Ptaki już dawno się zbudziły i dawały poranny koncert. Navira ostrożnie i powoli szła w stronę postaci ukrytej za szumiącą zasłoną wody. Jej mięśnie były napęte, w razie czego gotowe do ataku lub szybkiego odwrotu. Stawiając powoli łapę za łapą wyglądała jakby na coś polowała. Nagle coś chrupnęło. Stanęła nagle w bezruchu. Trwało to krótką chwilę. Spojrzała pod łapy. Leżała tam stara zbielała skorupa jakiegoś wodnego stworzenia, które padło ofiarą najpewniej rybitwy. Navira ruszyła dalej.

Skały pod łapami Naviry, stały się mokre i śliskie od tryskającej na nie wody. Poruszała się powoli i ostrożnie patrząc przed siebie, ale kontrolowała dobrze swoje ciało. Jej uwagę w pełni pochłaniała siedząca pod wodospadem kobieta. Navira przeszła przez całun lodowatej wody. Wzięła głęboki wdech. Nie czuła tej specyficznej "woni" życia, którą posiada każde stworzenie. Od tej istoty biła tylko silna magiczna aura. Najdziwniejsze było jednak to, że ciało człowieka nie wydzielało ciepła. Navirze zdawało się, że kobieta jest równie żywa jak mokre zimne głazy na których siedziała. Podeszła ostrożnie, nawet nie starała się być cicho wręcz przeciwnie. Chciała zobaczyć jak ta "śpiąca" istota zareaguje. Nic się nie wydarzyło. Navira poddała się ciekawości. Podeszła na odległość dotknięcia palcem. Czekała krótki moment, potem zaczęła obwąchiwać kobietę. Zwierzęcy instynk pochłoną ją w zupełności. W końcu przypadkiem dotknęła ramienia, dziwnej kobiety zimnym, wilgotnym nosem. Cofnęła się i czekała na reakcję.

Navira zamarła w bezruchu. Położyła uszy po sobie i czekała. Nagle poczuła ukłucie niepokoju. Ledwo wyczuwalna aura zaniepokojenia jaka drgnęła w ciele kobiety, była mimo wszystko wyraźna. Wilczyca zadrzała z ciekawości, strachu i podniecenia jednocześnie. Więc jednak ta tutaj osoba podobna głazą, ma w sobie iskrę życia. Nie śpi ani nie jest martwa. Navira nie potrafliła tego zrozumieć. Odeszła powoli. Wilk opóścił jej umysł i odezwała się ludzka istota. Navira zręcznie wspięla się po klifie na sterczącą z niego skałę. Owa była wysunięta tak iż dawała możliwość patrzenia na wodospady z nieznacznej wysokości. Navira rozłożyła płaszcz i okrła się nim. Dopiero teraz jej ciałem wstrąsnęły dreszcze. Ranek był młody, ciemny i chłodny. Położyła się wygodnie i czujnie obserwowała dziwną kobietę.

Uśmiechnęła się przyjaźnie, lecz w jej oczach pojawił się dziwny błysk. Wzięła głęboki oddech i popatrzyła na dziewczynkę.
- Wiem, że jesteś tutaj istotą silniejszą i możesz zniszczy moją duszę, jednak ja odpowiedziałam już na kilka Twoich pytań. Możesz mi chyba udzieli odpowiedzi na moje? - zapytała spokojnym głosem. Starała się teraz skupic myśli wokół dziewczynki, chociaż obawiała się, że ktoś może odnalażł jej ciało. Miała nadzieję, że jeśli to prawda, ten ktoś zostawi ją w spokoju...

- Owszem, kochanie. Jak Ty odpowiesz na moje. - odpowiedziała patrząc z pewnością siebie. Po raz pierwszy zadzierała z taką Energią, jednak nie chciała dać za wygraną. Oznaczało by to, że jest słaba, a to w tym świecie i magii jest niedopuszczalne. Jeśli faktycznie chciała znać odpowiedź na pytanie, to jej nie zabije. Była tego pewna.
- Zważ na to, że mogę Ci na to pytanie nie odpowiedzieć. Ciekawe ile zajmie Ci czasu czekanie, aż ktoś pojawi się tutaj ponownie. Z tego co zdążyłam zauważyć, tutaj czas płynie o wiele, wiele wolniej, prawda? - uśmiechnęła się z lekkim błyskiem satysfakcji w oku.

W głębi duszy odetchnęła z ulgą. Cieszyła się, że znalazła na tyle konkretny argument, żeby dziewczynka go zrozumiała i przyjęła.
- Pytałam, czy Twoja energia nie czuje się skrępowana tym małym ciałem? Wszakże jesteś istotą potężną. Co prawda, wiele silnych stworzeń ma maleńkie kształty, ale zawsze mnie to interesowało... - uśmiechnęła się i ruszyła za dziewczynką

Sophie wzięła głęboki oddech i policzyła do 5 w myślach, starając się uspokoić. Dziewczynka doprowadzała ją do szału, a ona nigdy nie posiadała cnoty zwanej cierpliwością... I chyba właśnie tego zamierzają ją tutaj nauczyć. Ha!
   Kobieta jednak wpatrywała się natarczywie w oczy dziecka, nie wypowiadając ani jednego słowa. Wiedziała, że zrozumie, co ma na myśli. Dziewczynka zwyczajnie z nią pogrywała, co nie było przyjemne, ale o to tutaj chodziło...

Westchnęła ciężko i opuściła na chwilę wzrok, milcząc przy tym. Po krótkiej jednak chwili uniosła twarz i z chytrym błyskiem w oku spojrzała na dziewczynkę.
- Pozwolisz, że inaczej sformułuję pytanie. - uśmiechnęła się przepraszająco. - Czy nie denerwuje Cię to małe ciało? - zapytała szczerząc zęby w nieprzerwanym uśmiechu.