Gwałtownie wyrwałem się ze snu, obudzony przez Lunę. Nie tyle przez jej głos, co całus w policzek. A dla czegoś takiego nie warto było dalej krążyć między urywkami obrazów i dźwięków, przelatujących przez głowę. Wymamrotałem nieprzytomnie coś w stylu "osochozi", po czym rozejrzałem się zaspanymi oczami, przetarłem je i wyprostowałem się.
- Dzień dobry - pozdrowiłem Lunę, a widząc kubek stojący na szafce, skrzywiłem się. Znowu?! Tylko nie to. - O Córko Nocy, dlaczego każesz mi to pić? Kiedy właściwie zaczną się lekcje magii?
Niechętnie wstałem, po czym ubrałem się, rozmyślając o tym, co wydarzyło się w nocy. To było... nietypowe.
Po wypiciu całego kubka, postanowiłem wyjść na świeże powietrze.
- Idę na dwór - oznajmiłem - trochę się porozciągać.
Po tych słowach udałem się na zewnątrz, gdzie rozpocząłem poranną gimnastykę.

Przerwałem poranne rozciąganie się i spojrzałem na Lunę. Przez chwilę trawiłem sens jej słów. Rozejrzałem się.
- Em... - wybąkałem. - Niby tak... Ale jak tak ogarnąć wzrokiem wszystko dookoła, to naprawdę... Dużo tego... Mam na myśli te kuleczki i te... prądy.
Pokiwałem głową, rozglądając się w milczeniu dookoła. Po chwili ciszy stwierdziłem, marszcząc brwi:
- Hm, gorąco dzisiaj.
Następnie sięgnąłem do guzików koszuli z zamiarem rozpięcia jej, jednak, po namyśle, zrzuciłem tylko płaszcz.
Rozciągałem się jeszcze przez jakiś kwadrans, a następnie postanowiłem trochę pobiegać, przy okazji poznając tutejsze okolice.
- Idę pobiegać - rzuciłem. - Będę za jakąś godzinę, może trochę dłużej.
Po tych słowach skierowałem się ku konarom drzew.

Drzwi chaty otwarły się z cichym jękiem.
Gdy przekroczyłem próg, od razu coś mi nie pasowało.
- Wróciłem - zawołałem, jednak nie dostałem odpowiedzi.
Zdziwiło mnie to. Stanąłem w bezruchu, nasłuchując jakiegokolwiek odgłosu, jednak w chacie było nienaturalnie cicho. Serce podeszło mi do gardła, spodziewałem się najgorszego. Czyżby Luna... Czyżby znowu chciała zrobić sobie krzywdę...?
Gwałtownie zerwałem z siebie płaszcz i cisnąłem na łóżko. Przeszukałem cały dom, przed oczami mając wizję nieprzytomnej, krwawiącej z przedramienia Luny, leżącej gdzieś w domu w kałuży krwi.
Jednak chata była pusta. Co się stało? Gdzieś wyszła? Na pewno, na pewno gdzieś wyszła, na chwilę. Na spacer. Zaraz wróci.
Na pewno.
Księga. Kaligraficzne wyrazy widniały na skrawku białego papieru, leżącego na księdze. Podszedłem bliżej i zacząłem czytać.
- Nie - mruknąłem do siebie, przeklinając samego siebie. Przeklinając to, że wyszedłem na spacer, zostawiając ją samą i pozwalając jej uciec. - Nie. NIE, PSIAKREW.
Usiadłem na łóżku i schowałem twarz w dłoniach. Powoli uspokajałem się, bicie serca wyrównało się, oddychałem głęboko.
Luna już nie wróci. Byłem tego pewien. Jak mogłem jej zaufać? Przecież ona jest czymś dziwnym, nieludzkim. Wzbudza takie emocje. Jest jak... księżyc. Nie zdziwiłbym się nawet, gdyby tej nocy również księżyca nie było na niebie, gdyż wyruszył w podróż wraz z nią.
Luna była nieprzewidywalna, tajemnicza. Sam nie wiedziałem, jak, w jaki sposób, ale byłem pewien, że już nigdy jej nie zobaczę. No, może gdzieś w lesie, nocą, błąkającą się z kolejnym naiwnym facetem.
Kolejnym facetem, którego trzeba uwieść i porzucić.
Trudno więc. Skoro uciekła, nic już mnie tu nie zatrzymuje. Nie mam powodu, by dalej tu siedzieć, mogę wreszcie wyruszyć w podróż. W poszukiwaniu zabójcy ojca.
Ale nie znam magii, psiakrew!
Księga. Luna pisała o jakiejś księdze. A tak, to ta, na której leżał list.
Księga magii.
Odwróciłem kartkę na drugą stronę, chwyciłem pióro, zamoczyłem je w kałamarzu.

Moja Droga,
nie szukaj mnie. Jak wrócę, wytłumaczę Ci, dlaczego odszedłem. Poza tym mieliśmy
rozpocząć lekcje magii i walki, jednak Ciebie nie ma. Ponieważ nie chcę stracić czasu,
wyruszam w podróż w pewnej sprawie, księga z pewnością mi się przyda. Miłego chędożenia
z kolejnym mężcz Baw się dobrze.
Jeden z wielu mężczyzn

Taką oto wiadomość znajdzie Luna, gdy przekroczy próg domu - o ile przekroczy, w co wątpiłem.
Narzuciłem płaszcz, chwyciłem księgę, którą schowałem do kieszeni płaszcza, przytroczyłem do pasa miecz, upewniłem się, że wziąłem wszystko, co do mnie należało, po czym z głuchym łoskotem zatrzasnąłem za sobą drzwi Drewnianej Chaty.