Nie byłaś pewna, czy wchodzenie w gęstą ciemność jest dobrym pomysłem. Czułaś, że ona sama w sobie jest już ciężkim i doświadczonym przeciwnikiem. W dodatku, niepokonanym, bo bezcielesnym. A gdy coś nie ma ciała, to nie ma w co wbić miecza, co nie było ci na rękę.
Przed twoimi oczami coś błysnęło. Nie wiedziałaś, czy to tylko przewidzenie, które wytworzył pozbawiony pewności wzroku umysł, czy coś naprawdę się pojawiło.
Poczułaś podmuch wiatru. Co dziwne, wiatr także wydawał się czarny. jakby wszystko tutaj urodziło się czarne i nigdy nie miało wyblaknąć.
Kolejny błysk. Tym razem nieco bliżej. Zielonkawa mgiełka zniknęła tak szybko, jak się pojawiła.

Im bardziej starałaś się obejść bagno, tym bardziej zielone światełka wchodziły w jego środek. W dodatku, wyglądało na to, że taka zabawa sprawia im dużą przyjemność. Ich jęzory falowały zadowolone i rozbawione pośród ciemności, którą stopniowo zaczęły rozpraszać. Może w lesie nie stało się jasno, ale dla przyzwyczajonych do ciemności oczu nawet niewielka poprawa widoczności stanowiła różnicę.
Nawet nie zauważyłaś, kiedy przerażająca cisza lasu została przerwana szumem drzew. Wiatr zawiał w stronę mgiełki i, co dziwne, wcale jej nie rozmył. Po paru sekundach zniknęła, a gdy ponownie się pojawiła, iskrzyła jeszcze bardziej, powoli przesuwając się w twoją stronę.

Gdy krzyknęłaś, wszystkie mgiełki przygasły i wyglądały przez ten moment jak świetliki. Po chwili jednak rozbłysnęły znowu. Tym razem jednak iskrzyły się jeszcze bardziej, jakby ktoś posypał je diamentowym pyłkiem.
Gdy tylko wyszeptałaś swoje pytanie, siedzący na mieczu języczek zatrzymał się na chwilę i miałaś wrażenie, że przygląda ci się uważnie. Po chwili z mgiełki wyłoniła się maleńka postać, wielkości dłoni, przypominająca dziecko. Uśmiechnęło się do ciebie pokazując brak przedniego zęba.
- Mama? - zapytało, wkładając palca do buzi. Jego głos wydawał się jedynie cichym dźwięcznym echem rozchodzącym się po tym nieprzyjaznym lesie.

Myliłaś się. To, co zbliżało się do was, wcale nie oddalało się, ani nawet nie zmieniało swojej drogi do was. Wręcz przeciwnie, wydawało ci się, że sunie do ciebie coraz szybciej. Tak samo jak wiatr, który już nie był zwykłym wietrzykiem. Wyczułaś w powietrzu zapach zgnilizny oraz... strachu? Tak, jeśli strach miał zapach, to na pewno taki.
W tej niepokojącej ciemności zauważyłaś dwa małe czerwone punkciki. Żarzyły się jak dwa płomienie. Czułaś, że patrzą prosto w twoje oczy. Nagle twoich uszu dobiegł przerażający dźwięk. Porównać go można było do krzyku bólu palących się żywcem dzieci, gwałconych kobiet i torturowanych mężów. Uderzył w ciebie zgniłą falą odoru tak obrzydliwego, że miałaś ochotę wymiotować.
- Mamo! On cię zje, zje nas! Ciało wypluje, zje cię! Uciekaj! - krzyczały zielone mgiełki, nie błyszczące już diamentami, lecz matowe i dygoczące ze strachu
Potwór był coraz bliżej. Widziałaś to w jego czerwonych oczach. Masz jeszcze szansę uciec i ocalić duszę...

Czerwone płomienie w oczach wilka zmalały, stały się jakby bardziej... zaciekawione? Wilk podszedł do ciebie naprawdę blisko, a ty, sparaliżowana strachem, nie mogłaś się ruszyć. Widziałaś, jak jego paszcza zbliża się do ciebie. Zaczął cię obwąchiwać, przy czym wydawał się jedynie przerośniętym kundlem.
Po chwili zrobił coś naprawdę nieoczekiwanego, bowiem zaczął ocierać się łbem o twoją rękę, zamykając przy tym oczy i dysząc cicho...