Siła twojej woli słabła, szedłeś wolno jak kukiełka poruszana na sznurku przez władce lalek. Wszystko co widziałeś było dostrzegane przez mgłę, jakbyś wpadł w otchłań strasznego snu. Droga, która z pozoru wydawała się tylko krótką ścieżką, dłużyła się w nieskończoność, nie mówiąc już o niesamowitym wysiłku jak włożyłeś by dotrzeć na miejsce. Po kilku chwilach, które dla ciebie były wiecznością, ujrzałeś ostrą grań skalną. Rozpętała się burza. Posoki wody, które wylewały się z rozdartego nieba, siekły twoje ciało niemiłosiernie. Nikłe światełko, które błyskało delikatnie na szczycie powoli dogasało, a cień zaczął znikać. Całą siłą jaka Ci jeszcze została wszedłeś na wielką skałę. Na jej szczycie ujrzałeś postać leżącą na ziemi, z której, pod twoje stopy dopływała malutka strużka krwi. Czerwona wstążka wiła się pięknie mieniąc srebrzyście w świetle księżyca.

Ostatnio edytowany przez Quuit (20-02-11 17:08:36)

Twoje ciało i umysł były niezwykle osłabione, a ból przytłumił ci zmysły. Tylko jakaś niesamowita siła sprawiała, że byłeś zdolny się poruszać. Z rany na nodze strumieniami płynęła ciemnoczerwona krew, która stopniowo, małymi strużkami przelewała się przez ucisk, jaki zrobiłeś. W głowie, cały czas bębnił nieustannie dźwięk śmiercionośnej wody, który ani na moment nie ustępował twojego, zrujnowanego już umysł. Cała ta sytuacja, ta krótka chwila jaka w rzeczywistości minęła wydała Ci się wiecznością, która w swej okrutności nie chciała dobrnąć do samego końca i dać upustu, cierpieniu jakie musiałeś znosić. Zmoknięta karteczka jaką wyjąłeś z pozostałości po krasnoludzie okazał się listem. I mimo że napisany był w języku, którego przetłumaczyć nie mogłeś, doskonale znałeś treść i przekaz dokumentu. Podpowiedziała ci to jakaś siła, jakieś przeczucie, niezwykła intuicja, ale przeżywałeś na nowe historię, tego kto ten list napisał. Był to druid jak ty, tylko że o wiele potężniejszych. Ten wielki mag pisał owy list w środku wojny, a krasnolud, który obok ciebie leżał był prawdopodobnie posłańcem. W swoim potarganym, bólem i zwątpieniem umyśle czułeś wielki zamęt, czułeś nadchodzącą wojnę. Okrutne sceny jakie zostały rozegrane w teatrze - w twojej głowie, były początkiem i końcem katastrofy jaka spaczyła lasy, zrujnowała ziemię, zdziesiątkowała ludzi. Cała ta udręka i wszystko co najgorsze uderzyły w ciebie w jednej chwil przytłaczając cię i dobijając do reszty. Trans w jaki wpadłeś, był tylko początkiem tego, co zawierał dokument, lecz teraz nie byłeś wstanie, nie miałeś siły, aby bardziej dowiedzieć się co, wydarzyło się i dlaczego, tak wielki ból sprawiało Ci "czytanie" głupiego listu. Słonce coraz wyżej jaśniało na firmamencie, a deszcz już dawno ustąpił, w powietrzu czuć był zapach zgnilizny, a w oddali jakiś wilka bawił się czymś co wyglądało jak noga. Na swoim prawym ramieniu poczułeś ciężar, ktoś cię dotykał. Okazało się, że wejrzenie w przeszłość, poznanie głębiej listu, trwało dłużej niż mogło Ci się to wydawać. Nie czułeś już szeptów w głowie, a stopa z niezwykłych powodów prawie już cię nie bolała.
Byłeś bardzo zmęczony, a obok ciebie rozlegał się piękny kobiecy głos, aksamitny i lekki, dział jak kojący balsam. - Ktoś tu jest, chodźcie tu szybko.

Ostatnio edytowany przez Quuit (20-02-11 20:16:12)

Jednooki ? - zapytał się głupio Okhil - Dlaczego matka skrzywiła cię, dając tak egzotyczne imię ? Pewnie musiałeś być zakałą rodu rozumiem. Ech... zresztą nie ważne, powiem ci tak. Nie lubię cię, jeśli o mnie chodzi, już dawno powinieneś być martwy, ciesz się że Laya darowała ci życie. W sumie, to nadawał byś się do ciężkich robót w kopalni... uu co się stało, nie masz nogi... jak mi przykro, czyli żaden z ciebie pożytek, no może jako karma dla psów byś się nadawał.

Głuche śmiechy mężczyzny wychodzące z jego plugawych ust, długo krążyły echem po okolicy, a wyzwiskom na twój temat nie było końca. Przez całą drogę potykając się i ledwo poruszając skakałeś jak bardzo brzydki baranek. Obelgi skończyły się dopiero jak dotarliście na miejsce. Oczom wędrowców ukazała się piękna złocona brama, przy której, pilnując porządku stały dwie strażnice. Kobieta delikatnym ruchem zdjęła ci opaskę z oka i powiedziała.

- Witaj w naszym królestwie, stolicy Qu'el. Musimy cię zabrać do szpitala, choć niestety, jak tylko wrócisz do zdrowia, będziesz musiał odpowiedzieć przed sądem, "strażników" za swoje bestialskie czyny, czy to prawda czy nie, dowiemy się tego na pewno, więc jeśli będziesz szczery, nic złego ci się nie stanie.
Dziewczyna uśmiechnęła się do ciebie przyjemnie, pięknie eksponując szereg białych jak śnieg zębów.
- Nie martw się, ja wierzę, że nie zabiłeś tego strażnika.

