Westchnęła cicho i nie otwierając oczu uśmiechnęła się do swoich myśli. Cóż, chyba odpłynęła... Po chwili jednak chyba dotarły do niej słowa mężczyzny, bo uniosła powieki i otrząsnęła się z półsnu.
- Mówiłeś coś? - spojrzała na nieznajomego, po czym podążyła wzrokiem we wskazane przez niego miejsce.
- Widzę... a w związku z tym? - zapytała się dość ironicznie. - Chyba nie rzuci się na nas z mieczami lub czarną magią i nie wystawi nas na pastwę rozochoconych Inkubów i Sukkubów... - zaśmiała się i uniosła delikatnie prawą dłoń na wysokość policzka i zamachała lekko do skrywającego się nieznajomego.
- Ale tłoczno się zrobiło... - westchnęła.

Siedział dalej wpatrzony w gwiazdy udając, że nie widzi jak kobieta do niego macha. Patrzył teraz w gwiazdy i zastanawiał się czy ci których uczył patrzą teraz na niego z góry i czy są mu wdzięczni. Co jakiś czas zerkał jednak na mężczyznę, aby w razie zagrożenia szybko dobyć noża i rzucić go prosto w jego ciało.

Pokręciłem głową z westchnieniem i usiadłem.
- Nie wiem jak ty, pani - powiedziałem - ale mi niezbyt widzi się bezczynne siedzenie w jednym miejscu.
Po tych słowach zeskoczyłem z muru i wyciągnąłem rękę ku dziewczynie.
- Pozwolisz? - zapytałem. Jej blada twarzyczka błyszczała srebrzyście w blasku jej matki i kochanka zarazem.

Odwróciłem głowę w stronę mężczyzny, wciąż jednak nie chowając ręki. Prychnąłem, lustrując go wzrokiem.
- Nie - oznajmiłem twardo. - Jesteśmy ogromnie wdzięczni za twą troskę, przyjacielu, lecz jest ona całkowicie zbyteczna.
Potem znów spojrzałem na dziewczynę i powtórzyłem pytanie wzrokiem.

- Napaść? Ależ skąd! Ja nie napadam ludzi... ja ich uczę. Tak... Daję im lekcje, które pamiętają do końca, które pozwalają im być kimś lepszym. Zresztą jakim by trzeba być potworem, aby napadać tak piękną istotę...
Odwrócił wzrok w stronę Dartona
- Oczywiście mówię tutaj i pani która ci towarzyszy, a nie o tobie... wojowniku. Swoją drogą brzydko pachniesz.
Ponownie skierował wzrok w stronę Sophie i ukłonił się zdejmując kapelusz.

Uśmiech wywołany szczerym wyznaniem zamaskowanego mężczyzny starała się ukryć za włosami opadającymi lekko na twarz. Słyszała wiele oszczerstw, ale takiego jeszcze nie. Dziwiła się, że sama wcześniej tego nie wymyśliła.
   Już chciała odezwać się z jakąś ni to zaczepką, ni to pytaniem, gdy to usłyszała pytanie "brzydko pachnącego mężczyzny" . Mimo, że wielce zaciekawił ją zamaskowany nieznajomy, westchnęła cicho i kiwnęła głową z lekkim uśmiechem.
- Tak, chętnie. - powiedziała i zerknęła ukradkiem na ubranego na czarno mężczyznę. Dwa samce nie mogą być przecież blisko siebie, bo od razu się pogryzą... Mężczyźni!

Nevan podniósł leżącego na ziemi kasztana i rzucił w głowę Dartona, gdy ten nie patrzył, a następnie szybko zaczął się rozglądać patrząc w górę.
- Widzisz... - rzekł spoglądając na mężczyznę - To zły znak, nie powinniście tam iść sami... Zwłaszcza, że twój hmm... zapach może przyciągnąć jakieś padlinożerne stwory. Dlatego oferuję wam moje towarzystwo.  Nie, nie musicie mi dziękować, i tak nie mam nic innego do roboty, a im nas więcej tym weselej. Zatem w drogę.

Odwróciłem się z największym spokojem, na jaki zdołałem się zmusić, i z pogardliwym uśmieszkiem spojrzałem na nieznajomego.
- Najciekawsze jest to, że akurat nad moją głową nie rośnie żadne drzewo - stwierdziłem z udawaną obojętnością, patrząc w górę. - Ani nawet w promieniu... na oko siedmiu metrów. - Przeniosłem wzrok na ziemię wokół stóp mężczyzny. Leżało tam jeszcze parę kasztanów, lecz stał on akurat pod drzewem, które je rodziło. - Wiatr jest zbyt słaby, by móc przywiać go akurat nad moją głowę. Jeśli próbowałeś być zabawny, by rozśmieszyć stojącą przy mnie niewiastę, bądź z niewiadomych mi powodów darzysz mnie nienawiścią i chcesz uprzykrzać mi życie, to powiem tylko tyle, iż żałosny jesteś, panie. - Niby przypadkiem trąciłem rąbek płaszcza, tak, by odsłonić przypasany miecz. - Od tyłu, gdy przeciwnik nie patrzy, atakują tylko tchórze. Najwyraźniej nim jesteś. Jeśli chcesz się ze mną zmierzyć, zróbmy to jak prawdziwi mężczyźnie. Lecz muszę cię ostrzec, że fechtuję się nie najgorzej.
Zapadła cisza, przerywana cichym szmerem liści, poruszanych przez leciutki wiatr, zachowujący się jak niezdecydowane dziecko: wiać, czy może lepiej nie?...

Ostatnio edytowany przez Darton (01-02-11 18:29:22)