Dziecko odepchnęło cię z taką siłą, że odrzuciło cię kilka kroków w tył, byś ostatecznie upadła i obtarła sobie łokieć o ostry żwirek, który nagle pojawił się na plaży nie wiadomo skąd, kiedy, jak. Wstałaś, cicho sycząc z bólu, a dziewczynka szamotała się w płaczu, który jeszcze bardziej przybrał na sile - był tak mocny, jak na początku. Jakby twoja czułość wymazała uprzednie próby uciszenia jej - które jednak coś dały, gdyż płacz lekko osłabł - wymazała twoje starania i przeniosła na sam początek zadania, ponownie. Mogłaś wywnioskować, że czułość nie była najlepszym rozwiązaniem - wzmagała płacz. Twój wrzask, krzyczenie na nią - wręcz przeciwnie. A skoro nie możesz zniszczyć ryku jego przeciwieństwem...

tam wszystko jest odwrotnie - znów przemknęło ci przez głowę.

Ostatnio edytowany przez Darton (13-02-11 10:16:45)

Navira, spojrzała w niebo. Oddychała ciężko, pazury zacisnęła na młodej sośnie, ściskając tak mocno, że z głębokich szram w drewnie popłynęły kropelki żywicy. Jej ciało rozdzierał potworny ból. Dygotała. Resztki ludzkiej świadomości, kierowały jej drżącymi rękoma. Ściągnęła z szyji swój srebrny medalion, po którym na jej, pokrytym już ciemnym meszkiem ciele, pozostały ślady jakby od otarcia. Schowała wisiorek do sakiewki i dokładnie ją zawiązała. Znów podniosła wzrok ku srebrnej tarczy. Słyszała szept, szept Księżycowej Pani, która ją wzywała. Zamknęła oczy. Chciała krzyczeć, lecz z jej piersi wydarł się tylko głuchy warkot. Ciało zaczęło się gwałtownie zmieniać. Obrosło ciemnym futrem, lśniącym w blasku srebrnej tarczy. Twarz nabrała dzikiego, wilczego wyrazu. Navira otworzyła oczy ich, tęczówki były w kolorze miodu. Połyskiwały wściekle, wyrażając niewypowiedziany ból. Wilkołak wzniusł pysk ku niebu i zawył żałośnie. Lekki wietrzyk rozwiał jej długue ciemne włosy. Usłyszała szept. " Chodź! Przynieś mi krew.", szeptał wiatr. Navira się nie sprzeciwiała. Rozglądnęła się dziko, po miejscu w którym się znajdowała. Wciągnęła powietrze w nozdrza. Czuła wraźnie magię tego miejsca. Jej czuły nos, odnalazł też inny zapach. Zapach, który spowodował, że grzywa na karku zjerzyła jej się mimo wolnie. Oczy błysnęły. Ruszyła w stronę źródła woni. Szum wody, był wraźny. Przypominał grzmoty. Navira biegła. Nagle, wypadła z lasu. Jej oczom ukazało się spienione wodospadami urwisko. W dole spokojnie rozlewała się zatoka. Była niczym ogromna misa, napełniana, wodami uderzającymi z góry. W jej lodowatej tafli odbijał się księżyc. Zapach, był tu bardzo silny. Navira zaczęła węszyć w powietrzu. Była pewna, tego co przyniusł jej zdradliwy smak powietrza... Jest tu jakiś człowiek, prawdopodobnie kobieta. Wilkołak węszył uparcie dalej. Nagle jej nos trafił na bardzo silne źródło zapachu. Rozrzucone przy brzegu ubrania... Wilczyca obwąchała je dokładnie, wzięła nawet w łapy. Głuchy warkot przemknął przez jej gardło. Z boków ust, przez wilcze zęby popłnęła ślina. Navira uniosła głowę i zawyła. To miejsce było dziwne, pełne a wręcz ciężkie od magii. Tu jej Księżycowa Pani była jakby bliżej, a Srebrny pan spoglądał z góry i z tafli zatoki. Zawyła poraz kolejny, po czym, podeszła do brzegu wody i znów węszyła. Woda rozmywała zapach kobiety...

Navira, chodziła koło brzegu wciąż węsząc. Spjrzała na wodospady. Gdzieś tam, musiała być zdobycz. Tylko jak się tam, przedostać. Zanużyła,łapy w wodzie po łokcie. Zimna, woda spowodowała, że przeszły ją dreszcze. Sierść zjerzyła się, ogon wściegle uderzył o nabrzeżny żwirek. Wilkołak schylił głowę i zaczął pić. Nagle i gwałtownie odwróciła głowę. Coś chodziło po lesie. Wstała na dwie nogi, uniosła głowę i wzięła głęboki wdech, analizując zapach.
Po chwili już wiedziała. Jelenie. Szybko jak cień, instynktownie i bez zastanowienia, pobiegła w stronę lasu, zataczając półkole, tak aby zwierzęta miała przed sobą. Dobrze wyczuła wiatr. Miała go pod siebie więc, zwierzęta nie mogły jej wyczuć. Za to ona je tak. Podkradła się i obserwowała. Były tu dwa ogromne samce, z pięknym porożem, takie rogi mogły by się spodobać Srebrnemu Panu i Księżycowej Damie. Warknęła cicho. Skupiła wzrok na jednym z jeleni. Zwierzęta wyczuły instynktownie jej obecność i były niespokojne. Navira ruszyła. Wypadła zza gęstego poszycia, wprost na upatrzoną zdobycz. Jednak, jeleń zwinnie odbił w lewo, wybiegając z lasu. Wilkołak biegł, szybko omijając drzewa i zawalone pnie. Od zdobyczy dzieliły ją  zaledwie trzy długie skoki. Biegnąc, warczała, ślina wyciekała koncikami ust. Zdecydowała się na ostateczny skok. W jednej chwili jeleń leżał na ziemi. Wierzgał i charczał straszliwie. Navira rozszarpała mu gardło. Ciepła krew, oblała jej wilczą twarz. Wilkołak czuł, że musi wrócić w pobliże zatoki. Jakaś siła, pewnie tego miejsca, spowodowała, że Navira zawlokła truchło olbrzymiego jelenia do brzegu zatoki. Tam rozszarpała mu brzuch i zaczęła jeść. Krew, szkliła się na jej futrze. Po kolacji, wilkołak wrócił do porzuconych ciuchów. Jeszcze raz dokładnie je obwąchała, rozrzucając i brudząc przy tym. Chciała dobrze zapamiętać ich zapach, zapach magii...
Wróciła do upolowanego jelenia, rozwłóczonego po ziemi. Położyła się i przymknęła oczy. Jej czułe uszy cały czas kontrolowały otoczenie.

