Czuła, jak zimne krople spływają jej z włosów na policzki. Uniosła twarz w górę i zamknęła oczy. Uśmiechnęła się i westchnęła cicho. Tego jej brakowało. Spokoju i samej siebie. Tak dawno nie miała okazji pobyć ze sobą, że już prawie zapomniała, jaka jest.
   Maleńkie krople deszczu, które roztrzaskiwały się na jej ciele zostawiały na ubraniu ciemniejsze plamy. To, że była na półmokra nie zmusiło jej do schronienia się pod drzewem. wręcz przeciwnie. Specjalnie stała pod przerwą w koronie drzew.
   Dzisiejszej nocy nie będzie księżyca. Czeka ją samotne popołudnie, wieczór, a później noc. W lesie panował lekki półmrok nie wyróżniający się niczym od innych półmroków panujących w lasach podczas deszczu. A ona pasowała tutaj jak ulał, jak kawałek układanki.

Spojrzała przez swoje lewe ramię i znieruchomiała. Spośród monotonnego szumu liści wychwyciła obcy dźwięk. przez parę sekund stała jak posąg, po czym ruszyła bezszelestnie, jak na Córkę Nocy przystało, w stronę intruza. W sam raz, by usłyszeć narzekania. Była kilka metrów za nim. Uśmiechnęła się spokojnie, bez żadnego wyrazu.
- Jeśli nie potrafisz skupić się w takich warunkach, to chyba nie rozmyślasz, panie, zbyt wiele? - rzekła zaczepnie, stojąc bez ruchu.
   Widać, że mężczyzna nie miał pojęcia o medytacji. Ona jak najbardziej utrudniała sobie stan medytacji, gdyż wiedziała, że to właśnie ją wzmacnia. Nie obce jej były lodowate wody, niedogodności ciała, głód i spragnienie...

Luna zaśmiała się cicho, perliście. Mężczyzna był bardzo pewny siebie, a to znaczy, że albo jest idiotą, albo wie, na co go stać. Wiele przemawiało za tym pierwszym. Zaśmiała się jeszcze raz, po czym przetarła mokrą twarz.
- Nie uciekniesz od swoich słabości! Doskonale wiesz, że bez tego nigdy nie staniesz się lepszy! - powiedziała, gdy mężczyzna odchodził, po czym sama obróciła się do niego plecami i rozejrzała się po lesie. Dzisiaj był wyjątkowo piękny. Znalazła miejsce, w którym deszcz przedzierał się przez liście najskuteczniej, i tam właśnie usiadła na piętach. Zamknęła oczy i niemalże przestała oddychać. Ze swoją bladą cerą wyglądała jak posąg.

- Czy zaspokoiłeś już swoją ciekawość? - zapytała, po czym otworzyła oczy i zwróciła twarz w stronę nieznajomego. Uśmiechnęła się przyjaźnie, po czym westchnęła lekko. Przejechała dłonią po włosach tak, by kosmyki opadające jej na twarz odgarnąć do tyłu. 
   Ponownie zamknęła oczy, jednak tym razem jej klatka piersiowa unosiła się jednostajnie w oznace życia.
- Przeziębisz się, panie, jak będziesz spacerował po deszczu. - powiedziała nie otwierając oczu.

Uniosła jedną powiekę i zerknęła na mężczyznę. Obserwowała go chwilę, a po kilku sekundach znowu siedziała z zamkniętymi oczyma.
- Jak dla mnie to bliżej Ci do krasnoluda. - powiedziała, nie mogąc się powstrzymać przed dokuczaniem komuś. To już leżało w jej naturze.
- Możesz mi mówić Luna. Czy miło mi Cię poznać, to się jeszcze okaże. - rzekła, po czym otworzyła oczy i podniosła się z ziemi. Była o kilka centymetrów wyższa od mężczyzny.
- Jeśli przeszkadza Ci zwykły deszcz, panie, to zawiedziesz sam siebie na polu walki w niekorzystnych dla Ciebie warunkach. Łuk do delikatna broń. - pozwoliła sobie na małą uwagę. - Chociaż widzę, że nie jesteś żółtodziobem.
-

- Pewny jesteś, że chcesz walczyć z magiem? - zapytała, uśmiechając się pobłażliwie. - Myślisz, że używania magii nie można porównać do walki bronią? To, że ty masz jakiś drewniany patyk nie znaczy, że i ja nie muszę uczyć się celności. - mówiła, a uśmiech nie schodził jej z twarzy. Milczała chwilę, po czym wbiła wzrok w oczy elfa.
- Próbowałeś kiedyś ustrzelić maga? - zapytała z nieukrywaną ciekawością.

Luna spojrzała prosto w oczy mężczyźnie. Jej wzrok mógł nieco przytłaczać, budzić lekką obawę. Z kamienną twarzą zrobiła kilka kroków w stronę elfa, po czym, gdy dzieliło ich zaledwie kilkanaście centymetrów, uniosła lekko jeden kącik ust, co nadało jej twarzy upiorny wyraz.
- Tak. - rzekła, a raczej szepnęła. - Jesteś na moim terenie, w moim świecie... - mówiła hipnotyzującym głosem. Nadchodziła noc, a w tej porze jej moc powiększała się kilkukrotnie.
   Elf mógł zaobserwować dziwną zmianę w jej oczach. Nie zmieniły koloru, tylko dziwnie błysnęły i stały się jeszcze bardziej głębokie.
- Jesteś pyskaty. Podobasz mi się.