Mruknąłem coś pod nosem, coś, co miało znaczyć, że uważam podobnie.
Na mnie również to miejsce zrobiło duże wrażenie. Może nie byłem tak czuły na piękno przyrody jak płeć przeciwna, ale nie mogłem odmówić mu urody. Bardziej niż kwiaty, których dokładnym badaniem przy użyciu nosa zajęła się dziewczyna, zainteresowały mnie pozostałości zamku. Zapatrzyłem się najsampierw w zachodnią wieżę, która dotąd nie obróciła się w proch. Podszedłem do marmurowego muru i przywarłem do zimnej powierzchni ręką. Po chwilowym rozglądaniu się stwierdziłem, że stoję przy wewnętrznym murze ogrodów. Przede mną widniało piękne jeziorko, a w nim... księżyc. Księżyc, który nie odstępował mnie na krok. Wokół leżały piękne ogrody, a na lewo ujrzałem utrzymujący się wciąż krużganek, na wysokości około pięciu metrów. Musiał być stamtąd piękny widok, pomyślałem.
Spojrzałem na dziewczynę i przypomniałem sobie naszą wędrówkę tutaj, co wywołało na mej twarzy niesforny uśmiech. Zacząłem podejrzewać, że zgubiła drogę dopiero, gdy czwarty raz okrążyliśmy to samo drzewo, ale nic nie mówiłem; bawiło mnie to nawet.
Po kilku próbach powrotu do punktu wyjścia, na czym ucierpiało kilka kwiatków, dotarłem w końcu do miejsca, gdzie wyszliśmy z lasu.
- Szkoda, że nie możemy tego zobaczyć w całości - westchnąłem. - To wszystko musiało wyglądać... ciekawie.

Pokręciłem głową.
- Ta magia... - westchnąłem. - Wszystko potrafi, wszystko może... - prychnąłem cicho.
Wyglądało to, jakbym mamrotał sam do siebie, i tak w istocie było. Podszedłem do pozostałości muru, podskoczyłem i złapałem się krawędzi rękoma, po czym podciągnąłem się i w końcu usiadłem. Rozejrzałem się po raz kolejny, udając przy tym, że znam się na rzeczy, i oceniłem obecny stan ruin.
- E tam - mruknąłem. - Jakbyś się postarała, to mooooże coś ci wyjdzie.
Mówiąc to, udawałem, że wygłaszam fachową opinię. Dopiero po chwili na mych ustach zatańczył złośliwy uśmieszek, gdy spojrzałem na dziewczynę.

- Istotnie. - Mój uśmiech się rozszerzył, nabierając złośliwości. - Żebyś widziała te wszystkie niewiasty, które co dzień widuję na ulicy, patrzące z rozkoszą na me muskuły. - Tu wyprostowałem rękę i napiąłem mięśnie; cóż, miałem się czym pochwalić. - Wiele było gotowych zrobić wiele, by móc tylko dotknąć klingi mojego miecza, nawiasem mówiąc pokrytej kurzem, błotem i, niekiedy, krwią.
Wyszczerzyłem zęby.
- Nie martw się, w końcu przestaniesz udawać, że jesteś inna niż one - westchnąłem.

- Nie wiem, nie mi to osądzać. - Jej wykład na temat mojej osoby nie zrobił na mnie wrażenia. Parsknąłem. - Lecz gdy cię obserwuję, widzę, że nie potrafisz kłamać. - Mrugnąłem do niej. - Myślę, że wciąż próbujesz nieudolnie ukryć, jak bardzo ci się podobam. A podobam, podobam, oj tak.
Położyłem się teraz na plecach, mimo, że jednym błędnym ruchem mógłbym skończyć, strzaskany, na ziemi. Patrzyłem w niebo, w czarne, nieprzebyte niebo. Gdzieś w jego sercu, pośród mroku, widniała biała kula, błyszcząca i niesforna, niczym małe, złośliwe dziecko.
- A więc, o pani, powiedz mi, dlaczego od samego początku próbujesz mnie uwieść, skoro teraz oświadczasz, iż jestem niegodny twego serca? Tylko nie próbuj mi wmówić, że wcale tego nie robisz - powiedziałem tonem rodzica karcącego swoje dziecko. - Ja wszystko widzę.

- Widzisz, mówienie prawdy nie jest takie trudne. - Uśmiechnąłem się i pokiwałem głową, niby z uznaniem. - Skoro tak mnie pragniesz... - Podrapałem się po brodzie. - Hm. A co do tego ostatniego, mój byłby gwiazdą twojej kolekcji, że tak powiem. Ale możesz tylko pomarzyć.
- Księżyc... - powiedziałem głosem zza mgły. - Jest dla ciebie uwodzicielsko przystojnym mężczyzną czy gorącą, rozżarzoną płomieniami gwiazd kobietą?
Przewróciłem się na bok i podparłem głowę na ręce, z zaciekawieniem obserwując dziewczynę.

Uśmiech zniknął jej z twarzy. Nie była gotowa na takie pytanie, a tutaj spadło ono tak nagle. Zastanowiła się chwilę nad odpowiedzią. Podeszła bliżej do muru i oparła się o niego plecami, po czym spojrzała na księżyc z delikatnym uśmiechem ulgi.
- Nie wiem. Naprawdę nie wiem. - odpowiedziała po dłuższej chwili. - Z jednej strony jest dla mnie opiekuńczą matką, chowającą mnie w ramionach za każdym razem gdy mam jakieś zmartwienie, z drugiej zaś to właśnie on pieści moje zmysły jak najdoskonalszy kochanek. Pragnę być bliżej niego i pragnę poczuć jego zimno na własnej skórze. - mówiła powoli i wyraźnie, z nutką tajemniczości i zastanowienia w głosie. - Matka mi powiedziała, że moja dusza podczas moich narodzin wzleciała wysoko i pocałowała się z księżycem. Dlatego jest dla mnie taki ważny...- westchnęła cichutko i z uśmiechem. Zamknęła oczy pozwalając na pieszczoty bladych promieni księżyca. Nie odzywała się, jakby zamarła...

Nevan szybko zauważył że mężczyzna wskazuje na niego palcem, nie będąc pewnym jego zamiarów przesunął powoli rękę do pasa i złapał za nóż, aby w razie konieczności szybko go wyciągnąć. Mimo wszystko udawał, że nie zwraca na niego uwagi i dalej podziwiał piękno ruin oświetlonych blaskiem księżyca.