Gdy to mężczyzna odsunął nieco twarz, ona spojrzała mu swoimi lekko przymrużonymi oczyma prosto w oczy, jakby chcąc zbadać, co mężczyzna chce właściwie zrobić, co planuje. Co prawda, lubiła całować mężczyzn, mogłaby całować każdego napotkanego, co właściwie w większości przypadków robiła...
   Przygryzła nerwowo wargi, coś jej tutaj nie grało tak, jak trzeba.
- Co chcesz zrobić? - zapytała szeptem, lustrując twarz mężczyzny i wyszukując na niej choć najmniejszego śladu czegokolwiek.

Czuła się sparaliżowana. Nie chciała kochać się z tym mężczyzną, nie z tym, który potrafił ją zrozumieć, poznać prawdziwą moc Nocy i uszanować ją. Nawałnica emocji i mieszanych uczuć sprawiła, że w jej oczach pojawiły się łzy, żadna jednak z nich nie odważyła się spłynąć po jej polikach. Minęło kilka chwil, zanim obudziła się z tego upiornego snu na jawie.
   Jeden kącik jej ust uniósł się lekko wykrzywiając jej usta w tajemniczym i zadziornym uśmieszku.
- Zostaw mnie. - powiedziała twardo, nie opierając się jednak delikatnym pieszczotom mężczyzny. Bowiem kultura wymaga, by najpierw ostrzec, dopiero później atakować lub się bronić...

Odetchnęła z ulgą, gdy to mężczyzna uwolnił ją od namiętnego uścisku. Cieszyła się, że nie będzie musiała się bronić i uciekać. Nigdy tego nie lubiła. Wiedziała, że nic by się jej nie stało. Była wszakże pod opieką Księżyca i Nocy, dlatego czuła się bezpieczniej niż kiedykolwiek.
   Spojrzała w oczy mężczyźnie z przyjaznym uśmiechem. Przysunęła się do niego i przyłożyła swoją dłoń do jego policzka, głaszcząc ją delikatnie.
- Zapomnijmy o tym. - powiedział łagodnym głosem, uśmiechając się kojąco. - Czy zechcesz mi dalej towarzyszyć podczas mojego dzisiejszego spaceru? - zapytała, nie odsuwając dłoni z jego policzka.

Jej ręka, która dotykała Twojego policzka, opadła powoli i ułożyła się wzdłuż jej tułowia. Zobaczyłeś na jej twarzy delikatny, nieśmiały i niewinny uśmiech.
- Ufam Ci... - powiedziała spokojnie i podobnie jak Ty uniosła twarz, spoglądając na księżyc. Wiedziała, że uśmiecha się do niej przyjaźnie. Wiedziała także, że dopóki to on jest na niebie, nic złego jej nie grozi. Przeniosła wzrok na twarz mężczyzny, z ustami ułożonymi w nieco złośliwy uśmiech.
- Widzisz coś, patrząc na niego? - zapytała się z nieukrywaną ciekawością.

Zaśmiała się rozbawiona nagłym olśnieniem, które zakończyło się klapą. Cóż, zawsze warto było spróbować.
- Wiesz, znam takie piękne miejsce. Ruiny Zamku... - powiedziała wesoło, wkładając Ci swoją rękę pod ramię i przytulając się do Ciebie z dziecinnym uśmiechem.
- Powinno to być niedaleko... Bodajże w tamtą stronę... - powiedziała z niepewnością wskazując kierunek palcem.
- Albo w tamtą... - przesunęła palec w przeciwny kierunek, a na jej twarzy widać było rozbawienie. - Cóż, mamy całą noc! Najwyżej zgubimy się w pełnym krwiożerczych bestii ciemnym lesie!

Przyszła nad jezioro. W karczmie mogliby znaleźć u niej to, czego znaleźć nie powinni. A to nie skończyłoby się dobrze. Czuła już, że alkohol lekko mrowi jej myśli. Zaczął w końcu działać. Nie czekając nawet na mężczyznę z karczmy usiadła przy brzegu jeziora i wyciągnęła to, czego w karczmie wyciągnąć nie mogła - ukradła zza lady dwie butelki gorzałki. Niecierpliwiąc się już, gdy tylko jej siedzenie dotknęło ziemi, odkorkowała jedną z butelek i pociągnęła duży łyk wódki. Westchnęła z ulgą i przymknęła oczy. Jeszcze był dzień, jeszcze księżyc jej nie widział, mogła spokojnie pić. Pod jego wzrokiem nigdy by tego nie zrobiła, a na razie nie przejmowała się, że za kilka godzin on na nią zerknie.

- Walczyć? - wyrwała butelkę z rąk Dartona. - W sumie kilka razy chciałam się nauczyć, ale wszyscy traktowali to jako moje zaloty... - znowu pociągnęła łyk. - Kiedyś może spróbuję, nie sądzę jednak, by to mi wychodziło. jestem słaba fizycznie. Chyba, że sztylety i skrytobójstwo... - pociągnęła łyk. - Może kiedyś... teraz jednak myślę o tym, czy będę w stanie myśleć, jak już opróżnię te butelki. - znowu uniosła butelkę od ust i pociągnęła cztery wielkie łyki. Gdy odsunęła butelkę od warg, otarła je dłonią i wbiła wzrok w ziemię. - Chyba już zaczyna działać... - dodała z ulgą w głosie.

- Nie ma mowy! Nie mam ochoty na romantyczne spacery! Po za tym została jeszcze jedna butelka! - powiedziała i natychmiast usiadła. Kilkoma łykami wypiła jedną trzecią butelki, skrzywiła się i znowu wzięła kilka łyków. Tak, teraz już naprawdę alkohol zaczyna działać! Czuła już gorąco w całym ciele. Wiedziała też, że nie mogłaby ustać prosto na nogach, a gdzie mowa o spacerach! Wzięła jeszcze jeden łyk.
- Chcesz? - zapytała wyciągając butelkę w stronę Dartona. - Dla mnie chyba już starczy... Parę minut i powinno być po mnie, a przynajmniej koniec z moją myślącą połową. - Spojrzała w oczy mężczyzny. - Powiedz mi jeszcze, że nie chcesz tego wykorzystać, co?