Ostatnio edytowany przez Quuit (24-02-11 19:24:57)

Na rogu korytarza przeciął ci drogę przyjaźnie wyglądający mężczyzna. Miał on rude włosy, a po całą twarz zdobiły brązowe piegi.
- Witaj, młodzieńcze - rzucił w twoją stronę, uśmiechając się bardzo mocno - co cię tu sprowadza... - tu umilkł na chwilę gdy spojrzał na twoją oderwaną od kostki w dół, część ciała. - A co - ledwo wymówił przez gardło - co ci się stało, szybko trzeba ci znaleźć jakieś łóżko, i podać coś na znieczulenie. Bez dalszych ceregieli mężczyzna wziął cię za ramie i szybko poszedł w kierunku najbliższej sali.
- Nie martw się panie, nic ci nie będzie, u nas medycyna stoi na bardzo wysokim poziomie, nic złego więcej ci się nie przytrafi, powiedz, bardzo cię boli, kiedy to się stało... - zadawał wiele jeszcze tak bardzo nieinteresujących pytań, gdyż ty wcale się sobą nie przejmowałeś. Twoje myśli błądził wciąż w oddali, chcąc wyjaśnić całą sprawę.
- Połóż się tutaj zaraz ktoś do ciebie przyjdzie. A tak w ogóle mam na imię Aizen. - popatrzył na ciebie przez chwilę lecz szybko ruszył za drzwi krzycząc coś o rannym przybyszu.

Opieka medyczna - zaśmiała się uroczo elfka - przecież ty tylko położyłeś się na łóżku. A środki przeciwbólowe zaraz ci przyniosę, bądź spokojny twoja noga niedługo będzie wyglądała jak nowa. W ręku trzymam zwykłe karty pacjentów - śmiała się wciąż od ucha do ucha pielęgniarka. Idąc powoli do drzwi dziewczyna usłyszała znajome imię
- Layla, po cóż ci ona teraz, nie wolno jej przeszkadzać. Jest jednym z pięciu wielkich strażników. No, nie tak do końca pięciu wczoraj podobno jeden z nich stracił życie. Nie wiem jak to się stało, strażnicy słyną ze swych umiejętności walki i parania się magią, podobno uczą nawet swoich zdolności, ale to tylko plotka i nie każdy jest godny, aby nosić miano adepta - po tych słowach pielęgniarka wyszła na korytarz przynieść ci lekarstwa. Za drzwi usłyszałeś trochę rozmowy.
- No mówię ci Barbaro, barbarzyństwo, doprawdy barbarzyństwo, nie do wiary, że strażnik mógłby być tak po prostu zabity, na szczęście podobno złapali tego łotra i już jutro odbędzie się wielki sąd, mam nadzieję, że ten złoczyńca otrzyma katę taką na jaką zasługuje.

Przez kilka godzin spałeś sobie spokojnie i śniłeś o ledwo co poznanej pielęgniarce, lecz jak każda upojna chwila nie trwa wiecznie, tak i dobre, łagodne sny i tym razem zamieniły się w koszmar... bardzo realny. Ujrzałeś znajomą sobie komnatę, w której wcześniej stał piszący list druid. Teraz sala była pusta cała pokryta kurzem. Przez kilka sekund wpatrywania się w szarą plamę zobaczyłeś dym i płomienie. Dostrzegłeś jak ogień trawi ściany i filary podtrzymujące dach. Zwęglone belki jedna na drugą opadały na płonący stos. Do sali wszedł krasnolud, krzyczał coś przynajmniej widziałeś jak rusza wargami, lecz nic nie dało się usłyszeć. Po chwili zobaczyłeś Layle i trzy inne osoby w zbroi strażników. Krasnolud, którego poznałeś od razu, okazał się być tym, który w szale kilka dni wcześniej rzucił się na ciebie. Obraz gwałtownie się zmienił, widziałeś ten sam pokój, a właściwie tylko ścianę. Z pod gruzów zawalonego budynku wystawała głowa druida, nigdy nie dokończył listy, nigdy nie spisał tego, co mogło się przyczynić do końca wojny. W jego ręku widziałeś zielony herb ze złotymi zdobieniami na kształt smoka.
***
Obudziłeś się gwałtownie, obok ciebie na brzegu łóżka siedziała pielęgniarka. Ocierała ci twarz zimną szmatką i radośnie uśmiechała się do ciebie.
- Widzę że już się obudziłeś - powiedziała nieśmiało - opiekowałam się tobą, krzyczałeś coś przez sen o herbie ze złotym smokiem. Ciekawe...
Mam nadzieję że czujesz się teraz dobrze. Jak tam twoja noga.
Spojrzałeś na swoją stopę, w miejscu gdzie niegdyś, była czerwona plama zakrzepniętej krwi teraz wyrastała kość, która od dołu pokrywała się żyłami i skórą.
- To niezwykła receptura, którą kilka lat temu wynalazł nasz druid, pozwala na odrastanie odciętych kończyn, lecz oczywiście nigdy nie będzie tak sprawna jak dawniej. Chodź jest jeden warunek, nigdy nie możesz złamać tej nogi, w przeciwnym warunku będzie ją trzeba amputować. Teraz odpocznij za jakiś tydzień powinieneś poczuć się lepiej. Ja już pójdę, wrócę za kilka godzin, aby zobaczyć jak się masz. - po tych słowach i pięknym uśmiechu, który rzuciła w twoją stronę ruszyła w kierunku drzwi.