Zamrugałem, powoli unosząc ręce do góry. Nie ukrywałem dozy zaskoczenia przemieszanego z przestraszeniem jakie odmalowało mi się na twarzy. Sam nie wiedząc czemu przy okazji podnoszenia rąk poprawiłem kapelusz na swojej głowie.
- Witajcie panie, jestem wędrowcem z Entrady. - powiedziałem nieco za spokojnym głosem jak na zdenerwowanie jakie odczuwałem. Zdaje się, że jednak szło dosłyszeć nutę obawy w moim głosie.
- Czy może waszmość opuścić swoją broń? Nie znam żadnych tutejszych rozbójników...
Opuściłem nieco niżej ręce rozkładając ramiona, próbując trochę uspokoić mężczyznę, przy okazji samego siebie:
- Zresztą w ogóle żadnych nie znam... Nie pałam się kunsztem zbójeckim.
Zrobiłem nieco obolałą minę i dodałem nieco żałośniejszym tonem:
- Zabłądziłem...

Gdy woźnica opuścił broń w duchu westchnąłem z ulgą. Prawie od razu też się rozluźniłem.
Wizja nieprzyjemnej, z góry przegranej konfrontacji z tym wielkim taranem oddalała się.
- Zaiste, zmierzam do Nerdii... - wtrąciłem nieco cichym, ale pewnym głosem. Wieść o dystansie dzielącym mnie od miasta strapiła mnie.
- Dzień drogi konno...? - dopytałem się i zerknąłem na chmury, które zwiastowały deszcz.
"Zgodzi się, czy nie? Zostawi mnie tu na pastwę losu, czy ulituje się nade mną...?"
Szarpnąłem lekko palcami kozią bródkę i spojrzałem ku górze, w oczy woźnicy.
"Czy to nie jest zbyt zuchwałe? On ma nade mną przewagę, jest tubylcem i jest silniejszy..."
- Ile wyniesie mnie koszt podwiezienia do miasta? - zapytałem, gotów zapłacić za przewóz.
Nie chciałem już sterczeć w lesie, czułem się nasycony jego widokiem. Za to widok zabudowy miejskiej, a może bardziej bliskość jakiegoś łóżka byłby zbawienny.

"A więc szykuje się wymiana usług..." pomyślałem sobie nie spuszczając wzroku z oczu mężczyzny, szczególnie wtedy kiedy to on mnie lustrował swoim spojrzeniem. Ciekawe czy to przedłużające się spojrzenie, było jakąś próbą?
Uśmiechnąłem się łagodnie do woźnicy.
- Może waszmość liczyć na moją uczciwość i pomoc.
Przyłożyłem zaciśniętą prawą pięść do serca i wręcz wygłosiłem ceremonialnym głosem, nie odrywając wzroku od oczu rozmówcy, licząc na to, że dostrzeże szczerość mych intencji:
- Obiecuję, że pomogę, tak jak tylko umiem.
Odsunąłem pięść od serca i zagadnąłem:
- Mam nadzieję, że takie zapewnienie wystarczy... - uśmiechnąłem się sympatycznie.
Coś w tym woźnicy sprawiło, że go polubiłem. Głos miał raczej gburowaty, ale wydał mi się honorowym i dobrym człowiekiem. A tacy ludzie to po prostu skarb.

Już z dali można było usłyszeć moje rytmiczne kroki i niezbyt równy oddech. Zagłuszyłem ciszę i spokój poranka, jednak tylko trochę, w końcu dużo hałasu robić nie mogłem. Miałem nawet wrażenie, że zwierzęta cieszą się z mego przybycia, jakby od dawna czekały na nowego gościa. Może wyczuwały pokój i sympatię, jakimi je darzyłem? Ja bowiem przepadałem za leśnymi zwierzakami - tą cechę dzieliłem razem z druidami. Ojciec mówił, że w moim drzewie genealogicznym znajduje się druid, odziedziczyłem więc po nim parę druidzkich cech.
Postanowiłem chwilę odpocząć, toteż zatrzymałem się pod jednym z kasztanowców. Oparłem się o pień drzewa i zgiąłem w pół, opierając się rękoma o kolana, aby złapać oddech. Po minucie wyprostowałem się i omiotłem wzrokiem okolicę. Ach, jaki piękny poranek!

