Nie rozumiałem ani trochę z tego, co mówiła, lecz nie obchodziło mnie to. Szybko, ale delikatnie, postawiłem dziewczynę na nogi i chwyciłem za rękę.
- A więc - oznajmiłem uroczyście - proponuję krótki spacer wokół jeziora. Może ty leżąc nieruchomo jesteś w ruchu, ale ja nie.
Z lekkim uśmiechem spojrzałem na nią, oczekując odpowiedzi. Miałem dziwne i niezbyt mądre wrażenie, że księżyc właśnie zauważył, iż obok niej jestem jeszcze ja.

Uśmiechnąłem się w odpowiedzi i ruszyłem powolnym krokiem. Przyglądałem się jej dyskretnie. Była piękna jak noc, lecz jednocześnie mroczna jak noc. Na pewno nikt nie mógł przejść obok niej obojętnie.
- Wędkowanie - zacząłem, jakbym kontynuował wygłaszany od pewnego czasu wykład - to bardzo ciekawe zajęcie. Niezwykle odpręża i daje satysfakcję. Warto, byś spróbowała - dodałem z uśmiechem. - Masz rodziców? - zapytałem nagle, bez namysłu.
Lecz podejrzewałem, że znam odpowiedź. Spojrzałem ku bladej tarczy księżyca, bladej równie, jak oblicze dziewczyny. I równie pięknej. I mrocznej.

Zaśmiałem się cicho, uprzejmie.
- Rozumiem - przytaknąłem. - Ja jednak, można rzec, na tym się wychowałem. I raczej nie uda mi się z tego zrezygnować.
Chwilę milczałem. Położyłem swoją prawą rękę na jej biodrze i uśmiechnąłem się.
- Czy księżyc... mnie także widzi?
Po raz kolejny uniosłem głowę ku niebu, skąd dopływał oślepiający blask, teraz padający na nas oboje. Mimo tego, że raził w oczy, wydawał się ciepły, uprzejmy i otwarty. Powoli zaczynałem rozumieć przywiązanie dziewczyny do niego.

Nie odpowiedziałem od razu. Ponownie spojrzałem na księżyc i lekko zmrużyłem oczy. Wyglądał jak wielka, okrągła świeca, czuwająca nad Ziemią niczym matka nad swymi małymi. Blade światło pulsowało w mroku, padało na mą twarz, a ja miałem wrażenie, jakby świeciło specjalnie dla mnie.
- Chyba... - głos uwiązł mi w gardle. - Chyba tak...
Spojrzałem na dziewczynę, czekając na jej reakcję. Z lekkim uśmiechem wpatrywałem się w nią, wiedząc, że jesteśmy sami, pośród mroków nocy, gdzieś w sercu lasu. Nie, nie jesteśmy sami. Jest jeszcze księżyc.

Ostatnio edytowany przez Darton (27-01-11 19:45:47)

Pokiwałem głową, lecz na mej twarzy nie odbijał się smutek, raczej zaciekawienie. Podszedłem do dziewczyny.
- Rozumiem cię - powiedziałem cicho i po chwili milczenia dodałem - Ale według mnie on wcale nie jest daleko.
Uśmiechnąłem się i raz jeszcze pokiwałem głową ze zrozumieniem, patrząc na księżyc, jakby przemawiał do mnie głosem, który słyszałem tylko ja.
- Jest teraz z nami - wyszeptałem. - Jest bardzo blisko. I patrzy na nas. Zresztą - spojrzałem na nią - sama mówiłaś, o Córko Nocy, Aniele Ciemności, że księżyc jest z tobą zawsze.
Objąłem dziewczynę w pasie i delikatnie przekręciłem w moją stronę, tak, by nasze spojrzenia się spotkały.
- Jest bardzo blisko - powtórzyłem jeszcze ciszej.
Spojrzałem jej głęboko w oczy, a księżyc zajaśniał bardziej niż kiedykolwiek tej nocy, zalał nasze twarze promieniami, tak chłodnym, i tak gorącym zarazem blaskiem.

Ostatnio edytowany przez Darton (27-01-11 20:23:29)

Nie odpowiedziałem od razu, chwilę rozmyślałem.
- Spotykałem kobiety, które udawały, że są we mnie zakochane, udawały miłość, wykorzystując swą urodę, by zdobyć to, czego chciały. A potem znikały bez śladu - rzekłem zamyślonym tonem. - Obyś nie była jedną z nich. - Zrobiłem kilka powolnych kroków w jej stronę. - Nie wiem, czy zdajesz sobie z tego sprawę, ale mój los jest teraz w twoich rękach. Jestem zauroczony twą mroczną pięknością i nie będę tego ukrywał. Jestem bezbronny. Jeśli jesteś kolejną płytką wiedźmą, to... cóż, mam pecha.
Westchnąłem ciężko i opadłem na trawę, wzrok skierowałem ku ciemnej powierzchni wody.
- Tak, nauczył mnie ojciec... - powiedziałem. Coś we mnie pękło, tak jak zawsze, gdy o nim myślałem. - Wszystkiego, co potrafię, nauczył mnie on. Jemu zawdzięczam to, że tu w tej chwili jestem, bo gdyby nie on, tkwiłbym tedaz na swej farmie... Ba, jakiej farmie!  Nawet nie potrafiłbym orać pól. - Zaśmiałem się gorzko, mój śmiech był zupełnie pozbawiony rozbawienia. - Ale o matce również nie można zapominać. Opiekowała się mną od zawsze, dbała o mnie, póki nie wydoroślałem, zawsze mnie pocieszała, była ze mną... - Na chwilę umilkłem. - Nie żyją - oznajmiłem twardo. - Lecz proszę, nie rozmawiajmy o tym.
Po minucie ciszy wstałem i powoli ruszyłem w dalszą drogę. Obróciłem głowę ku dziewczynie.
- Zechciałabyś kontynuować wraz ze mną naszą przechadzkę? - zaproponowałem ze smutnym uśmiechem.

Ostatnio edytowany przez Darton (28-01-11 08:56:21)

- Chodźmy więc - przytaknąłem spokojnie i powolnym krokiem ruszyłem w dalszą drogę, czekając, aż dogoni mnie dziewczyna. - Słyszałem o takim miejscu jak Kamienny Krąg. Ponoć znajduje się w tym lesie. Nie znam tych terenów, więc może pokazałabyś mi drogę? - zaproponowałem, rozglądając się wokół, napawając tym, że los pozwolił mu przeżyć te chwilę.
Spojrzałem na księżyc. Zapewne była to tylko moja wyobraźnia, ale wydawało mi się, że patrzy na mnie z aprobatą, jakby spodobała mu się moja propozycja. Nagle zniknął za wierzchołkami drzew. Czyżby ruszył w drogę do Kamiennego Kręgu?

- Nie musimy nigdzie iść - mruknąłem i nagle przywarłem do ust dziewczyny z niewiarygodną szybkością. Wpijałem się w nie, jakbym nigdy miał się nie odkleić. Rękami objąłem ją i zrobiłem krok do przodu, a księżyc znów oświetlił nasze twarzy, pulsował teraz mocno, żywo. Drżał z podniecenia. Chwilę całowałem ją, po czym oderwałem od niej usta i spojrzałem na jej twarz. Obliczyłem swe szanse. Albo mi się uda, albo dostanę w policzek i wyjdę na tępego podrywacza.
- Córko Nocy - wyszeptałem. - Aniele Ciemności...