Twarz dziewczynki przybrała groźny wyraz i wcale nie było to już tak śmieszne, jak wcześniej. Przeszyła cię fala strachu.
- Był warunek - rzekła ostro. - Wciągnę cię, jak odpowiesz na moje pytanie. A ja nie rozumiem twojej odpo...
Nagle urwała, uświadamiając sobie, że warunek tak naprawdę został spełniony. Nie było przecież nic o tym, czy dziewczynka twoją odpowiedź zrozumie, czy nie.
- Ale... Ale... - wybąkała. - Ale ja nie rozumiem!
Stała się taka bezradna, niewinna, smutna, że przez chwilę zastanawiałaś się, czy jej nie przeprosić.
Nie widzisz jej miny? Znów przybrała twarz niewinnego dziecka. Zdaje sobie sprawę, że w rzeczywistości ty masz rację, gdyż spełniłaś warunek, ale ponieważ nie zrozumiała twojej odpowiedzi, na pewno zagra niesprawiedliwie, zrzucając cię, gdy będziesz chciała się podciągnąć, korzystając z jej nieuwagi. Szybko, złap ją za nogę, póki jest w lekkim oszołomieniu.
Głos zdawał się mieć rację... Dziewczynka z pewnością będzie chciała cię wykiwać. W takim wypadku ani sama cię nie wciągnie, ani nie pozwoli ci się wciągnąć samodzielnie. Zrzucenie ją w otchłań wydawało się być jedynym sensownym wyjściem.

Ostatnio edytowany przez Darton (01-05-11 16:35:09)

Podobnie ty nie możesz uciec ze swojego świata, a i w uciecze nie ma sensu, rzekł Głos, czytając w twoich myślach. Możesz jedynie zginąć, by się stamtąd wyrwać, podobnie jak istoty stąd. Czy w takim razie chcesz swojej śmierci? Zapewne nie.
Chwila przerwy, kiedy czułaś, że już dłużej nie wytrzymasz, a dziewczynka, skruszona, zakłopotana i bliska płaczu, stała na krawędzi urwiska, wyglądając jak robot, któremu przepaliły się obwody, gdyż wykonał obliczenia bardziej skomplikowane od tych, do których go stworzono.
Jesteś bardzo naiwna. Ale niechaj tak będzie, to twój wybór. Zakręt był zbyt ostry...
A wtedy dziewczynka poruszyła się, pochyliła nad tobą i, z miną ściskającą serce, wyciągnęła do ciebie rączkę. Była malutka i dużo słabsza od ciebie, jednak wiedziałaś, że i tak bez trudu zdołasz się podciągnąć.
- No dobrze... - powiedziała cicho dziewczynka. - Przepraszam. Proszę się mnie złapać. Będę już grzeczna, obiecuję!

Gdy złapałaś rękę dziewczynki, poczułaś, jakbyś trzymała przedramię silnego, dorosłego mężczyzny. Jej siła zaskoczyła cię, a ona, wykrzywiając twarz w szyderczym uśmiechu, cisnęła tobą w dół...
Nie wiedziała jednak, że trzymasz się skały. Niestety, twoja drugą ręka puściła. Przerażona, zobaczyłaś oddalającą się dziewczynkę, gdzieś w górze...
Minęły jednak ledwie trzy sekundy, gdy złapałaś krawędź odstającej od ściany skalnej płyty. Po chwili stwierdziłaś, iż stoi na niej ta sama dziewczynka, która aktualnie powinna przebywać parędziesiąt metrów wyżej.
Na twarzy dziecka odbijał się gniew, była wściekła, że znalazłaś punkt zaczepienia... Wściekła? Nie! Przerażenie i smutek malowało się na jej twarzyczce, była niewinna i malutka. Czemu więc zdawało ci się, że targa nią gniew?
- Ja... Ja... B-Bardzo przepraszam... Twoja ręka... Była za silna, nie wytrzymałam... Ja...
To niebywałe, odezwał się Głos. Niebywałe, że znalazłaś ratunek. Masz ostatnią szansę. Myślę, że nie powinnaś mieć wątpliwości co do tego, co należy zrobić. Przecież widziałaś wściekłość na jej twarzy, gdy spostrzegła, że wciąż nie zniknęłaś w ciemnościach, gdzieś na dole.

