- Gdybyśmy wiedzieli, już dawno by siedział za kratkami, nie sądzisz? - wycedził widocznie zdenerwowany strażnik. Albo nie miał dobrego humoru, albo był po prostu opryskliwy, ale sądząc po jego wrednej gębie, raczej to drugie.
- Nie wiem, czy się na coś przydasz, ale z Twoją inteligencją to raczej szybko polegniesz. A ja zmaiaru twojego oprawcy szukać nie mam... - splunął pod nogi, zniecierpliwiony.

Uliczką przechadzała się postać w lśniącym, śnieżnobiałym płaszczu. Bez wątpienia wyróżniał się on z mroku nocy i był doskonale widoczny. Postać miała też na głowie kaptur, co dodawało jej tajemniczości.
-Gdzie ja do cholery jestem? - zabrzmiał męski głos. -No tak... Zgubiłem się pewnie. - dodał półszeptem. Cóż... Sarion doskonale orientował się w lesie, gdzie drogę do domu mógł znaleźć wprawdzie z każdego miejsca. Co innego w mieście, gdzie rzadko kiedy zapuszczał się w takie okolice i nic nie wyglądało tak samo, jak w lesie. Nigdy nie przechodził tędy, bo właściwie po co? Jest wiele dróg, by dojść z jednego punktu do drugiego, toteż Sarion zwykle wybierał inne rozwiązanie, niż chodzenie tędy. Trudno było też wypatrzeć w nocy jakieś charakterystyczne punkty, by móc ustalić kierunek marszu. Było ciemno, zimno i deszczowo. Mężczyzna przystanął na chwilę i rozejrzał się, mrużąc oczy, by dojrzeć jakąś postać w tych ciemnościach. Normalni ludzie już pewnie w taką porę i pogodę siedzieliby w ciepłych domach i popijali gorącą herbatę, grzejąc się, przy kominku. Ale kto powiedział, że żyją tu ludzie normalni?

Wzdrygnął się lekko, gdy poczuł na ramieniu cudzą dłoń. Odruchowo szybkim wymachem ręki w tył strzepnął dłoń, a po chwili odwrócił się. Na jego ustach pojawił się jednak arogancki uśmieszek, a Sarion skrzyżował ręce na klatce piersiowej.
-No no. - powiedział drwiącym tonem. -Widzę, że Lilianna okazała się łaskawa, wobec Ciebie. A może po prostu nawiedzają mnie złe duchy. - zaklaskał w dłonie. -Jestem pod wrażeniem. Widzę, że puściła Cię wolno, mimo tego, co na nią nagadałeś. Okazujesz się być albo zbyt głupi, albo zbyt pewny siebie. Z resztą... Jakoś mało mnie to obchodzi. Nie zmienia to faktu, że jestem Twoim... jakby to powiedzieć...? Dłużnikiem? No nie wiem. To chyba nieodpowiednie słowo. Ty po prostu podstawiłeś się za mnie, przez swą lekkomyślność. A to już inna sprawa, niż pomoc. Nie mniej jednak dziękuję. - rzucił niedbale.

-Niekoniecznie - sięgnął do mieszka, a następnie wyciągnął z niej jedną monetę. -Moich monet tyle, ile było przed spotkaniem z tą wariatką. Odmówiłem jej, gdy zamierzała kochać się, ze mną. Nie mniej jednak zaintrygowała mnie jej olbrzymia moc. Wszystko robiła, jakby nie stanowiło to dla niej żadnego problemu. - rozejrzał się, a po chwili dodał. -Zostałbym tutaj. Lubię deszcz. Jest tylko jeden, mały problem, który mnie nęka. Gdzie my do jasnej cholery jesteśmy?! - powiedział z ironią. -Poza tym... Skąd wiedziałeś, gdzie mnie szukać? - zadał pytanie.

-Ale... - podniósł palec do góry, starając się przerwać mu i coś powiedzieć. Gdy mężczyzna zniknął, Sarion zażenowany opuścił palec. -Powiedz chociaż gdzie jesteśmy... - rzucił na odchodne nieznajomemu. Następnie podszedł do muru i oparł się o niego, nadal mając skrzyżowane na klatce piersiowej ręce. Rozglądał się znudzony, szukając jakiejś żywej duszy.
-Czy on powiedział... że błagałem o litość? - spytał samego siebie. -A to pajac! Ja mu pokażę! Kolejny szlachetny rycerzyk nam się znalazł! Niedoczekanie! - krzyczał na całą ulicę.

Po raz kolejny wzdrygnął się. Odruchowo zasłonił twarz ręką. Nie czuł już się tak pewny siebie, jak gdy nie było nikogo. Chociaż z drugiej strony przynajmniej znalazł tutaj żywą duszę. Starał się zachować spokój, ale gdy zobaczył z kim rozmawia, niezbyt mu to wyszło.
-Ja... Emm... Tego... No... - nie mógł wydobyć z siebie ani jednego konkretnego słowa. Był strasznie zaskoczony ujrzeniem TAKIEJ postaci przed sobą. Wreszcie pozbierał myśli i słowa. -Po prostu pewien jegomość uważa się za nie wiadomo co. Tępy buc. Nie rozumiem po co tutaj za mną łaził. Żeby zaprosić mnie do karczmy? Głupiec. - mówił niby do siebie, niby do rozmówcy, chociaż wyglądało bardziej na to pierwsze. Wreszcie widząc, że do niczego nie dąży, przewrócił tylko oczami.
-Czy wokół mnie muszą zjawiać się wyłącznie same dziwadła? - szepnął do siebie tak, by nie usłyszał tego ork.

Szedłem obok faceta poznanego w karczmie. Na oko ma z 20 lat... Ale na oko - pomyślałem podczas spaceru po brudnawej uliczce. Skrzywiłem się nieco, gdy usłyszałem, że chce mnie uczyć tego co już umiem. Westchnąłem.
- Chodziło mi o jakieś umiejętności, które nie można zaliczyć do walki mieczem lub do parowania ową bronią. - powiedziałem z nieco kwaśną miną. Człowiek mi się jeszcze nie przedstawił.
- No nie wiem... Skradać się umiesz? Targować, tropić, posługiwać się magią? I jakie jest twoje imię? - spojrzałem na twarz rozmówcy. Wtedy dopiero zauważyłem niewielką zmianę na jego twarzy.
- Coś nie tak?