Gawaan:

Do lasu szliście dobre pół godziny, a przez całą drogę Ethar milczał i uśmiechał się tajemniczo. Dopiero przy wejściu zagadnął beztrosko.
- No, Gawaanie zobaczymy co umiesz.
Znów cisza i miarowe kroki.
Dotarliście do małaj polanki na wzniesieniu gdzie małe drzewa i krzewy rosły rzadko, a z góry spływał szeroki, lecz płytki strumień. Ptaki kwiliły na drzewach, a wiatr wiał wcale szybko. Półelf wyjął swój przypasany do bioder miecz i wywinął nim syczącego młyńca.
- Wyjmij to swoje żelazo i pokaż na co cię stać!

Półelf roześmiał się radośnie widząc, że do niego pochodzisz. Gdy zaatakowałeś, ten odskoczył i uchylił się  z łatwością, a ostrze topora minęło go o dobre pięć cali. Jakby od niechcenia pchnął cię płynnie w brzuch, ale w ostatniej chwili zmylił cię fintą i boleśnie uderzył płazem w biodro. Choć cała akcja trwała niezwkle szybko, twój przeciwnik tylko głęboko oddychał. Odskoczył czekając na twój kolejny atak.

Półelf zasłonił się poziomo ostrzem. Gdy uderzyłeś z lewej zachwiał się pod siłą ciosu jaki na niego spadł, ale przetrzymał go z wysiłkiem. Nagle  przeciwnik zaczął migać Ci w oczach. Co chwile odskakiwał, aby zaraz szybko zaatakować. Kąsał jak rozzłoszczona żmija i doskakiwał jak polujący nard. Nagle odrzucił miecz daleko i chwycił leżący na ziemi ciężki, sękaty kij z mniejszymi gałązkami. Zawinął nim z wprawą i wymierzył w brzuch, ale zdążyłeś zasłonić się klingą. Półelf wciąż głęboko oddychał, ale z coraz większym trudem łapał oddech. Splunął i uśmiechnął się krzywo. Wyszarpnął kij i ustał w pozycji obronnej.

Półelf pokręcił głową i w skupieniu zaczął poruszać się arytmicznie. Klingą zataczał małe półkola, mylił krokami i spojrzeniem. Szedł prosto na ciebie i doskoczył szybko. Stałeś całkiem prosto, więc  ciężar przy doskoku jaki się na ciebie zwalił od razu zabrał ci ziemię spod nóg.
- No - wysapał z wysiłkiem - walczymy jeszcze, czy mam zameldować, że nie dałeś rady?

Po minie półelfa widać było, że nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Zmarszczył brwi i chwycił mocniej miecz tak, aby rękojeść pewnie leżała w dłoni. Gdy zaatakowałeś, przeciwnik zaczął się cofać, ale  każdy z twoich ciosów udawało mu albo sparować, albo ominąć. Przez dłuższą chwilę na polanie słychać było tylko szczęk oręża i ciche stęknięcia.
- Dosyć! - krzyknął półelf - Dosyć! Umiesz walczyć! Wracamy.

- No to teraz do Siedziby - skomenderował półelf z obojętnym wyrazem twarzy. Mam jednak parę uwag jeśli chodzi o twoje umiejętności.
Mężczyzna chrząknął nieco ostentacyjnie i sparodiował twoją postawę.
- W czasie walki stałeś tak - wyprężył się i wyprostował nienaturalnie.  Gdy stałeś prosty jak deska z łatwością mogłem cię przewrócić!
- Po drugie: Ruszaj się wciąż, bo gdy będziesz stał jak krasnolud widzący piwo, zginiesz na miejscu! Ruch to podstawowa rzecz, aby przetrwać. Skacz, myl ostrzem stosuj finty, rób przysiady... Wszystko byleby nie stać tak jak robiłeś to wcześniej.
- I po trzecie: Trenując walkę, masz na celu trening! Nie pochlastanie kompana tylko trening! Gdybym nie umiał trzymać miecza zarżnąłbyś mnie na miejscu i pewnie zdziwił jak to możliwe. Gdy jesteś pewny siebie staraj się uderzać płazem, bądź w ostatniej chwili zatrzymać klingę. No myślę, że jesteś mądrą dziewczynką i rozumiesz. Jakieś pytania?

Pośród majestatycznych drzew lasu Byon, nieco powolnym krokiem szedł mężczyzna w czarnym płaszczu z kapeluszem czarodzieja o szerokim rondzie. Momentami stąpał nieco niezgrabnie, kilka razy się potknął.
U boku mężczyzny wisiały rapier, oraz torba podróżnicza, która sprawiała obłudny pozór pustej.
Spod kapelusza wystawała kurtyna ciemnych blond włosów, nieco przepoconych trudem podróży, oraz zielone oko nakrapiane żółtymi plamkami...

~ ~ ~

Rozglądając się bacznie po lesie, szukałem wspomnianej ścieżki, która miała mnie poprowadzić ku Nerdii.
Zgodnie z instrukcjami napotkanego po drodze wędrowce, miała być gdzieś tutaj.
"Może mnie waszmość oszukał...?" przeszła ponura myśl przez głowę.
- Cholera, szczerość jest teraz w cenie... - mruknąłem pod nosem i rozejrzałem się za dogodnym miejscem do przycupnięcia. Najlepiej gdzieś pod drzewem. Trzeba chwilę odsapnąć i namyśleć się.
Gdy już się usadowiłem spuściłem kapelusz na głowie bardziej ku dołowi i westchnąłem cicho, spowijając swoją twarz w cieniu.
"Zabłądziłem?" kolejna myśl odbiła się głuchym echem w głowie "Nie wiem gdzie jestem i w którą stronę iść...? Zaraz. Wiem, że jestem w lesie Byon... Na spokojnie, zorientujesz się..."
Spoglądam ku górze, mając nadzieję, że chociaż w części zobaczę niebo.
"Jak się ustalało północ...? W którą stronę na mapach zawsze była Nerdia z tego lasu...?"
Zacząłem myśleć w przyspieszonym tempie, próbując sobie przypomnieć niezbędne informacje.