To właśnie tutaj zaprowadziło ją serce. Nie wiedziała, czy była to po prostu magia tego miejsca, czy może ta cudowna noc spędzona z pewnym uroczym półelfem rzucającym tanimi wierszykami, która i tak ujmowały jej myśli. Nie przyszła tutaj jednak wspominać pocałunki i pieszczoty, lecz pleść sieć swojej energii.
   Wzięła kilka głębokim oddechów i rozejrzała się mglistym wzrokiem. Oczywiście, mogła pójść medytować otoczona kamiennym kręgiem, lecz nie o to chodzi, by ułatwiać sobie w taki sposób przejście do świata duchowego. Teraz musi bardziej przyłożyć się do ćwiczeń umysłowych, dlatego też wybrała miejsce, w którym granica między światami jest dość ustabilizowana.
   Stała tak chwilę w zamyśleniu patrząc na wodospady, po czym bez najmniejszego drgnięcia twarzy, zaczęła się rozbierać. Ubrania rzucała niedbale obok siebie, poruszając się jakby w transie. Gdy już księżyc oświetlał pieszczotliwym światłem jej nagie ciało, kobieta zrobiła jeden krok w przód, zanurzając stopy w wodzie.
   O tej porze roku, w dość chłodną noc, woda była naprawdę lodowata. Przez ciało Sophie przebiegł zimny wstrząs, dreszcz. Ona jednak nie cofnęła się lecz brnęła w toń wody jeszcze dalej. W końcu, gdy zanurzyła się po szyję, zaczęła płynąć w stronę wodospadów. Omijając je powoli wpłynęła za nie i, oddzielając się od świata spadającą wodą, usiadła na jednym z wystających kamieni. Jej ciało opryskiwane było co chwila przez krople uderzającej w skały wody...
   W takim stanie niezwykle trudno jest się skupić, bowiem zimno targa ciałem i karze instynktownie szukać ciepła. Jednak własnie o to jej chodziło. Usiadła w tak zwanej pozycji lotosu i wzięła kilka głębokich oddechów, po czym, po kilku nieudanych próbach, udało jej się zapaść w sen medytacyjny.

   Ten świat był podobny do naszego, lecz jednocześnie zupełnie inny. Tutaj dla Sophie wiecznie panowała jasna noc, pełna gwiazd i ciepłego delikatnego wietrzyka. Zdziwiła się, gdy zobaczyła przed sobą plażę i wielkie, ciemne i spokojne morze. Nigdy bowiem nie zdarzyło jej się ujrzeć we śnie morza ani piasku. Nie przeszkadzała jej jej nagość...


< Tutaj Darton będzie bawił się w mojego MG ^^ >

Sophie uśmiechnęła się przyjaźnie do dziewczynki. Kucnęła nawet, by móc patrzeć jej w oczy, jak równy z równym. Wiedziała, że tutaj nie ma znaczenia wzrost i siła fizyczna. To nie ten świat...
- Witaj. - uśmiechnęła się jeszcze raz i spojrzała dziewczynce w roześmiane oczy. Ciekawa była, czy jest to jej prawdziwa postać, czy może zwykła iluzja. Kto wie, z kim ma do czynienia.
   Do jej uszu dochodził dźwięk spokojnych fal. Swoją monotonnością i kojącym działaniem sprawiał, że Sophie była spokojna, a jej głos brzmiał delikatnie. W dodatku ten przyjemny piasek pod stopami...

Szybka mała wredna cholerna wiewiórka... - tak oto nazwała dziewczynkę w myślach. Gdyby jeszcze mogła tutaj użyć magii, to by to o wiele ułatwiło sprawę, lecz co by jej dało zaklęcie w tym świecie? Jedynie ośmieszyła by siebie jako Maga...
   W końcu jednak pewien pomysł przyszedł jej do głowi. Sophie nigdy zupełnie nie wydoroślała, jeśli w ogóle to zrobiła. Wiedziała, jak zgubna może być ciekawość dzieci. Sama bowiem często wpadała w jej sidła. A ze grę aktorską miała opanowaną i już nie raz korzystała z jej pomocy.
   Luna rozglądnęła się po plaży, a gdy jej wzrok utkwił w miejscu, gdzie fale obmywały stale wilgotny piasek, uśmiechnęła się delikatnie pod nosem. Podeszła do upatrzonego wcześniej punktu i schyliła się, jakby chcąc coś podnieść. Chwyciła to coś w dłonie i spojrzała na to coś z szerokim uśmiechem na twarzy.
- Jaka śliczna muszelka! - powiedziała zachwycona i przystawiła ową muszelkę do ucha. - Słychać szum morza! - dodała z zafascynowaniem.

