Sarion:

-Wiesz co chłopcze? Dukasz i pleciesz takie dziwactwa tak jak byś ujrzał ducha albo samego Telluryta. Pierwszy raz orka widzisz, czy co? - rozmówca, nadal lustrował cię wzrokiem, tak jak by coś chciał od ciebie lub będzie chciał coś.
- Wybacz chłopcze że pytam, ale ciekawość mnie kusi. Umiesz tymi szabelkami się posługiwać? - uśmiechną się, do ciebie i wskazał palcem na twoje miecze.

Ork, spoglądał się na ciebie. Pokaz który wykonałeś sprawił że nieznajomy zapatrywał się na ciebie coraz bardziej zaciekawiony, widać było że mu zaimponowałeś. Pomyślał przez chwilę, zastanowił się i po dłuższej chwili odparł.
- A spytałem cię oto chłopcze, bo myślę że byś się do tego nadawał, oj tak nadawał byś się. - spojrzał się na ciebie jeszcze bardziej dokładnie niż przedtem. - Powiedz mi młodzieńcze, słyszałeś może kiedyś o Tarczownikach?

- Ryby? Owady? - ork roześmiał się, jednak to nie był śmiech pogardliwy lub pokazujący że on jest mądry a ty głupi, po prostu był to najzwyklejszy szczery śmiech. - O Emeruno, chłopcze kawał z ciebie pociechy. Już dawno się tak nie uśmiałem. Gilaran, od razu by cie polubił. - po chwili ork wyją z torby jakiś zawinięty w rulonik pergamin, wyciągną dłoń by ci go dać. - Proszę, przyjdź jutro do Dzielnicy Urzędniczej, i odnajdź oberżę pod Rozbrykanym Balorgiem, obok niej będzie znajdowała się trzy piętrowa kamienica. Na straży drzwi głównych będzie stał rudobrody krasnolud. Pokaż mu ten pergamin, przez co wpuści cię do środka, a tam już wszystkiego się dowiesz.
Po chwili, ork oddalił się ciemnościach. Pozostawiając cię w spokoju.

Przeciągnąłem się i potarłem dłonie.
- Najpierw pokażę ci przykłady prostszych uników. Później powtórzysz i przejdziemy do czegoś bardziej zaawansowanego. Musisz po nauce wyuczyć w sobie pewnego rodzaju intuicję. Bez niej za wiele nie zdziałasz. Jeśli już coś w ten deseń posiadasz, to bardzo dobrze. A rozwija się ją przez coś w rodzaju medytacji... - zawahałem się. Nie byłem do końca pewien czy nazwa odzwierciedla ową czynność. Zastanowiłem się chwilę, po czym zacząłem mówić i żywo gestykulować.
- Pokażę ci później. No więc mała doza teorii na rozpoczęcie. Ciągła czujność jest wskazana. Również stosowna postawa, o taka. - stanąłem na ugiętych kolanach w lekkim rozkroku z rękami nie stykającymi się z ciałem.
- Przy ciosie od góry wystarczy zgiąć całkiem jedną nogę przy jednoczesnym przełożeniu ciężaru ciała na nią i wyprostowaniu drugiej nogi. Coś takiego. - stwierdziłem i zademonstrowałem zwinne i szybkie uchylenie i zejście z drogi wyimaginowanego miecza.
- No to teraz twoja kolej. Zrób to w dwie strony i pokażę ci odskok w tył.

Ostatnio edytowany przez Algirion (05-02-11 11:12:49)

Podczas pierwszej próby stałem z boku uważnie obserwując Dartona, lecz kiedy ten upadł, szybko podbiegłem do niego. Gdy zobaczyłem, że nic wielkiego się nie stało, odetchnąłem z ulgą. Jeszcze tego mi brakowało, by ludzie zabijali się podczas próby nauczenia ich uników... Cofnąłem się kilka kroków i powiedziałem:
- Spokojnie, spokojnie. Ja mam dosyć dużo czasu, więc powtarzaj sobie jeszcze chwilkę, by nabrać wprawy, choć oczywiście najlepszym sprawdzianem będzie walka, ale na to przyjdzie czas później. Nie martw się. Ja się uczyłem odskoków, piruetów, uników, koziołków przez całe życie i dalej się uczę. - pocieszyłem najemnika.

