Już miała wykonać kolejne cięcie, gdy dłoń jej zadrżała, a nóż wypadł z dłoni. Histeryczny płacz przerodził się w ciche szlochanie. Sophie wstała powoli, podeszła do jednej z szuflad i wyciągnęła małą buteleczkę. Odkorkowała ją zębami i wylewała powoli zawartość na  rany, nie zważając na to, że plami podłogę. Zacisnęła oczy, a na jej twarzy przebiegł grymas bólu.
   Gdy wylała z buteleczki połowę zawartości, milcząc cały czas, wyszła do salonu i podniosła z podłogi rzuconą wcześniej koszulę. Założyła ją, zostawiając gorset i spódnicę dalej rzuconą. Skierowała się do pokoju.
   Położyła się na łóżku i podkuliła nogi. Wyglądała jak zranione dziecko, a łzy w jej oczach potęgowały ten efekt.
- Przepraszam. - powiedziała głośno, łamiącym się głosem. I westchnęła lekko...

Sophie zasnęła niemalże natychmiast i głęboko. Trwało to jednak krótko, około pół godziny. Wstała i poczuła ból na przedramieniu. Syknęła cicho i zbeształa samą siebie w głowie za kretyństwo i szaleństwo. Jak mogła zrobić sobie takie coś? Przecież to podchodziło pod chorobę psychiczną! Z tego co pamiętała, polała je wywarem z ziół. Nie powinno być blizn. Zapewne będzie jeszcze to smarować odpowiednią maścią, będzie musiała tylko ją zrobić.
   Wstała z łóżka, w salonie ubrała się do końca i poprawiła włosy. Używając wody z wiadra chlusnęła sobie nią w twarz dla orzeźwienia umysłu i ciała. Wyszła z domu i, niesiona odgłosem walki, odnalazła wzrokiem mężczyznę. Krokiem zbitego psa podeszła do niego i bez słowa przytuliła się do niego mocno, wtulając twarz w jego tors. Po jej twarzy ponownie pociekły łzy, tym razem jednak spokojne i niosące ulgę. Wtuliła się jeszcze mocniej, drżąc lekko i przygryzając wargi. Nie odzywała się.

- Nie, nie chcę spać, spałam już. - powiedziała cicho. Wiedziała, czego teraz najbardziej potrzebowała, ale będzie jej to dane, patrząc na słońce, za co najmniej dwie godziny. Wtedy jak cień wymknie się do swojego królestwa i tam zregeneruje siły. Tak, potrzebowała widoku księżyca, chłodu nocy, blasku gwiazd i mroku. to dawało jej energię do życia.
- Naucz mnie walczyć. - zażądała po chwili głosem nie znoszącym sprzeciwu, pewnym siebie. Stała wyprostowana i dumna. Patrzyła na zmianę w oczy mężczyźnie a na ostrze miecza.
- Proszę... - dodała już łagodniej, jednak nie mniej stanowczo.

Zastanowiła się chwilę. Wymiana była uczciwa: coś za coś. Nie widziała w tym żadnego haka. Dlatego właśnie nie lubiła prostych zasad - nie można było bowiem przechytrzyć przeciwnika inteligencją. Uniosła wzrok od ostrza do oczy mężczyzny.
- Nie można nauczyć kogoś magii. Mogę wpoić Ci jej teorię, ale czy będziesz mógł jej używać w praktyce, zależeć będzie od Ciebie. Są nikłe szanse, że wejdziesz na wyższy niż trzeci poziom, gdyż magię powinno zacząć przyswajać już w dzieciństwie. W dodatku Twoje ciało przystosowane jest do wysiłku fizycznego, a nie do psychicznego. Owszem, siłą ciała się przyda, a nawet w tym możemy znaleźć jakiś plus... - widać było wyraźnie, że myślenie o magii sprawia jej przyjemność i działa na nią dobrze. Łzy w jej oczach już zniknęły, a ona sama miała spokojną minę.
- Jeśli zgadzasz się na taką pomoc, to przyjmuję ofertę. Ostrzegam jednak, że nie będziemy mogli zacząć wcześniej niż jutro rano. Dzisiaj w nocy pomedytuję, jutro zacznę Ci wykładać teorię, a wieczorem spróbujemy nieco praktyki. Będziesz musiał jednak obiecać, że będziesz słuchał się moich zaleceń i przyjmował zadania. Od tego będą zależeć postępy. Stoi? - podeszła do mężczyzny i wyciągnęła doń dłoń na znak potwierdzenia.

