- Cóż... - westchnęła pozwalając, by mężczyzna trzymał ją za rękę. - Jak nie teraz, to kiedy będę się bawić? - uśmiechnęła się i podniosła drugą dłoń, którą przybliżyła do twarzy nieznajomego i pstryknęła go delikatnie w nos. Dopiero teraz puściła jego dłoń i cofnęła się o krok, by zwiększyć nieco odległość między nimi.
- Uważaj, bo następnym razem może to być prawdziwe ostrze... - powiedziała cicho miękkim głosem, obróciła się i ruszyła w stronę majaczących w ciemnościach nocy ruin.

Widocznie zbliżali się do ruin jednej z wiosek, gdyś stare zniszczone mury wyrastały przed nimi coraz gęściej. Zaskoczona była ich niebywale dobrym stanem. Mimo zniszczeń, przy odpowiednim odremontowaniu, można by przywrócić tym ruinom dawny blask, a przynajmniej jego połową. Dlaczego władze miasta nie rozbudują tych wiosek? Kilkadziesiąt rodzin z dzielnic biedoty mogłoby tutaj znaleźć dach nad głową...
- To zwykłe ruiny, bez żadnych stale przebywających tutaj duchów, przynajmniej tych słabszych. Za to nie wykluczone, że może to być raj dla zbójców. - powiedziała, instynktownie ściszając głos. Kierowała się w sam środek wioski, rozglądając się z wyraźnym zaciekawieniem. może uda jej się znaleźć jakieś cenne papiery w starych domostwach? Jakieś księgi magiczne, może amulety?

Gdy tylko mężczyźni wyrośli jej jak duchy przez twarzą, krzyknęła krótko i złapała się za serce. Popatrzyła z wyrzutem w oczy nieznajomych i westchnęła ciężko.
- Ja padnę kiedyś na zawał serca! - powiedziała cynicznie i zerknęła ukradkiem na jej chwilowego towarzysza nocnych zabaw. Zapewne już badał ręką rękojeść miecza, nawet by się nie zdziwiła, gdyby nie mógł się opanować i rzucił się z żelastwem na bandziorów.
- Śluby milczenia? - uniosła jedną brew. - Czyli ja przyłożę dłoń do serca, a Wy ciachniecie mi łeb, he? - wskazała lekkim ruchem na broń nieznajomych.

Przysłuchiwała się temu bardzo nieprzemyślanemu monologowi z kamienną twarzą. Powoli odsunęła się od odważnego lub głupiego towarzysza i splotła ręce za plecami. Bacznie obserwowała zachowanie bandytów.
- Uuu... ale masz przekichane! - powiedziała. - Nie sądzę, że panowie zabrali tę broń chłopom, bo chłopi nawet nie wiedzą, że taka broń istnieje. Po za tym przywitali nas miło, z szerokim zasobem słownictwa, co jest kolejnym dowodem, że nie wywodzą się z plebsu. - mówiła jakby zapominając, co tak właściwie może ją czekać. Spojrzała na trzech mężczyzn i uśmiechnęła się słodko, trzepocząc rzęsami.

- Jest jeden taki tyci tyci problem. - powiedziała, pokazując palcami, jak tyci jest ten ów problem. - Ja nie wierzę w żadnego boga. - uśmiechnęła się przepraszająco. - Po za tym, sama nie mam czystej przeszłości, więc i ze strażą nie współpracuję. - spojrzała na swojego towarzysza tejże niespodziewanej przygody, po czym znowu przeniosła wzrok na herszta bandy. Podeszła do niego patrząc mu w oczy. Zbliżyła się może aż nadto, gdyż dzieliło ich ledwie kilkanaście centymetrów.
- A gdybym się chciała do was przyłączyć, co? Może i nie potrafię władać bronią tak sprawnie, jak Ty zapewne umiesz, panie.. - mówiła z pewnym siebie, uwodzącym głosem. ... - ale jak już zdążyłeś zauważyć, bo wiem, że głupi nie jesteś, mam pewne... - zamyśliła się, przygryzając w tym momencie wargę. - ...umiejętności, które mogą zdziałać więcej tam, gdzie wasza broń się nie wepchnie. - przybliżyła nieco twarz do mężczyzny i uniosła kącik ust w lekkim uśmiechu sprawiając, że jej twarz wyglądała niemalże demonicznie pociągająco.    - Chyba wiesz, co mam na myśli?

@Sophie
Gdy podchodziłaś do Askelaada, łucznicy celowali już tylko w ciebie, a Bjorn trzymał nerwowo topór w dłoniach. Tylko ten okuty w stal nie reagował. Dowódca trzymał rękę w górze, na znak, żeby nikt cię nie atakował.
Gdy już do niego podeszłaś, ten nawet nie drgnął, a gdy przybliżyłaś do niego twarz, ten zwyczajnie przybliżył jeszcze bardziej swoją. Popatrzył na twój wyraz twarzy, i uśmiechnął się lekko. W momencie w którym otworzył usta, poczułaś niemałą ilość alkoholu.
-Oczywiście, że rozumiem, niejedna diablica twego pokroju mnie uwiodła. Tylko, jak zapewne zauważyłaś, jesteśmy rozbójnikami, a nie służkami od przyjemności, choć nie powiem, aby wyciągnąć tu i ówdzie informacje możesz być przydatna.

