- Ależ ja Ci wcale nie groziłam! Po prostu przybliżyłam Ci Twoje szanse naszej ewentualnej przyjacielskiej i integracyjnej potyczki! - uśmiechnęła się. Rozejrzała się po lesie. Nie zapowiadało się na to, by miało przestać padać. Westchnęła cicho i ponownie spojrzała na elfa.
- Pokaż mi jak się strzela. - poprosiła przyjaznym głosem, zerkając na łuk. - Jeszcze nigdy nie trzymałam łuku w dłoniach. Mogę porównywać celność strzałów, ale nie technikę ich wyrzucania.

Zaśmiała się cicho i pokiwała głową, biorąc głębszy oddech.
- Nie sądzisz, że gdybym chciała Cię zabić, to już dawno byś był martwy? Poza tym, oddalając się tylko zwiększasz moje szanse. Pomyśl nieco. Jeśli stoisz blisko mnie, nie rzucę mocnego zaklęcia, gdyż i ja bym mogła ucierpieć. - mówiła spokojnym głosem, doskonale współgrającym z szumem rozbijających się na liściach kropel deszczu.
- Zresztą, rzeczywiście, nie musisz tego robić. Twój łuk, Twoja sprawa. Zapomnij. Nie widziałeś mnie. - dodała i obróciła się plecami do elfa. Zaczęła się od niego oddalać, stąpając typowym dla siebie kobiecym, nieco kotowatym krokiem.

Owszem, zostawiła go w spokoju. Szła przed siebie krocząc dumnie i nie odwracając się. Dziwny elf, zazwyczaj osobniki jego gatunku są bardziej ufne. Widocznie jej trafił się jakiś dziwak...
Zaraz miało się ściemnić, dlatego przepełniała ją niewyrażona radość. Po chwili zniknęła pomiędzy rozmytymi przez deszcz pniami drzew.

Nagle usłyszałeś dziwny dźwięk - coś jakby ryk. Wysoki, świdrujący w uszach. Zamarłeś, mocniej zacisnąłeś rękę na rękojeści miecza. Rozejrzałeś się, głowę pozostawiając nieruchomo, jedynie przewracając oczami.
Kolejny ryk nakierował cię bardziej na konkretny kierunek, z którego dochodził. Potem usłyszałeś kroki - tum, tum, tum. Coś ciężkiego przemieszczało się w twoją stronę ścieżką odbijającą na północ. Szybko ukryłeś się w krzakach, kierowany instynktem. I wreszcie zobaczyłeś go.
Wielkie, kilkumetrowe cielsko. Wyglądem przypominał monstrualną jaszczurkę. Jego ogon kończył się czymś na kształt wielkiej maczugi. Słyszałeś już o tej bestii - rozpoznałeś turoka.
Turok szedł ociężale w twoją stronę. Gdy znalazł się jakieś dziesięć metrów od ciebie, zatrzymał się. Spojrzał w twoją stronę, zamarł. Przez chwilę wydawało ci się, że cię zobaczył. Jednak wciąż pozostawałeś nieruchomy.
Nabrałeś pewności, gdy wydał kolejny ryk, tym razem jakby bojowy, po czym szybko ruszył wprost na ciebie.

Błyskawicznie przecinający powietrze nóż zaskoczył bestię. Nie zdążyła zareagować, ostrze wbiło jej się w potężne łapsko, w okolicy ramienia. Usłyszałeś przeraźliwy jęk, zobaczyłeś krew tryskającą z rany turoka. Udało ci się na chwilę spowolnić bestię, co dało ci czas na ukrycie się. Szybko przetoczyłeś się po ziemi za wielki krzew, rosnący opodal. Mogłeś stąd obserwować turoka, samemu będąc dobrze schowanym.
Potwór ryknął i ruszył na ślepo przed siebie, ku miejscu, gdzie ostatnio cię widział. Jednak ty znajdowałeś się już dziesięć metrów dalej. Turok zatrzymał się, jął się rozglądać i jakby wąchać zapachy dobiegające zewsząd. Wiedziałeś, że prawdopodobnie i tak wkrótce cię znajdzie, a był o wiele szybszy niż ty. Nie mogłeś tak trwać bez ruchu, musiałeś coś zrobić.