Przez cały czas obserwowałem chłopaka. Ma niezły potencjał, a i niezłym bardem by mógł być, gdyby się tylko otworzył na innych i nauczył na czymś grać... - przemknęła mi dziwna myśl, która szybko wyleciała mi z głowy. Klepnąłem go w ramię, po czym stwierdziłem:
- Nie jest tak źle, jak sądzisz. Ale skoro proponujesz, byśmy przeszli do kolejnego punktu, to kontynuujmy. Odskakiwanie do tyłu polega w większości na prawidłowej pozycji, która ma działać niczym sprężyna. Odskok ów stosuje się głównie przeciwko wojownikowi uzbrojonemu w broń jednoręczną, miecz półtoraręczny też niestety może cie dosięgnąć. Przeciwko dłuższym niż zwykły miecz broniom, czyli około jednego metra, należy stosować kozła do tyłu. Oczywiście przez ramię, a nie przez głowę. W razie trudności można szybko się położyć i uderzyć wroga w nogi. Zajmijmy się jednak odskokiem. Najlepiej jest zrobić odskok i sinistrę lub polecam błyskawiczny odskok, piruet i przywalić bastllera. Czymś takim mistrzowie walczą ze smokiem podobno, ponieważ cios jest bardzo silny i szybki, jednakże niemożliwy do kontrolowania. Ale wracając do spraw bieżących. Przybieramy pierwszą postawę. - ugiąłem nieco kolana i zwiększyłem odstęp między stopami. - Napinamy wszystkie mięśnie i czekamy na odpowiedni moment. Należy uważnie obserwować wroga. Jesteś wojownikiem, więc dostrzeżesz do bez trudu. Widzisz, że przymierza się do sinistry, dextera bądź cięcia, odskakuj i zbijaj. - odskoczyłem szybko do tyłu na odległość półtora metra. - Po prostu napręż mięśnie i odepchnij się mocno nogami do tyłu. Przy lądowaniu możesz uklęknąć, ale przy tym lepiej mieć ciągłą gardę. - powiedziałem robiąc miejsce Dartonowi.

Kiedy Darton odskoczył wyprowadzając kontrę, aż mruknąłem z podziwu. Stanąłem przed małym dysonansem poznawczym. Powiedzieć mu, że idealnie, czy nie? - lekko złośliwa myśl przebiegła mi przez głowę, lecz natychmiast stwierdziłem:
- Doskonale ci to wyszło. Wyglądało to tak, jakby miecz był twoją trzecią ręką. Naprawdę świetnie. - uśmiechnąłem się. Już dawno nikogo tak nie chwaliłem.
- Odpocznij sobie chwilkę, ale przy okazji słuchaj i obserwuj. Jeśli będziesz dostatecznie pewny swej umiejętności schodzenia z drogi materialnemu niebezpieczeństwu, możesz spróbować łączyć piruet z unikiem. Wtedy ów unik będzie całkiem inaczej wyglądał, a i o wiele więcej trzeba w niego włożyć zręczności. Zazwyczaj na pojedynkach mistrzowie broni wykorzystują ów manewr na zmęczonych przeciwnikach. Wpierw wyprowadzają ciągłe i szybkie cięcia w celu dezorientacji przeciwnika. Do takiego zagrania potrzebne jest wychwycenie idealnego momentu, ale na tym ogólnie skupia się sztuka unikania ciosów. - zastanowiłem się chwilę.
- Kozły wytłumaczyłem, uniki na boki także, odskakiwanie również. Piruet mogę ci pokazać, więc obserwuj uważnie. - powiedziałem, po czym odrobinę się cofnąłem. Znów wyobraziłem sobie byczego wroga przed sobą i płynnie przeszedłem z uniku w prawo do błyskawicznego piruetu. Wraziwszy w kark zmyślonego osiłka lewą pięść, zatrzymałem się na pięcie i ruszyłem ku tymczasowemu uczniowi.
- Mimo, że piruet odsłania cie przez chwilę, to wcześniejszy nieprzerwany atak zapewnia pewnego rodzaju ochronę. Zwinny szermierz może się połapać w tym, co zamierzasz robić, więc ostrożnie planuj swoje ruchy.