- Moim celem jest bronić słabszych i potrzebujących. Wiele już poświęciłem i poświęcę jeszcze więcej jeżeli zajdzie taka potrzeba. Takie bowiem jest moje przeznaczenie. Będę walczył tak długo dopóki ostatnia kropla mojej krwi nie wsiąknie w ziemie. Naprawianie świata nie ma sensu. Jednakże powiedz mi, czy straciwszy dłoń przez jakąś głupotę dalej byś ją powtarzała? Myślę że ten pijaczyna już nie podniesie ręki na kobietę. - rozejrzał się chwilę po karczmie.
- Późna już godzina, a rano muszę się stawić w porcie, także wybacz mi ale udam się już do swojego pokoju, gdzie poddam się oczyszczeniu poprzez medytację. - zanim odszedł spojrzał jeszcze na kobietę i rzekł:
- Bywaj zdrów mam nadzieję, że się jeszcze kiedyś spotkamy. - uśmiechnął się i ruszył w stronę schodów, aby udać się do pokoju gdzie będzie mógł spokojnie medytować

Karczmarz, który dotąd czyścił puchary, dostrzegł, że wspinasz się po schodach, i szybko pobiegł, by cię zatrzymać.
- Zaraz, a ty dokąd? - warknął chłodno. - Zamawiałeś pokój?
Wtedy dostrzegł czterdzieści pięć złotych monet, leżących na stoliku, szybko zgarnął je i wrócił do ciebie.
- Tutaj nie tolerujemy oszustów - powiedział dobitnie.

Pisze tego posta za zgoda Tirvatara.

Dastan udał się do pokoju. Rozejrzał się szybko po wnętrzu, po czym podszedł do łóżka, ściągnął płaszcz, miecze, oraz napierśnik i położył na nie. Następnie usiadł obok, skrzyżował nogi, ręce położył na kolanach, zamknął oczy i odpłynął. W tym stanie przypominał sobie o naukach swojego mistrza.

Pamiętaj Dastanie, że gniew daje ci siłę, jednak przyćmiewa twój umysł, stajesz się bardziej podatny na ataki swoich wrogów. Musisz nauczyć się panować nad gniewem, oczyścić swój umysł przed, po, i w trakcie walki. Siła prawdziwego wojownika to nie jego mięśnie, lecz właśnie rozum pozwalający odpowiednio wykorzystać tę siłę. A teraz odpłyń, wycisz swój umysł, zapomnij o bólu który ci towarzyszy.

Gdy tylko słońce zaczęło wschodzić wstał, ubrał się i zszedł na dół.
- Dziękuje za gościnę karczmarzu. A teraz bywaj. - rzekł idąc w stronę drzwi nie zatrzymując się ani na chwile. Wyszedł z karczmy i udał się w stronę portu na spotkanie z kupcem.

Ostatnio edytowany przez Dastan (01-08-11 17:11:42)

*Zakładam że jakimś cudem przeżyłem tamtą misję, więc zaczynam prowadzić tutaj kolejny wątek, który oczywiście ma miejsce po wykonaniu zadania*

Zmęczony, ale jednocześnie szczęśliwy kolejnym dobrze wykonanym zadaniem Dastan udał się do karczmy, aby wypocząć. Ponownie przywiązał Brego przed wejściem, a następnie wszedł pewnie do środka. Uśmiechnął się do karczmarza jednak nie był pewien czy ten go zauważył. W całej karczmie czuć było świeżo pieczone mięso. Po chwili Dastan dostrzegł wolne miejsce w pobliżu kominka i tam też się udał. Zasiadł wygodnie obserwując gości. Odruchowo trzymał rękę na mieczu jednak po chwili ja zdjął. Zastanawiał się co też ciekawego może go dzisiaj tutaj spotkać.

Trudno było nie zauważyć jak Rosa wkroczyła, lub raczej wparowała do karczmy. Dastan siedział cicho i obserwował ją. W pierwszej chwili jej nie poznał jednak potem wszystko było jasne.
- No tak któż by inny mógł tak wparować do karczmy- pomyślał
- Podejść się przywitać, czy może jednak nie ryzykować i poczekać jeszcze chwilę obserwując jej zachowanie. - myślał nad tym przez dłuższa chwilę wpatrując się bez przerwy w Rosę. Z jednej strony chciał z nią porozmawiać, z drugiej wolał uniknąć konfliktu, do którego mogłoby dojść.
- Na razie poczekam. Zobaczymy co zrobi. - pomyślał opierając się wygodnie na krześle i splatając dłonie na brzuchu.

Dastan spojrzał na wbity sztylet, a następnie na Rose. Uśmiechnął się do niej i rzekł
- Witaj. Ano jeszcze żyję jak widać. Nie tak łatwo mnie zabić. Widzę, że i ty miałaś jakieś przygody od czasu kiedy się ostatnio widzieliśmy - powiedział patrząc na jej twarz.
- Ale powiem ci że zaskoczyłaś mnie, tyle minut już siedzisz w tej karczmie, a jeszcze nie zamówiłaś nic do picia. Cóż nie pozostaje mi nic więcej jak tylko ci pogratulować. - zaśmiał się i znów oparł sie wygodnie splatając dłonie na brzuchy, patrząc jednocześnie Rosie prosto w oczy.

- Jesteś piękna, gdy się złościsz - rzekł uśmiechając się do niej. Z niewiadomych powodów humor mu dopisywał.
- Na medytacje przyjdzie jeszcze czas. Ale może zechciałabyś zjeść ze mną? - zapytał już poważnym głosem.
Dawno nie jadł w towarzystwie kobiety, wiec zapewne ucieszyłby się, gdyby Rosa się zgodziła. Co prawda był zmęczony i miał ochotę się przespać, jednak z jakiegoś powodu chciał zostać jeszcze przez chwilę. Spojrzał na swój naszyjnik mający przypominać mu o jego zasadach, będący jednocześnie znakiem rozpoznawczym. Wiedział co robić jeżeli jakimś cudem sprawy zajdą za daleko.