Mężczyzna rzucił miecz pod nogi kobiety ( tym razem za żadne skarby nie chciał go instynktownie, siłą, a ni niczym takim podnieść...)
- Jak już mówiłem nie będę walczył, złożyłem wam tą durną przysięgę i to tyle, widzisz nie mam broni, spojrzał na blondwłosego pięknisia, rzucił krzywe spojrzenie i dodał jakby sam do siebie "pedał". A więc jak już mówiłem pójdę sobie, oszczędzę sobie na dziś krzywdzenie biednych niewiast, szkoda by było zabić coś tak ładnego. A teraz żegnam panowie, pani miło mi było cię poznać, ale idę w stronę gdzie razem zmierzaliśmy, to do zobaczenia.

@Everis
Siann spojrzał na ciebie smutnym wzrokiem.
-Nie musisz tak mówić, można było po prostu że nie mam u ciebie szans, bo jesteś inny.
-Nie on jest inny, tylko ty. -Powiedział Bjorn, po czym dodał -Pedale.

@Sophie
Widać było po Askelaadzie, że spodziewał się takiego biegu wydarzeń.
-Tja... -powiedział -No więc trzeba znaleźć taką opcję, żeby on został, i walczył, ale także, żebyś ty walczyła... Wiesz co, mam pomysł...

Askelaad machnął tylko ręką. Obaj łucznicy wypuścili strzały. Jedna wbiła się w stopę Sophie, a druga w kolano Everisa. Siann chyba chciał reagować na to, co wyprawia szef, ale gdy zobaczył jego wzrok natychmiast ucichł. Herszt popatrzył na was z uśmieszkiem, i powiedział:
-No więc, za pół minuty łucznicy wystrzelą następne strzały, chyba że jedno z was zginie z rąk drugiego, wtedy wygrany zrobi co chce. Tak czy inaczej, oboje do domów nie wrócicie. To jak, walczycie?

Everis z lekkim grymasem bólu na twarzy wyciągnął sobie strzałę z kolana. W szoku nie czuł nawet momentu, w którym przebiła mu ciało. Delikatnie ruszył prawą nogą do przodu, poczuł ukłucie. Potem lewą, znowu to samo tylko że z drugiej strony. Odwrócił się spojrzał na swoją niedoszłą ofiarę. Mężczyzna, powoli sięgną za pasek wyjmując mały sztylet, bez jakiegokolwiek cienia wysiłku cisną go celując w dziewczynę. Rzucał delikatnie, widać było że nie wkłada to w żadnej energii, w tym samym momencie pokuśtykał do miejsca gdzie leżał miecz, przykucną nad nim i wytarł rękawem zakrwawione kolano, nawet nie obserwował co robi teraz kobieta. Rozdarł kawałek płaszcza i przycisną nim krwawiącą ranę.
- Nie martw się nie boli - rzekł bez cienia uczucia - A jak ty się czujesz ? - powiedział obgryzając dolną wargę.
- Wiem że jesteś magiem - ciągną - nikt nie widzi tak dobrze w takich ciemnościach. W takim stanie nie mam z tobą szans, ale jak widać - rzucił spojrzenie na bandę obleśnych typów - nie mam wyboru walczyć. Podchodził do niej powoli patrząc otępiałym wzrokiem w jej oczy, miecz ciągną po ziemi, w takiej pozycji nie zdolny był do jakiejkolwiek obrony. Szedł, krok za krokiem, ustał przy kobiecie, przystawił jej usta do ucha i delikatnie wyszeptał
- Daj z siebie wszystko

Mężczyzna patrzył na nią spokojnie, dokładnie na jej zamknięte oczy. Na jego twarzy rysował się spokojny uśmiech, który zdobiony był plamką krwi naniesioną z kolana. Oglądał jej twarz, wydała mu się pełna lęku, może  wcale tak nie było, może to tylko jego głupia wyobraźnia wpajała mu mętne obrazy, a jednak nigdy nie widział, aby ktoś się bał. Jeśli ktoś kiedyś umarł z jego ręki, giną szybko a jego pośmiertna mimika była przepełniona bardziej złowieszczym uśmiechem, niż czymkolwiek innym. Poczuł przez skórę, lekkie ciepło, jakby coś przechodziło przez jego nerwy. Z każdą sekundą stawał się bardziej śpiący,  a resztki sił ustępowały zmęczeniu - Czy to normalne ? - Otrząsną się - dostrzegł skupienie na twarzy nieznajomej. - Czar ? - pomyślał próbując pokonać zmęczenie. Aha rozumiem - w jego głowie ciągle tliły się niespokojne myśli, teraz już nawet nie zwracał uwagi na rozbójników - to tylko działa przez kontakt fizyczny. Kiedy ręka czarodziejki musnęła jego dłoń ten chwycił końce jej palców, lekkim półkolem skierował je ku swojej piersi i mocno przycisną.
- No dalej - wyszeptał opuszczając zmęczone powieki.