Świat, był rozmazany, nie spójny. Kształty otoczenia nakładały się na siebie. Navira rozglądnęła się gorączkowo. Otaczały ją zarysy wysokich postrzępionych wzniesień. Nagle, wszystko wróciło do normy. Świat się nie chwiał, nie był nie wyraźny. Wilkołak westchnął ciężko, w tym momencie w nozdrza wdarł się znajomy, intrygujący zapach niesiony wiatrem. Oczy Naviry, były jak talerze, źrenice przysłaniały tenczówkę niemal w całości.
Navira, zaczęła biec w stronę, źródła. Bieg był lekki, swobodny i nie męczył. Wilkołak, cały czas badał nosem wonie. W śród nich pojawił się, wątły obcy zapach, nie uchwytny trudny do rozpoznania. Wiatr niusł odgłos cichego śmiechu...
Druga woń był dobrze Navirze znana, jednak nie mogła sobie przypomnieć do kogo bądź do czego był podobny i gdzie się z nim spodkała. Biegła dalej. Górskie powietrze rozwiewało jej długie przy karku futro. Nagle zatrzymała się. Zapach był silniejszy, jednak nadal tajemniczy. Navira była zdesperowana, to tak jak wiedzieć coś, ale nie potrafić tego nazwać bo nazwa uciaka nam z pamięci. W pewnym momencie wilkołak, poczuł czyjąś obecność. Była to postać wysoka, jej oczy błyszczały w świetle księżyca podobnie jak kaskady ciemnych, włosów oblewających ramiona. Navirze przez umysł przepłynęła jedna szybka myśl - " Księżycowa Pani...". Znajomy zapach znów wypełnił jej nozdrza. Teraz już prawie wiedziała do kogo należy... już, już jej umysł analizował bodźce... Nagle, oblało ją zmine uczucie przerażenia. Ten zapach, to zapach magii znad wodospadów! Świat zawirował, zrobiło się ciemno. Blade światło księżyca zgasło. Postać zniknela, pozostał tylko słodki zapach czarów...

- Nie, kochanie... - odpowiedziała bez żadnego skrępowania. Wiedziała, że nie można ukrywać takich rzeczy. Zresztą jej matka i ojciec nigdy nie odmawiali jej odpowiedzi na pytania, nawet te najgłupsze.
- Widzisz, kobiety swoim ciałem mogą dać mężczyźnie zaspokojenie zwierzęcych instynktów. Niektóre z nich to wykorzystują i dają się posiąść mężczyzną za pieniądze. To jest właśnie prostytucja. Takie kobiety nie szanują swojego ciała i brak im godności. To tak, jakbyś miała swoją ukochaną lalkę i zabiera Ci ją ktoś, kogo nawet nie znasz. Przyjacielowi pozwolisz ją dotknąć i przytulić, przed obcym ją schowasz, prawda? - uśmiechnęła się patrząc na dziewczynkę, podążając za nią i nie mogąc zachwycić się na zapas krajobrazem.

Navira: tak, jeśli Everold można nazwać "realnym" :D

Sophie:

- Ja nie mam lalek - odparła dziewczynka bezdźwięcznym głosem. - Co to lalka? Ale ja nadal nie rozumiem, jak można sprzedać swoje ciało. Co to są zwierzęce instynkty? Mówi pani bardzo nie jasno, proszę pani.
Wciąż szła powolnym, monotonnym krokiem, a droga ciągnęła się przed wami. Szczyt góry, szczyt, do którego zmierzałaś, był taki daleki, taki nieosiągalny. Ścieżka ku niemu prowadząca pełna była zakrętów i rozwidleń. A towarzyszyła ci istota, potężna istota, nie dziecko, która tylko udawała tego, kogo wygląd przyjęło. Istota, która żyła tylko w twojej głowie.

- Lalka jest to taka rzecz, którą można się bawić. To tak, jakbyś kierowała jakimś małym człowiekiem, tylko, że lalka nie żyję. Wygląda jak człowiek, ale nie oddycha, nie je, nie śpi. Po prostu nie żyje. - odpowiedziała przyglądając się uważnie dziewczynce. - A zwierzęce instynkty to jest takie coś, co mówi nam, że musimy coś mieć za wszelką cenę. Czasami jest to dobre, bo pomaga nam przetrwać, ale czasami może to skrzywdzić innych. Sprzedać swoje ciało to znaczy dać komuś przyjemność z zaspokojenia zwierzęcego instynktu, potrzeby wyładowania napięcia seksualnego, za pieniądze... - mówiła, oczekując następnego pytania, chociaż już przypuszczała, jakie ono będzie.