- Proponując rozwiązania siłowe uświadamiasz mi tylko na jak niskim poziome się znajdujesz... o wielki wojowniku... Zastanawia mnie czy każdego kto zaoferuje ci pomoc i towarzystwo wyzywasz na pojedynek. Zresztą niech dama, która ci towarzyszy zdecyduje czy jest sens rozlewać krew i tracić siły, a potem nie mieć szans się bronić przed bestią, która niewątpliwie gdzieś tu jest. Chcesz wiedzieć skąd to wiem? Ptaki, które jeszcze chwilę temu ćwierkały radośnie nagle zamilkły, nawet zające ucichły w krzakach. Zwierzęta zachowują się tak wtedy, gdy wyczują jakiegoś drapieżnika, może to być lis, wilk, albo nawet i wilkołak. Zatem słucham... Co robimy?

Wybuchnąłem zimnym, lecz wywołanym tylko i wyłącznie rozbawieniem śmiechem.
- Proponuję rozwiązania siłowe, tak? Powiedział ten, który wcale nie użył przemocy jako pierwszy, rzucając we mnie kasztanem. Powiedziałem ten, który wcale "nie zniżył się do rozwiązań siłowych". Wcale nie miałem zamiaru z tobą walczyć. - Po chwili obserwowania mężczyzny przeniosłem wzrok na księżyc. - Ja także nie chciałbym, by ten piękny wieczór zastygł w mej pamięci jako krwawa bitwa z nieznajomym mężczyzną. Szkoda tylko, że to on sam do tego dąży. Słyszałeś również niewiastę, panie. Nie chce rozlewu krwi. Więc, jeśli mnie do tego nie zmusisz, wolałbym z tobą nie wojować. A co do twojego pytania, możesz iść ze mną, żądam jednak przeprosin. Rzucanie kasztanem w głowę nieznajomym, a potem dołączanie do spaceru bez pytania nie jest najlepszym rozwiązaniem.

Uśmiechnąłem się, lecz nie ze złośliwości. Mój uśmiech był ciepły.
- Dziękuję. - Natenczas spojrzałem na Córkę Nocy, pytając wzrokiem, a chwilę później również słowami. - Jeśli nie masz nic przeciwko, czy ten mąż mógłby towarzyszyć nam dzisiejszego wieczoru?
Jej twarz skąpana w blasku księżyca wyglądała tak uroczo, tak pięknie, że miałem ochotę odpędzić nieznajomego i mieć ją tylko dla siebie... Nagle wzdrygnąłem się, opanowując to pragnienie, i ze zgrozą odkrywając, że o mało co znowu nie wpadłem w dziwny trans.

Spojrzał na kobietę z obojętnością, potem na księżyc i na mężczyznę. Wyciągnął maskę zza płaszcza i przypatrywał jej się chwilę.
- Dwie twarze, a żadna nie jest prawdziwa...
Następnie założył maskę, wziął głęboki oddech i rzekł:
- Dobrze... zatem ruszajmy póki jeszcze księżyc oświetla nam drogę.

Spojrzała krzywo na ponownie-zamaskowanego mężczyznę. Co on może wiedzieć o prawdziwości... Sam nosi maskę ukrywając siebie. Zapewne tłumaczyłby się mówiąc, że " chowa siebie samego dla swojego świata" albo
" Nie lubię, gdy ludzie patrzą na mnie, gdy umierają...". Ja nie zabijam! Ja nauczam! Ha!
- Tak, chodźmy. - powiedziała dość zimnym głosem, co z jej wyglądem mogło wydawać się dość upiorne. Wyprzedziła mężczyzn o kilka kroków i idąc tak tanecznym spokojnym krokiem podążała w stronę jeziora przy ruinach. Ostatnim razem spędziła tutaj kilka przyjemnych chwil z Belzagorem. Swoją drogą, ciekawe gdzie się podziewa...
   Idąc tak i nie odzywając się zaczęła rozmyślać o magii i o powiększaniu sieci energii. Cóż, niedługo powinna zaczżć się przygotować do medytacji, a to nie jest łatwa robota... " Zwłaszcza, gdy tylu teraz kręci się Nocami po lasach... " - pomyślała i obróciła na chwilę głowę by spojrzeć na mężczyzn.

- Zarozumialec z ciebie - stwierdziłem z niesmakiem. - Brak ci samokrytyki.
Po chwili wyrównałem krok z dziewczyną, patrząc w konstelacje gwiazd i wiedząc, że to wszystko, to całe piękno, ta intrygująca tajemniczość wkrótce wygaśnie... By zapłonąć następnej nocy.
- Córko Nocy - powiedziałem. - O czym myślisz?

- Jak śmiesz mnie oceniać, skoro mnie nie znasz... - rzekł o dziwo spokojnym głosem do mężczyzny. Spojrzał na kobietę, potem na mężczyznę i zdjął maskę z twarzy.
- Wyczuwam pewien gniew w tobie, który sprawia mi ból, dlatego lepiej będzie, gdy jednak was opuszczę. Bywaj wojowniku i ty... - Podszedł do kobiety ukłonił się zdejmując kapelusz i pocałował ją w dłoń i wyszeptał coś w języku elfów

Patrzyłem jeszcze długo w miejsce, w którym zniknęła. Zachowywałem spokój, lecz wewnątrz mnie szalała burza mieszanych uczuć. Dopiero po jakiejś minucie spojrzałem na nieznajomego.
- Oceniam to, co usłyszałem z twych ust i to, co zaobserwowałem w twoim zachowaniu... - wyszeptałem, po czym bez słowa skierowałem się ku migoczącej tafli jeziora. Do oczu napłynęły mi łzy. Powróciła samotność. Powrócił ból. Powróciła tęsknota. Tak bardzo chciałem się rozpłakać, rozpłakać niczym dziecko, mizerne, niczym nie przejmujące się dziecko, lecz wiedziałem, że to w niczym mi nie pomoże. Gdy spędzałem czas z nieznajomą, zapomniałem o tej dziwnej pustce gdzieś we mnie, jakby wypełniła ją jej obecność.
Usiadłem na moście nad jeziorem i zapatrzyłem się w wodę. Widziałem tam bladą tarczę i wyraźnie czułem, że on też odchodzi. Wraz z dziewczyną.
Gdy nastał świt, z westchnieniem wstałem i, chwiejąc się, jakbym był nieźle wstawiony - co, zważając na to, że kilka godzin przesiedziałem niemal w bezruchu, nie było dziwne - zagłębiłem się w las, czując, jak soki żołądkowe trawią mnie od środka. Czas coś przekąsić.