Spojrzenia mężczyzn oderwały ją od myśli na temat nieznajomego. W głębi duszy cieszyła się, że w końcu może myśleć o czymś innym. Dziwiło ją to, że czuła taki dziwny ścisk w sercu, gdy to bez żadnego oporu pozwolił rozkruszyć swoją energię. Wiedziała, że to nie boli, ale uczucie, które wówczas ogarnia organizm, jest przerażające. Czuje się, jakby ktoś rozdzielał giętkim mieczem myśli od ciała, duszę od mięśni.
- Tak, jestem częścią bandy, do której nie można przymilać swoich części. - powiedziała twardo i rzucając zimny wzrok na bandytów. Odgarnęła włosy na plecy i westchnęła ciężko. Była zmęczona, miała ochotę napić się wina i położyć się spać.
- Askelaad'dzie, jeśli mogę się do ciebie tak zwracać... - spojrzała pytająco na herszta. - Cieszę się, że wszystko poszło tak łatwo, naprawdę. - uśmiechnęła się słabo. - Ale i tak jestem zmęczona. To coś, co mogłeś obserwować, pochłania więcej energii niż rzucanie zaklęć na prawo i lewo. Byłabym wdzięczna, jeśli poczęstowałbyś mnie czymś skromnym do jedzenia oraz łykiem jakiegoś trunku. I, oczywiście, umilił dzisiejszy wieczór, opowiadając o tym, jak powinnam się zachowywać. Nie chcę wszak urazić was swoim zachowaniem... - uśmiechnęła się po raz kolejny. Miała pewne obawy, czy nie posłuży jako osobista dziwka herszta. Owszem, nie wykluczała możliwości małego romansu, lecz nie miała zamiaru być traktowana jak tania ladacznica. Ani nawet droga ladacznica. - Usiądziemy? - zapytała, wskazując ruchem głowy na ognisko.

Udzieliła jej się wesoła i rozluźniona atmosfera towarzystwa. Uśmiechnęła się przyjaźnie do herszta i sięgnęła po wino. Wzięła spory łyk, trzymała chwilę trunek w ustach, po czym przełknęła, bez najmniejszego grymasu na twarzy. Musiała przyznać, że poczuła się... bezpiecznie? Tak, to dobre słowo. Już dawno się tak nie czuła.
- Jeśli pozwolisz, ja też nie wyjawię swojego prawdziwego imienia. I tak zdecydowana większość zna mnie jako Lunę. - wyszczerzyła białe zęby w uśmiechu. A tak do zasad wracając... - odwróciła głowę w stronę pozostałych mężczyzn. - ... to... - mówiąc ten wyraz wskazała ręką na swoje ciało. - ... jest moje. Nikt nie ma prawa tego dotykać... bez mojego pozwolenia. - puściła oczko do jednego z bandytów. Wróciła wzrokiem na twarz herszta.
- I nie nazywaj mnie czarownicą, proszę - powiedziała, udając oburzenie.

Sophie, bez najmniejszego zastanowienia, zabrała pozostałe mięso z rąk herszta. Ugryzła kawałek i zaczęła powoli przeżuwać, wpatrując się w ognisko. Długo zastanawiała się nad odpowiedzią, nie chciała powiedzieć czegoś niepotrzebnego. W końcu, po kilkunastu dłużących się niemiłosiernie sekundach, przełknęła mięso i spojrzała w oczy mężczyźnie.
- Sama nie jestem święta. - rzekła, uśmiechając się. - Niedługo i ja pewnie będę widniała na tablicy poszukiwanych. Nie miałam więc nic do stracenia, a w samotności trudno działać z większym rozmachem, sam zapewne rozumiesz. A hierarchię dla mnie ustawia on... - pokazała palcem na księżyc, patrzący na nią z ciemnego nieba - ... nie ludzie. Ludzie nie mają żadnego prawa rządzić tym, czego nie stworzył. - przerwała, by wziąć mały łyk wina. - Zresztą nie wydaje mi się, że jesteście mniej warci od bogaczy, wręcz przeciwnie. Nie świadczą o nas klejnoty lecz to, w jaki sposób potrafimy je nosić. I nie mówię tutaj tylko o złocie. Chociaż przyznam, że robią wrażenie. - dodała śmiało patrząc na pierścień herszta. - Zwykła błyskotka, bo śmię wątpić... - spojrzała pytająco w oczy mężczyzny.

Nęciło ją i korciło, by zapytać dokładniej o sygnet i dokładniej wyjaśnić tajemnicze słowa mężczyzny. Naprawdę musiała powstrzymywać się jak rzadko, co nie pozwalało jej się uspokoić. Wiedziała jednak, że są to zapewne bardzo osobiste tematy dla herszta, więc stwierdziła, że jak będzie chciał, to jej powie. A jak nie, to kiedyś zrobi tak, by jej powiedział. Ale jeszcze nie teraz. W dodatku to dziwne zachowanie Sianna...
- Co? Ach, tak... - pytanie Askelaada wyrwało ją z zamyślenia. - Nie wiem, naprawdę nie wiem... - westchnęła cicho. Mężczyzna mógł zauważyć zmianę w jej czarnych oczach, już nie były beztrosko wesołe... - Na początku naprawdę tak myślałam, już nawet układałam inkantację wezwania... Ale jego zachowanie nie daje mi spokoju. - uniosła wzrok na oczy herszta. - Nie wymagam od ciebie, byś zrozumiał, co mnie dręczy. Lecz widziałam wiele umierających ludzi, nie jeden ginął z moim skromnym udziałem, jednak żaden nie przyjął porażki w ten sposób. Byłam pewna, że będzie próbował się bronić, nawet bezcelowo, a on tak po prostu oddał się w moje ręce, z ufnością. Ta ufność mnie przeraziła. Miałam także wrażenie, że mimo jego cichej rozpaczy, zrobił to z ulgą... Naprawdę, nie wiem, co o tym myśleć. Wy także zapewne nie dacie mi wielkiego wyboru?