutnię, lekko odsuwając od siebie talerz i spijając jeszcze jeden siarczysty łyk z kielicha, lekko uśmiechając się po tym. Swoje rzeczy schował pod stół, zostawiając pusty talerz i wino na stole, samemu odsunął się lekko na krześle by mieć więcej miejsca w ramionach i czekał na prośbę karczmarza lub napływ większej ilości gości, ciągnąc i brzdąkając po strunach, przekręcając kołki gryfu w jedną lub w drugą stronę, nasłuchując przy pudle.

Wszedłem do karczmy. Lekkim krokiem. Nie chciałem wzbudzać jakiegoś poruszenia moją osobą. Wiedziałem, że i tak tego nie uniknę. W tej chwili jednak wolałbym być najmniej zauważalną osobą, toteż jeszcze przed wejściem mocno zasunąłem kaptur na oczy. Widać było tylko lekki przebłysk moich oczu. Moje kroki dudniły o podłogę, co na pewno zwróciło uwagę będących obecnie ludzi. Znalazłem się już blisko pierwszego lepszego nieosiadłego stolika. Usiadłem z głośnym trzaskiem i skrzypieniem. Kaptur przy okazji zasunąłem jeszcze mocniej. Przebłysk oczy zniknął. Otarłem ręką stół, bowiem chciałem tu posiedzieć w sterylnych warunkach.
Zawołałem karczmarza ruchem ręki i zamówiłem "cokolwiek".

Jako najemnik czekałem, aż praca przyjdzie sama. Przybrałem zatem wygląd jak najbardziej pasujący do Najemnika.

Siedziałem dalej, niepokorny. Nie miałem zamiaru iść na jakąś wojenkę, chciałem jakiejś spokojnej pracy. Dopijałem powoli napój, który z łaski swojej dostałem od karczmarza. A ten tutaj wszedł ot tak i szuka ludzi do bitwy. Może i byłaby to praca dla mnie. Ale co ja bym tam robił. Umiejętnościami na pewno się nie wykaże, pewnie zabije ze czterech przeciwników, a takie złoto to na co mi. Jednak jedno słowo dowódcy bardzo głęboko utkwiło w mojej podświadomości. Było to słowo "darmowe żarcie". Cóż lepsze to niż nic. Nie muszę nawet nic robić, a zyskam za to doświadczenie. Zatem szkoda było mojego czasu. Jako ostatni wstałem i bez słowa, aby nie niszczyć pozoru tajemniczości stanąłem za dowódcą.