Oczom Algiriona ukazał się stary, schorowany starzec, któremu dość sporo czasu zajęło podejście trzech metrów do okienka recepcji.
- Och, och... - spał, lecz po chwili przemówił - Dziecko drogie! Cóż Ty wiesz o życiu! To tylko draśnięcie! Kiedyś, gdy walczyłem na wschodnim froncie, złamałem dwie nogi. Do dzisiaj czuję tego skutki. To było d trzydzieści lat temu, kiedy miałem jeszcze sześćdziesiąt lat. Byłem generałem. Byłem generałem wojsk północy, lecz musieliśmy zasilić szeregi wschodnie, gdyż linia defensywna słabła z każdym dniem. Moja armia wyruszyła z północy na wchód. Szliśmy około tygodnia. Droga była wyczerpująca i niesamowicie trudna. Skały, piach, mało wody i pożywienia. Gdy doszliśmy na wschodni front, naszych przyjaciół nie zostało wiele. Tylko garstka ich została! Moje wojsko ostatkiem sił rzuciła się do odparcia ataku i udało nam się. Lecz wielu przypłaciła za to życiem, inni kontuzjami, a jeszcze inni strata przyjaciela. Tak. Co to dziecko wiesz o życiu! - Teraz słuchaj uważnie. Idź prosto tym korytarzem, a lekarz się Tobą zajmie. Tylko zapukaj głośno do drzwi po prawej stronie na końcu korytarza. Doktor nie jest pierwszej wiosny.

Algirion usłyszał powolne kroki, a następnie drzwi powoli się uchyliły. Stanęła w nich stara kobieta, prawdopodobnie jeszcze starsza od generała. Uśmiechnęła się serdecznie i słabym głosem zwróciła się do mężczyzny:
- Proszę, wejdź mój kochaneczku i mów od razu, co ci dolega. Ze wzrokiem już u mnie nie jest dobrze. R reszta tak samo jak ze słuchem. A i już siły nie te! Oj moja stare kości, stare kości - po tych słowach odwróciła się i ruszyła w stronę starego, zniszczonego biurka.

Kobieta spojrzała na złamane ramię. Faktycznie, wyglądało fatalnie. 'Dlaczego ten idiota nie przyszedł od razu do szpitala, tylko próbowała coś sam kombinować?' myślała z oburzeniem staruszka, gdyż dobrze zdawała sobie sprawę, że krwinki produkowane przez szpik i prosto z niego wydostające się do krwi mogły stwarzają zagrożenie zarówno dla zdrowia jak i dla życia poszkodowanego.
- Dobrze kochaneczku. Już ci ją nastawiam - powiedziała staruszko i podeszła do Algiriona.
Chwyciła go za złamaną rękę, przyjrzała się jej, po czym złapała je drugą dłonią. Szarpnęła mocno kość ramieniową i promieniową mężczyzny i przekręciła. Pacjent poczuł niesamowicie okropny i silny ból, lecz kobieta o to nie dbała. Prosił ją o pomoc, nie wspomniał, że ma być jak najmniej bezbolesna. Kobieta następnie odwróciła się od Algiriona i udała w stronę wielkiej, starej szafy. Gdy do niej dotarła otworzyła ją i wyciągnęła z niej stertę płóciennych szmatek, fiolkę z dziwnym fioletowym płynem  oraz dużą miskę z gęsta białą cieczą. Podeszła z tym całym sprzętem do biurka, położyła go na nim i rzekła do mężczyzny, podając mu fiolkę:
- To powinno uśmierzyć ból, więc śmiało wypij. Teraz będę musiała usztywnić tobie bark i rękę, więc się nie ruszaj.
Staruszka powoli zabrała się do pracy począć szmatki w misce i okładając nimi poszkodowane miejsce. Materiał pod wpływem cieczy z miski z każdą chwilą stawał się coraz twardszy. Kobieta nie robił praktycznie w pracy żadnych przerw. W końcu w życiu już dużo sobie odpoczęła.

Kobieta skończyła pracę. Mocno przyklepała na koniec szmatki o zwróciła się do mężczyzny:
- To już wszystko. Możesz kochaneczku już iść. Proszę się jeszcze tylko zgłosić na wizytę za dwa tygodnie, w celu ściągnięcia usztywnienia. PO tym czasie do ręki powinny wrócić siły. NO już! Uciekaj kochaneczku! Jestem zmęczona i chce spać! - krzyknęła na koniec i zniknęła w bocznych drzwiach.

Nikt jej nie gonił. Zresztą, raz po drodze użyła zaklęcia przyciemnienia, więc jeśli już ktoś gonił, to na pewno zgubił. Szpital był na drugim krańcu miasta, więc informacja o zabójczyni nie powinna rozbiec się aż tak szybko, szczególnie, że zapadła już noc. Sophie zeskoczyła z konia, po czym przywiązała go do pobliskiego płotu.
  Weszła do szpitala. Od razu rozpoznała lekarza. Dziwne, zawsze chodzili w długich białych kitlach...
- Szczęść Boże! - uśmiechnęła się smutno, ale wzbudzając współczucie. - Boli mnie ręką, myślę, że to złamanie. czy mógłby pan spojrzeć? - wysunęła powoli rękę z rękawa. Koszula miała taką zaletę, że można było ją od góry odpiąć i zsunąć z jednej ręki. - Naprawdę boli... - westchnęła, krzywiąc się z bólu.

Uśmiechnęła się. Tak, takich ludzi lubiła. Gdyby nie zabiła przed chwilą trzech mężczyzn i gdyby nie uciekała, to zapewne obudziłaby go, by wypić z nim kilka kieliszków. Tymczasem doprowadziła lekarza do łóżka, położyła go na nie i pocałowała w czoło. Któż by pomyślał, że jej ręce splamione są krwią? Wystający rękaw koszuli wepchała pod spód, by nie dyndał beztrosko. Miała już wyjść ze szpitala, gdy cofnęła się do szafeczki na kółkach. Znalazła w niej dwa bandaże, małą butelkę czystego alkoholu i maleńki, ostry jak brzytwa składany nożyk. Upchała to wszystko do starego worka leżącego przy jednym z pacjentów. Wyszła.
   Umęczyła się, by wejść na konia. W końcu jakoś wskoczyła na niego z płotu. Po kilkunastu minutach była już poza murami miasta.