Przekląłem własną głupotę, uświadamiając sobie, iż jestem bezbronny - miecz zostawiłem przed chatką Luny. I ponieważ nie miałem co odrzucić, po prostu uniosłem ręce. Nagle wpadł mi do głowy pewien pomysł. Udałem, że przypatruję się uważnie mężczyźnie, a potem na twarz przywołałem zalotny uśmiech.
- Hej, koteczku - zamruczałem, ruszając biodrami. - Schowaj pazurki, tygrrrrysku, bo mały kotek się boi... Mrrr...
Z trudem powstrzymywałem śmiech. Miałem nadzieję, że się uda. Jednocześnie bałem się tego, co ze mną zrobi, i naprawę nieźle się bawiłem.

Chyba się nie udało, stwierdziłem w duchu. Miałem mało czasu na podjęcie decyzji, co dalej. Myślałem gorączkowo, lecz widząc pędzących na mnie mężczyzn, bez głębszych przemyśleń uskoczyłem kilka metrów w prawo.
- Hola, tygrrrysku, nie tak gwałtownie...mhrr... - mruczałem głosem nasyconym pożądaniem. - Nie wiesz, że grrrra wstępna jest bardzo ważna?
Czułem, jak krew pulsuje mi w głowie. Bawić się, czy wiać?... Od czego jest życie, stwierdziłem. Bawić.

Jeźdźcy widząc, że mają doczynienia z szaleńcem, tylko uśmiechnęli się szeroko i popędzili bardziej konie, los chciał że przez to jeden z z nich potknął się i runął wraz z jeźdźcem, sprawiając że w twoją stronę zbliżał się już tylko jeden włócznik, który najwidoczniej nic nie słyszał, z kolei pozostali zatrzymali się na drodze, starając się pomóc towarzyszowi. Jeździec był niecałe dziesięć metrów od ciebie, lecz włócznia jak spojrzałeś teraz była wyjątkowo źle trzymana, drzewiec ruszał się z każdym ruchem bezwładnie, tak że łatwo można było go wytrącić.

Oprych zerwał płaszcz, którym cisnąłeś go w twarz, a na jego twarzy rozkwitł  szyderczy uśmiech połączony z nieumiejętnie tłumioną złością. Sięgnął do juk, skąd wyjął naładowaną kuszę i strzelił w twoją stronę. Bełt rozorał  twój lewy naramiennik odrywając przy okazji niewielki kawałek skóry. Na szczęście kość została nietknięta, bo pocisk leżał cztery metry za tobą. Usłyszałeś tętent kopyt. Bandyci nerwowo zaszemrali. Konie tupały niespokojnie, a po chwili ujrzeliście uciekającego zwiadowcę bandytów. Za nim miarowo jechała dwunastka lekkozbrojnych jeźdźców ubranych w maskujące barwy.
- Królewscyyy! - zdołał wrzasnąć bandyta, nim jego czaszkę rozorał bełt.
W miejscu którym stałeś, czuć było panikę, przekleństwa i spóźnione modły. Myśliwi stali się ofiarą. Wiedzieli, że nie mają szans na ucieczkę. Dwóch z nich runęło od celnie wycelowanych strzał, a ty sam ledwo zdołałeś uskoczyć przed galopującym wprost na ciebie koniem. Herszt został złapany i skrępowany grubym sznurem nim zdążył zamachnąć  się włócznią, a pozostała dwójka zginęła  od kling jeźdźców.
Dowódca oddziału zsiadł z konia i podszedł do ciebie wpatrując się w twoją ranę.
- Ktoś ty? - warknął wrogo - widzę, żeś z ubioru nie taki jak oni, bo tego o, czekają tortury jeśliś ciekaw. Ostatnio mnożą się jako plaga szajki doliniarzy i bandy takich, o. Tłumacz się więc i nie próbuj łgać, bo skończysz z palem w dupie, albo z pętlą na szyi!