@Everis
Na twoje słowa już chyba nikt nie reagował. Tylko to, że jeden z łuczników znów zaczął w ciebie celować trzymało cię ciągle w tym miejscu. Po chwili podszedł do ciebie mężczyzna okuty w stalową zbroję.
-Wiem, że ci się śpieszy panie, ale on cie tak łatwo nie puści, jak go znam, pewnie wykorzysta cię, jako tarcze ćwiczebną dla niej -wskazał na Sophie -Jak jej nie zabijesz, pewnie ona zabije ciebie, tak mi przykro.

Faktycznie, Askelaad po chwili namysłu powiedział:
-No dobrze, skoro panienka zamierza poszerzyć nasze szeregi, trzeba sprawdzić, czy na pewno jest tego warta. Panienko, jeżeli go zabijesz, spokojnie pozwolimy ci razem z nami plądrować, grabić, ,zabijać i, jeżeli będziesz chciała, gwałcić. Natomiast ty panie, jeżeli zamierzasz sobie iść, musisz sobie jeszcze na to zasłużyć, niech będzie, poprzez zabicie tej pięknej diablicy.
Wszyscy odsunęli się na taką odległość, że mieliście do dyspozycji okrąg o średnicy trzech metrów. Askelaad popatrzył na was z dziwnym uśmieszkiem na twarzy, i powiedział:
-Dziś przeżyje tylko jedno z was.

Wiesz, taki  wojownik i zmusza mnie do walki z taką damą, widać, żeś zwykły rozbójnik - rzekł z pogardą mężczyzna - bardziej od pojedynku z nią chciałbym wsadzić ci tego morgensterna w dupę, ale niech już ci będzie. Wzrok gwałtownie przeszedł na nieznajomą, jakiś głos w duszy wlewał mu w serce dziwną pieśń, miał wyrzuty sumienia. Nie chciał jej krzywdzić, nie dlatego że była kobietą, ale mimo tej krótkiej chwili jaką ze sobą spędzili, poczuł do niej coś nieopisanego, była jakby bratnią duszą. W jednej chwili gwałtownie przecięło powietrze, a klinga wyryła okrąg nad głową zabójcy. Rękojeść chwycił mocno, oburącz tak jak dawniej się szkolił, spojrzał jeszcze raz na gwiazdy wiszące na firmamencie, a następnie obrał cel. Jedna chwila, było słychać głos obitego metalu. Broń leżała na ziemi, wśród kłębów kurzu, srebrzyła się odpijając światło księżyca.
- Nie będę walczyć, to moje ostatnie słowo

Ostatnio edytowany przez Everis (02-11-11 21:35:27)

- Siann, najdroższy, obawiam się, że niestety będziesz musiał poszukać innego kochanka... - powiedziała z uśmiechem do już obdarzonego przez nią sympatią blondwłosego wojownika. Poprawiła rękawy, podciągając je nieco wyżej i odeszła od herszta. Stanęła tak, by być od przeciwnika oddaloną o kilka metrów. Spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się przepraszająco.
- Wybacz. Jak już wspominałam, noc i las to idealna pora i miejsce dla mnie. - powiedziała spokojnym, nadzwyczaj wesołym głosem. Nie musiała uruchamiać zaklęcia widzenia w ciemności. Wyćwiczenie sprawiło, że tylko gdy księżyc pojawiał się na niebie, widziała nawet lepiej, niż za dnia.
- Dessa... - wyszeptała cicho, wyciągając lekko przed siebie zwróconą do góry wewnętrzną stroną dłoń. Skupiła się, spowalniając bicie serca i uspokajając oddech, a tuż nad jej ręką pojawiła się mała czarna strzelająca iskrami kulka wielkości dziecięcej pięści. Zaczęła nią przerzucać z ręki do ręki i bawić się nią, jakby bawiła się zwykłą piłką. Wkładała w utrzymanie kuli stopniowo coraz więcej energii starając się ją nieznacznie powiększać.
- Nie ruszaj się, kocie. Nie chcę przypadkowo uszkodzić Twoich cennych części ciała... - rzekła. Cały czas stała w gotowości do uniknięcia ewentualnego ataku. Oczywiście, gdyby tylko mężczyzna skoczył na nią z żelastwem, miała zamiar wycelować w niego energetyczną kulę, posyłając za nią kolejne. Nie chciała stwarzać je dużymi i śmiertelnymi, lecz licznymi, mniejszymi, ale za to o wiele szybszymi.