Zbliżała się noc. Dawała o sobie znak już wtedy, gdy słońce minęło swój szczytowy punkt na niebie. Tęsknota narastająca w jej sercu właśnie osiągnęła swoje maksimum, dlatego też, jak każdej nocy, ona, otoczona ramionami ciemności, miała zamiar spędzić te godziny z księżycem i gwiazdami.
   Szła więc powoli, obserwując z każdą chwilą odejście dnia. Delikatny uśmiech nie znikał z jej twarzy, a powolne taneczne kroki niosły ją w nieznane tereny. Nuciła cichutko pod nosem piękną i monotonną melodię, która niewinnie leciała przed nią w powietrzu, usypiając zmęczone rośliny i zwierzęta.
   Nogi zaciągnęły ją aż nad jezioro. Cieszyła się niezmiernie widząc z daleko błyszczącą w ostatnich promieniach słońca taflę wody. Zaniepokoiła ją tylko nieznajoma sylwetka siedząca przy brzegu jeziora. Cóż, ostatnio coraz więcej odważa się na wieczorne i nocne spacery po lesie, co nie było jej na rękę. Zwłaszcza, że los coraz częściej stawiał na jej drodze nowe istoty.
   Westchnęła cichutko i leciutko, i postawiła pierwszy krok w stronę brzegu jeziora, a za nim następne. Podeszła do jego brzegu tak, by znaleźć się kilka metrów od nieznajomego. I tam kucnęła tylko i palcem u prawej dłoni zaczęła zataczać kręgi na tafli wody, uśmiechając się przy tym i nie podnosząc wzroku na mężczyznę, zupełnie jakby go ignorując.

- Nie, nie jestem stąd... - odpowiedziała z uśmiechem patrząc na swoje odbicie w wodzie. Zataczała palcem małe kręgi przez kilka sekund, po czym włożyła całą dłoń do wody i dotknęła nią dna. Uniosła twarz by spojrzeć na niebo, uśmiechając się przy tym z tęsknotą. Dopiero teraz spojrzała na mężczyznę z widmem delikatnego uśmiechu. Uniosła delikatnie dłoń na wysokość oczu i palcem wskazującym pokazała na wieczorne niebo, na którym pojawiały się już pierwsze błyski gwiazd.
- Jestem stamtąd...

Uśmiechnęła się nieco szerzej. Rzadko spotykało się osoby, które nie pytały się tak po prostu o imię czy przystawiały bez niczego miecz do gardła. Lubiła rozmawiać z kimś, nie znając jego imienia. Imię od zawsze było dla niej pewnym symbolem zniewolenia, odebrania wolności i naturalnej przynależności. Dlatego też często posługiwała się przydomkiem "Luna", oznaczającym po prostu " księżyc". To przynajmniej do niej pasowało.
   Uniosła lekko nadgarstek i spojrzała na srebrny wisiorek w kształcie księżyca doczepiony do srebrnej bransolety z osobliwą czułością i miłością w oczach.
- Nie wiem, nigdy nie próbowałam. Ale lubię pływać. - dodała, podchodząc do mężczyzny i kładąc się tuż przy nim. Spoglądała w gwiazdy przez chwilę, po czym zamknęła oczy.
- A Ty? Lubisz pływać? - zapytała cicho, tak, by nie zakłócić nocnej pieśni jeziora, drzew...

- Czyli coś nas łączy... - powiedziała z uśmiechem na ustach, otwierając oczy i przekręcając głowę w stronę mężczyzny. Zlustrowała jego twarz z dość beznamiętnym wyrazem twarzy, po czym ponownie skierowała twarz w stronę ciemnego nieba, na którym jarzyły się gwiazdy otaczające księżyc. Bolało ją, gdy patrzyła na niego wiedząc, że jest on tak daleko, taki nieosiągalny. Ale bolało ją jeszcze bardziej, gdy go nie widziała...

- Nie ma rzeczy gorszych. - odpowiedziała po chwili zamyślenia. - Świat zbudowany jest na zasadzie równowartego kontrastu. Dobro - zło, narodziny - śmierć, dzień-noc... Miecz jest tak samo wiele wart jak księga. Świat nie może istnieć bez zła, tak samo, jak i bez dobra. Dzień nie byłby dniem, gdyby nie noc, noc nie byłaby nocą, gdyby nie dzień. Szanować trzeba wszystko. Ale przyznam się, noc kocham wyjątkowo... - mówiła patrząc się na gwiazdy.
   To, o czym mówiła, jest kluczem do poznania prawdziwego oblicza otaczającej nas rzeczywistości i do możliwości manipulacji energią schowanej w otoczeniu... Westchnęła cicho i obróciła twarz w stronę mężczyzny, uśmiechając się przy tym uroczo.
- A Ty? Jak uważasz?

- Spaceruję każdej nocy. - odpowiedziała z uśmiechem na ustach, nie odwracając głowy i spoglądając czarnymi oczyma w oczy mężczyzny. - Widzisz, bowiem jestem Córką Nocy... Aniołem Ciemności, jak wolisz. - uśmiechnęła się uroczo.
- Niektórym wydaje się dziwne, że kobieta, która w dodatku nie potrafi posługiwać się bronią, wybiera się na samotne niebezpieczne nocne spacery. Ale widzisz... - tutaj ponownie obróciła twarz w stronę nieba. - ... ja wcale nie jestem tutaj samotna. - zamknęła oczy. Słońce już całkowicie ustąpiło księżycowi, który teraz w jasną gwieździstą noc oświetlał bladą i gładką cerę kobiety sprawiając, że zdawała się ona delikatnie je odbijać. Gdy tak leżała bez ruchu, z zamkniętymi oczyma, wyglądała jakby była nieżywa. W dodatku jej uroda dodawała jej wrażenie tajemniczości, mistycyzmu, nierealizmu... Jakby była tylko zjawą...

Jej dłoń nawet nie drgnęła, podobnie jak jej twarz i powieki. Trwała dalej w bezruchu, tylko jej klatka piersiowa delikatnie unosiła się i opadała w spokojnym, prawie niewidzialnym oddechu.
- Tylko, widzisz... - zaczęła dość nieśmiało. - ... ja wcale nie jestem w bezruchu... - tutaj otworzyła oczy i powoli obróciła twarz w stronę mężczyzny, uśmiechając się uroczo i tajemniczo, spoglądając dość nieśmiało w oczy.