Wyszedłeś z karczmy, po czym spojrzałeś na miejsce, w którym zostawiłeś wierzchowca, i zamarłeś.
Brego nie było.
Szukałeś go jeszcze przez chwilę wokół oberży, jednak nigdzie nie było ani śladu ogiera. Koń przepadł.
- Brego! - krzyknąłeś nieśmiało i gwizdnąłeś, jednak rumak nie przychodził. - Brego!
Usłyszałeś cichy śmiech. Ktoś za tobą zeskoczył z drzewa. Obejrzałeś się momentalnie.
Elf skrzyżował na piersi ręce, wyszczerzył do ciebie śnieżnobiałe zęby.
- Brego! Brego! - zakpił, naśladując twoje wołanie. - Aż tak kochałeś swojego konika? Naprawdę? Ojej.
Zrobił smutną minę, po czym zaśmiał się na cały głos.
- Chcesz jeszcze zobaczyć swojego konicka? Chcemy zobacyć konicka? Na ziemię, twarzą do dołu, ręce na plecach. No dalej. Na drzewach jest tuzin elfów celujących do ciebie z łuku.

- Drzewa zawsze się znajdą - rzekł tamten, lecz widać było, że został zbity z tropu. - Już ty się o nas nie martw. Twój koń... Dobra, do cholery, nie wiem, gdzie jest ten twój zasrany koń, ale...
Urwał nagle, gdy strzała przebiła jego płuca na wylot. Wytrzeszczył niewidzące oczy, otworzył lekko usta w niemym zdziwieniu, po czym runął na ziemię.
Zza drzewa wyłonił się ludzki młodzieniec mniej więcej w twoim wieku, spowity w szary płaszcz z kapturem. Błyskawicznie wyjął z kołczana następną strzałę i założył ją na cięciwę, po czym wycelował w ciebie.
- Kim jesteś? - warknął. - Jesteś jednym z nich, tych elfów?

Młodzieniec jeszcze przez chwilę celował do ciebie, a potem ostrożnie zniżył łuk.
- No cóż, wierzę ci - powiedział cicho, chowając broń. - Co do konia, widziałem, jak jakiś łepek odwiązał go i porwał. Długo nie ujechał, rumak zrzucił go z grzbietu i zdeptał tam, za tymi drzewami - wskazał na grupkę rosnących ciasno dębów - na polance. Hm - mruknął, przyglądając ci się. - Nie jesteś stąd, kojarzyłbym twarz. Skąd przybywasz, panie?

- Toż mówiłem, że koń jest tam, o, zaraz za tą kępką drzew - powtórzył młodzieniec, ruszając powoli w tamtą stronę. - Co do elfów... No cóż, grasuje tu ostatnio grupka takich, rabusiów. Jako że są zwinne, szybkie i potrafią walczyć, uważają, że wszystko im wolno. Ich taktyka jest prosta. Kradną ci, kiedy nie patrzysz, coś dla ciebie cennego, i żądają okupu. Okupu, w sensie - na ziemię, ręce na plecy, a my ci przeszukamy kieszenie i toboły i zabierzemy wszystko, co cenne. Ich celem najczęściej są nietutejsi, gdyż tubylcy dobrze znają już tą bandę i wiedzą, jak sobie z nimi poradzić. Jednak, jak widzę, ty też nieźle sobie radziłeś - trafiłeś od razu w ich czuły punkt. Widzisz, ta banda nie należy do bystrzaków. Wystarczy, że zaczniesz nawijać im coś... wiesz, żeby mądrze brzmiało, a zbijesz ich z tropu. Zwykle to jednak nie wystarcza, choć możesz sprawić, że nie wypali ich plan. Wtedy już tylko wystarczy, że dobrze się fechtujesz. Jeśli chodzi o mnie, straż wynajęła mnie bym powybijał te plugastwo.
Milczał dotąd, aż minęliście dęby i wyszliście na łąkę. Pięćdziesiąt metrów od was, jak gdyby nigdy nic, pasł się Brego.
- Oto twój koń - rzekł dziarsko młodzieniec. - Obok powinien też leżeć rozszarpany rabuś. To robota, jak to ty mówisz, tego twojego przyjaciela.
Uśmiechnął się.