- Czym Ci ten Mag zawinił? - zapytała po chwili milczenia. Widziała, że ciosy zrobiły się ostrzejsze. A jedynym wyjaśnieniem tego, że wojownik chce nauczyć się magii jest to, że tej magii potrzebuje do konfrontacji z innym magiem. - I mógłbyś przestać się mścić na tym drzewu? Raczyłabym Ci oszczędzać siły. Jutro nie będziesz mógł nic zjeść. A dzisiaj przed snem wypijesz tylko napar ziołowy. Nie chcemy przecież, żebyś opadł przedwcześnie z sił, prawda? A teraz opowiadaj o tym Magu. Nawet jeśli to bolesne, nie możesz tego w sobie dusić. Będzie to zakłócać przepływ energii. Po za tym jestem Ci coś winna... - powiedziała spokojnym i przyjaznym głosem, podchodząc do mężczyzny i chwytając go obiema rękoma za dłoń.

- Mamy ze sobą więcej wspólnego, niż myślisz... - powiedziała po długich minutach milczenia, wpatrując się w niebo. Opowieść Dartona może nią nie wstrząsnęła, wszakże wiele istot miało przerażające wspomnienia, ale na pewno pozwoliła jej nieco zrozumieć mężczyznę. Wiedziała, że magia w większości wygrywa z mieczem, jednak zawsze gardziła magami, którzy wykorzystywali przewagę do zabijania. Zapewne mag ten uprawiał czarną magię lub magię ognia, gdyż reszta z jej dziedzin opierała się na równowadze i spokoju. Co prawda, magia srebrna ma nieco wspólnego z magią czarną, ale to zupełnie inna bajka.
   Sophie zawsze było ciężko okazywać współczucie, dlatego też uchodziła za osobę zimną i niemiłosierną. Teraz także tylko westchnęła ciężko i pokręciła głową.
- Pomogę Ci, a przynajmniej się postaram. I naprawdę dobrze radzę, nie obciążaj mięśni. Trudno będzie Ci w nocy zasnąć, a musisz być trzeźwy na umyśle. Teraz wybacz, ale muszę Cię opuścić. Powinnam być przed zachodem słońca. A Ty odpocznij i powspominaj, najlepiej z płaczem. To się przyda. Zostawię Cię samego, lepiej jest płakać w samotności. - jeszcze mówiła, gdy skierowała się stronę lasu. Po paru chwilach zniknęła między konarami drzew.

Słońce dotykało już horyzontu, gdy jej oko dostrzegło zarysy chaty. Znalazła wszystko, co potrzebowała. Teraz tylko trzeba sporządzić odpowiedni wywar i cieszyć się skwaszoną miną Ziemowita. A gdy tylko zapanują ciemności, wyjść z domu i podążyć przed siebie.
   Spojrzała na rany na przedramieniu. " Będziesz miał niezły powód, żeby patrzyć na mnie tym swoim bladym obliczem z wyrzutami..." - pomyślała, zerkając ukradkiem na wisiorek w kształcie księżyca.
   Weszła do chatki i położyła torbę z ziołami na stół, sama zaś poszła do pokoju, gdzie ściągnęła uciskający ją gorset i ponownie założyła koszulę. Rozpuściła kucyka z włosów i zaplotła z nich grubego czarnego warkocza. - Jestem! - krzyknęła na cały dom, mając nadzieję, że Ziemowit nie odszedł za daleko. Skierowała się teraz przed chatkę, skąd przyniosła do domu jedno z wiader z wodą i przeszłą do kuchni. Rozpaliła ogień na palenisku i wlała wodę do kotła wiszącego nad nim. Weszła do salonu, gdzie zaczęła obierać liście z ziół.
- Gdzie on się podział? - zapytała samą siebie, ciesząc się wyraźnym i przyjemnym zapewne tylko dla niej zapachem ziół.

Uniosła głowę znad siekanych teraz na drobnice ziół i uśmiechnęła się niemalże współczująco na Ziemowita.
- Chciałeś nauczyć się magii, a w Twoim wieku i z twoim podejściem może to okazać się prawie że niemożliwe bez... -zastanowiła się kilka sekund. - Wspomagaczy. - zakończyła z uśmiechem i kontynuowała siekanie zielonych liści.
- Usiądź, proszę. Muszę sprawdzić, czy nie jesteś nadwrażliwy na działanie mleczka sałaty... - nie dokończyła nazwy ziela, gdyż mogło ono go przerazić. " Sałaty jadowitej..." - powiedziała w myślach.
- Unieś nieco rękaw lewej ręki i przysuń mi nadgarstek... - powiedziała, szukając czegoś w torbie. Wyciągnęła mały flakonik nieznacznie napełniony białym płynem podobnym do mleka. Odkorkowała go i powąchała, zachowując kamienną twarz.