Gdy bestia chwyciła mnie za nogę aż westchnąłem. Z niemałą obawą odnotowałem, że jestem teraz niczym taka szmaciana lalka w rękach pastwiącego się dziecka. Przemknął mi przez głowę obraz mojego końca. Płomień w mym sercu przygasł na chwilę, wraz z ulatniającą się nadzieją na przetrwanie.
Potem podmuch powietrza zamortyzował mój upadek. Nie musiałem widzieć, by wiedzieć, że to mój towarzysz (Breit, czy Breil w końcu? o,o" ) uratował mi skórę. Tuż potem zobaczyłem jak Breit/Breil ciska fiolką ognistej czerwonej cieczy i odciąga trolla.
Jeśli bestia rzuci się za blisko mojego towarzysza interweniuję i starając się skumulować w dłoniach jak najwięcej energii magicznej ciskam w nią kulą ognia. Jeśli zaś troll pobiegnie w zupełnie innym kierunku, w ślad za przyjacielem chowam się za skałami, tudzież przekradam się bliżej niego.

Ostatnio edytowany przez Sid Grennevell (06-09-11 11:52:30)

Zbliżając się do pleców trolla przechodzą mi przez głowę myśli:
"Co ja właściwie takiego robię?! Samobójca, samobójca...!!!"
Wiedziałem, że Breil jest zdany teraz na mnie i że od mojego działania zależy co będzie dalej. Szybko spróbowałem uspokoić myśli i skupić się na tym co miałem zamiar teraz zrobić.
Dosyć spontanicznie spróbowałem zebrać energię płomieni w sobie i wyrzucić ją z siebie w potwora uderzając oburącz dłońmi w masywne plecy. Czułem w głębi przez moment dziwny spokój, harmonię z wewnętrznym ogniem.
"Z całych sił Sid - z siłą ognia!" przeszło mi jeszcze tylko przez głowę, gdy moje ręce opadały ku olbrzymiemu cielsku bestii.

"Co się dzieje?!" pomyślałem z przerażeniem, nie mogąc zapanować nad energią magiczną.
Zmęczenie narastało, a ja byłem zbyt otumaniony by cokolwiek zrobić. Ale nie mogłem przecież liczyć na pomoc od osoby z zewnątrz. Byłem zdany wyłącznie na siebie, w końcu to moja energia magiczna wydobywała się ze mnie.
Odruchowo gdy nie mogłem zapanować nad energią magiczną wpadłem w panikę, pogarszając tylko sytuację i pozwalając by więcej energii umknęło. Muszę się uspokoić, odetchnąć i zwalczyć w sobie lęk, oraz obawy mimo narastającego zmęczenia. Musiałem zapanować nad swoją mocą. Musiałem...
"Ujarzmić ogień?"
Skupiam resztki swoich sił, zarówno fizycznych, psychicznych, jak i magicznych, żeby opanować przepływ energii magicznej. Wyobrażałem sobie przy tym nie wiedzieć czemu gaszenie świecy.

Ostatnio edytowany przez Sid Grennevell (11-10-11 07:03:21)

Po długiej chwili nieruchomego leżenia, oraz wdychania ciężkimi zmęczonymi haustami zatrutego smrodem powietrza, podniosłem się i wstałem. Zaśmiałem się bardzo szaleńczo i rozmasowałem obolałe kończyny.
Sytuacja mnie przerosła, a jakoś trzeba było rozładować stres i wewnętrzne napięcie, lepiej śmiechem niż kolejnym wybuchem niekontrolowanej energii magicznej, która mogła tym razem mnie pożreć.
Po krótkiej chwili jakbym przypomniał sobie o tym, że nie jestem tu sam:
- Breil? Żyjesz?
Znalazłem się obok kompana, przyglądając się uważnie jego ręce, która została uprzednio uszkodzona przez trolla. Nie byłem doświadczony w opatrywaniu ran, ale musiałem mu jakoś pomóc. Nastawić to? Nie, na pewno trzeba jakoś usztywnić! Wpierw zobaczmy czy w ogóle oddycha i kontaktuje, to podstawa.