Na zewnątrz padał niezbyt przyjemny deszcz. Czarnowłosa kobieta chroniąc się przed coraz silniejszą ulewą schroniła się w karczmie. głośne do niej nie bacząc na to, ze drzwi zamknął przeciąg. Skrzywiła się nieco słysząc ich głośne trzaśniecie. Jej włosy lekko się zlokowały od wilgoci. W butach chlupotała woda, ale podeszwa uderzała z tupotem w deski karczmy. Szmaragdowe oczy mirtili rozejrzały się po karczmie. Czuła smród alkoholu, i przepoconych nie myjących się mężczyzn, normalna aromat takich budynków. po chwili ruszyła pewnym krokiem do lady. Zamówiła trunek, na rozgrzanie, nieco zbyt wysoki procentowo jak na kobietę, ale była do niego przyzwyczajona- rum. Czekając na zamówienie zgarnęła włosy do tyłu.
- Przeklęty deszcz. - mruknęła pod nosem ściągając z ramienia torbę.

Ostatnio edytowany przez Mirtila Rosa (31-07-11 17:35:15)

Tak. Miły ogrzewający trunek rozgrzał jak powinien. Szklanka miło zadźwieczała delikatnie stawiana na blacie przez kobietę. Dziwne, że ta sama dłoń dzierzy również miecz. Za chwilę obok skzlanki pojawiła się sie srebrna moneta. Wcześniej wygrzebana ze skórzanej sakiewki. Lodowate spojrzenie nic nie mówiło, co karczmarzowi mogło się wydawać dziwne. Wyprane z uczuć spojrzenie, wręcz straszliwe. Mirtila była cuzjna jak zawsze. Nie odwróciła sie w stronę nowego gościa karczmy. Jej usta lekko wygięły się w półuśmiechu, a raczej mogło się wydawać, ze jeden z kącika jej ust uniósł się do góry. Prawie jakby miał to być szyderczy uśmiech mordercy.
- Przybywam z północy jak i z południa, jednocześnie z zachodu i wschodu. Dlaczego operujemy nazwami miejsc? Czy to taki ważne skąd przychodzę?- mówiła spokojnie. Jakby słowa były kierowane do powietrza. Po chwili, powolnymi ruchami się odwróciła w jego stronę. Spojrzała na zakapturzoną postać szmaragdowymi oczętami. Aby zaraz zwrócić je ku karczmarzowi.
- Ty równiez podróżujesz. - stwierdziła.

Mirtila odczuwała brak zaufania od rozmówcy, dlaczego na by miała mu zaufać i zdradzić swoje imię? Zresztą mało kto wie, że nazywa się Laura. Jej imię zginęło śmiercią naturalną. Czuła jego wzrok na sobie, zarazem sama dostrzegła jego dłoń na broni, zdradziło to ułożenie płaszcza. Zamówiła u karczmarza kolejny trunek, ale prosiła, aby ten się nie śpieszył. miał bowiem wielu klientów, a jej nie zależało na zamówieniu własnie teraz. Znowu się odwróciła do mężczyzny. podniosłe lekko prawą brew.
- Mirtila Rosa. - powiedziała spokojnie.Jednak jej ton zdradził, ze wiele więcej nie powie. Sam mógł wydedukować, czym się zajmuje. Prosty rachunek. Podróże dodać broń na pasku równa się.. najemnik. Chociaż u kobiet to jest dziwny wynik.
- A ty? Jak ciebie zwą wędrowcze z Nibylandii? - tak i tutaj ugodziła sarkazmem. Czy bolało czy nie, musiał się pogodzić z lekka kpiną.