Wzięła głęboki oddech dla uspokojenia, unosząc przy tym oczy do bladej tarczy. Wydawało jej się, że księżyc jest tutaj taki sam, jakby był łącznikiem między dwoma światami. Miała wielką ochotę złapać dziewczynkę i ją uciszyć albo dowiedzieć się chociaż, o co jej chodzi.
   Zdała sobie nagle z czegoś sprawę i miała nadzieję, że tym przyciągnie jakoś do siebie dziewczynkę. Bowiem wydawała się jej ona jak motyl, a tego łatwiej jest dotknąć, gdy wystawi się palec i będzie czekać, aż usiądzie, nim biegać za nim i latać jak szalonym.
   Dlatego też Sophie usiadła na przyjemnie miękkim piasku, który czuła na nagiej skórze. Po chwili już leżała pod rozgwieżdżonym niebem, patrząc na cudownie uśmiechające się do niej gwiazdy, a do jej uszu dobiegał śmiech dziewczynki. Zmieszał się on po chwili z pięknym, melodyjnym i uspokajającym śpiewem czarnowłosej.

When the dark wood fell before me
And all the paths were overgrown
When the priests of pride say there is no other way
I tilled the sorrows of stone

I did not believe because I could not see
Though you came to me in the night
When the dawn seemed forever lost
You showed me your love in the light of the stars..

   Zamknęła oczy i uśmiechnęła się.
- Wiem, że znasz dalsze słowa... - powiedziała w pustkę...

Początkowo chciała tylko zatkać uszy i skrzywić twarz w bólu. Płacz dziecka był nie do zniesienia, wdzierał się niemiłosiernie do jej głowy i rozchodząc po ciele, wiercił w jej ciele parzące dziury. Zamknęła oczy i już miała unieść ręce w geście obronnym, który zapewne nic by nie dał, kiedy to w jej oczach pojawiły się łzy. Jedna z nich pozwoliła sobie nawet na spłynięcie po bladym policzku czarnowłosej i opadnięcie z krzykiem w przepaść. Sophie niemalże słyszała w głowie huk uderzenia kropli o piasek.
   Luna powoli zbliżyła się do dziewczynki i rozłożyła ramiona w matczynym geście. Na jej usta wpłynął kojący delikatny uśmiech.
- Nie płacz, już ciii... - mówiła spokojnym pełnym miłości głosem. - Już nic, już cicho, przytul się... - usypiająco delikatne dźwięki wypływały z jej czerwonych ust.

Jedyne, co jej zostało, to odruchowe posunięcia, nieprzemyślane zupełnie i niedopracowane w szczegółach. Dlatego też nie pomyślała o konsekwencjach tego, co właśnie robiła. Ba! Nawet nie myślała, że byłaby w stanie to uczynić!
- Zamknij się! - krzyknęła i jednym sprawnym skokiem znalazła się nad dziewczynką, starając się zamknąć jej usta dłonią. Nie miała zamiaru jej udusić, tylko stłumić ten okropny, przyprawiający o zawroty głowy płacz.
   Łzy z jej oczu zaczęły wypływać jedna po drugiej, tworząc sobie mokre ścieżki na jej skórze. Zupełnie nie pasowały do jej wściekłego wyrazu twarzy.

Drżące dłonie zsuwały się powoli z ust dziewczynki na jej gardło, gdzie zacisnęły się o wiele mocniej. Nie widziała ona już przed sobą bezbronnego dziecka, lecz potwora niszczącego jej myśli, który nie dawał jej chwili wytchnienia. Jej oczy były zamglone, może dlatego właśnie nie zdawała sobie sprawy do końca z tego, co tak naprawdę robi.
- Stul pysk! - krzyknęła w twarz dziecka, które doprowadzało ją do szału. Gdyby tylko wiedziała, kogo tak naprawdę chce zabić...