Dziewczynka runęła w przepaść, wrzeszcząc przeraźliwie, jednak tym razem jej wrzask dawał ci upojenie, cieszył twe uszy, czułaś ulgę, że wreszcie się jej pozbyłaś. Podciągnęłaś się i stanęłaś na półce, patrząc jeszcze w dół. Lecz w czarnej otchłani już nie było jej widać.
                                                                       
***

W końcu, mądry wybór z twojej strony, oznajmił Głos. Aż podskoczyłaś ze zdumienia, gdy go usłyszałaś, gdyż byłaś pewna, że był tą samą istotą, co dziewczynka. A jednak, chciał mi pomóc. Jestem na szczycie.
I nagle ze zdziwieniem odkryłaś, że stoisz na dróżce, dokładnie tam, gdzie dziewczynka cisnęła tobą w stronę przepaści, a ty złapałaś się w ostatniej chwili krawędzi. Wszystko nagle nabrało barw, czułaś się przeszczęśliwa. A gdzieś na szczycie czekał na ciebie Cel...

Kroczyłaś ścieżką przez niecałą minutę, aż w końcu znalazłaś się na szczycie. Widok stąd był niesamowity. Oczarował cię jak żaden inny, zaparł dech w piersiach. Jednak jeszcze bardziej interesujące było to, co stało trzy metry przed tobą.
Był to ni mężczyzna, ni kobieta, ni dziecko, ni starzec. Każdy widział w nim, co chciał. Panny mogły ujrzeć pięknego młodzieńca, kawalerzy - krasne niewiasty. Zagubione dziecko - opiekuńczą matkę, rodzice, którzy nie mogli mieć dzieci - upragnione potomstwo.
- Witaj - przemówiło w końcu, głosem tym samym, który słyszałaś w głowie. Jego głos również był dla każdego inny. - Dotarłaś na szczyt. - Oznajmiło pokrótce, po dłuższej przerwie.

Istota, w postaci młodzieńca, postąpiła krok do przodu, uśmiechając się.
- Jesteś zmęczona - przytaknął. - Pokonałaś trudną drogę, ale dzięki temu nauczyłaś się pewnych rzeczy.
Zrobił przerwę. Już miałaś krzyknąć "Ale co to niby była za lekcja?!", kiedy przypomniałaś sobie, że jesteś potwornie zmęczona i nie masz siły. Milczałaś więc, by mówił dalej. A on jakby czytał w twoich myślach.
- Cóż, na pewno nauczyłaś się tego, że trzeba słuchać głosu z głowy, jak już raczę przemówić. A także ostrożności. Choć tego było doprawdy trudno cię nauczyć. Byłaś naiwna, ufając dziewczynce, która wielokrotnie pokazała ci swe prawdziwe oblicze. Zatrzymywało cię to, że miałaś wyrzuty sumienia, robiąc krzywdę dziecku. Ale to nie było dziecko. To była istota powołana tylko po to, byś, pokonując ją, nauczyła się nowych rzeczy. Znając twoją słabość - to, że nie tykałaś dzieci - istota przybrała formę właśnie dziecka. Po to, by oduczyć cię naiwności. No i zyskałaś nieco cierpliwości. Odpowiadałaś na jej pytania, mimo, iż cały czas próbowałaś to przerwać. A ponieważ nie rzuciłaś się na nią z pazurami i opanowałaś swe emocje, można powiedzieć, że zdałaś.
Poczułaś się teraz silna, napełniona energią, choć nadal obolała po trudach podróży. Wstałaś i spojrzałaś na młodzieńca. Owszem, był przystojny, lecz nie działał na ciebie tak, że traciłaś zmysły. Pozostawałaś przytomna, by móc zadawać sensowne pytania.

- Idź se sama - rzucił niedbałym tonem młodzieniec, po czym machnął lekceważąca ręką. - Ja swoje zrobiłem. Tak, tak, proszę. Wreszcie trochę kultury.
Następnie uśmiechnął się krzywo i usiadł na trawie.
- Ta rola gratulującej-uprzejmej-istoty mnie dobija...
Zachichotałaś, po czym siłą woli wycofałaś się ze świata medytacji. Otworzyłaś oczy, a powieki wydały ci się bardzo ciężkie. Jednocześnie poczułaś przypływ wiedzy i umiejętności. Osiągnęłaś cel.

Koniec Dartona-EmGie.

Ostatnio edytowany przez Darton (01-05-11 22:02:53)